به گزارش مجله خبری نگار،قدیسان مسلمان سیمران یا ذکر را به پنج دسته تقسیم کرده اند:
۱-ذکر لسانی یا ذکری که با زبان انجام میشود. همچنین این ذکر کلمهی شریعت یا ناسوت نامیده میشود.
۲-ذکر قلبی که با قلب یا در جایگاه قلب به وسیلهی حبس دم (پرانایام یا کنترل تنفس) صورت میگیرد. این ذکر در اصطلاح کلمه طریقت یا ملکوت نامیده میشود.
۳-ذکر روحی که با توجه کامل صورت میگیرد کلمهی معرفت یا جبروت نامیده میشود.
۴-ذکر سرّی که به درون یا اسرار حقیقت منتهی میشود. این ذکر کلمهی حقیقت یا لاهوت نامیده میشود.
۵-بالاخره ذکر خفی یا ذکری که دروازهی اسرار را میگشاید. این ذکر هاهوت نامیده میشود.
همچنین مولانای رومی قدیس مسلمان، وقتی از ذکر یا سیمران صحبت میکند چنین ذکری را از بالاترین نوعش مد نظر قرار میدهد که به تجلی حقیقت در درون کمک میکند که عبارت است از ذکر روحی در مقابل ذکر لسانی.
همینطور ریشی سان دیلای در اوپانیشادش به ما میگوید که بخری سیمران (ذکری که با زبان گفته میشود) خوب است، اما اوپاسو (ذکری که با تنفس آرام گفته میشود) بهتر است و با مانسکی (ذکری که به صورت ذهنی و زبان افکار گفته میشود) بهترین و بالاتر از بقیه است.
منبع:اینفو