علی بیرو؛ قاتل اعتبار! از نقطه اطمینان به نقطه ضعف

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: گل بسیار بدی که علیرضا بیرانوند غروب روز پنجشنبه در دیدار پرسپولیس با آلومینیوم اراک در بازگشایی لیگ برتر فوتبال کشور خورد و موجب شکست ۰-۱ سرخ‌های تهرانی شد، جدیدترین نشانه حال و روز ناخوش این سنگربان نام آشنا در فصل جاری بود.

تا همین چهار، پنج ماه پیش علی بیرو در عرش سیر می‌کرد و نقطه اطمینان در هر دو تیم پرسپولیس و ملی به حساب می‌آمد. امروز، اما به سبب لغزش‌های بزرگ و غریب بیرانوند در هر دو جبهه و متضرر شدن پرسپولیس و تیم ملی بابت این لغزش‌ها آن «نقطه اطمینان» به «نقطه ضعف» تبدیل شده است.

علی بیرو البته در جام اخیر ملت‌های آسیا خدمات شایانی را هم به تیم ملی ارائه کرد. او با مهار ضربه پنالتی اماراتی‌ها در جریان بازی، ایران را در مسیر پیروزی ۱-۲ مقابل این رقیب قرار داد و سپس در یک هشتم نهایی که کار تیم ۱۰ نفره شده ایران مقابل سوریه گره خورد و تعیین نتیجه به ضربات پنالتی سپرده شد، باز هم خوب کار کرد و موجب صعود یوز‌ها شد. با این حال، او در چند بازی دیگر ما گل‌های بد، آسان و مفتی خورد که با توجه به پیشینه عالی‌اش، جای حیرت داشت.

این تکبر است یا بی‌خیالی؟

سرآمد کار‌های تعجب‌آور و اعتبار بر باد ده بیرانوند پنجشنبه در اراک دیده شد. آنجا که وی در اواخر نیمه دوم با سهل‌انگاری تأسف‌آوری آنقدر از دروازه‌اش بیرون آمد (و روی خط ۱۸ قدم ایستاد) که به هافبک حریف فرصت داد با شوتی قوس‌دار از فاصله ۴۰ متری توپ را از روی سر وی عبور دهد و وارد دروازه کند و کمر تمام سرخ‌ها را بشکند. مشخص نیست اینگونه حرکات و این همه جلو آمدن و دور از دروازه ایستادن از سر تکبر این سنگربان است یا بی‌خیالی‌اش، اما هر سببی را بر آن قائل باشیم، این قبیل حرکات هم قاتل اعتبار فرد انجام دهنده آن است و هم هواداران بی‌شمار تیم وی را سرخورده و باشگاهش را خلع سلاح می‌کند.

یک فرضیه ناگزیر

وقتی فصل جاری لیگ برتر آغاز می‌شد، با توجه به اتفاقات فصل پیش و سه جامی شدن قرمز‌ها در آن فصل، علی بیرو از سلاح‌های اصلی آن‌ها برای تجدید افتخارات‌شان محسوب می‌شد، اما این سنگربان بلندبالا و یارانش به دست‌انداز‌های متعددی افتادند و نه تنها در لیگ قهرمانان آسیا از مرحله گروهی بالا نرفتند بلکه نیم فصل اول لیگ بیست و سوم را نیز فقط در رده سوم جدول و زیر دست استقلال و سپاهان به پایان رساندند.

بعد از قهر یحیی گل‌محمدی و سپرده شدن پست سرمربیگری پرسپولیس به اوسمار ویرا دستیار اول برزیلی یحیی، امید‌های کاهش یافته قرمز‌ها باز روی علی بیرو متمرکز شد و آن‌ها به این دل بستند که اگرچه تیم‌شان کاستی‌های فنی فراوانی و بویژه ضعفی چشمگیر در گلزنی دارد، اما همیشه بیرانوند هست تا با پنجه‌های چسبناکش به کمک تیم بیاید و از شکست، پروزی بسازد.

پریروز بیرانوند در اراک خلاف این عمل کرد و با گل مفت و تأسف‌آوری که خورد، پرسپولیس را از حداقل نتیجه (مساوی) هم محروم کرد و به دامان شکستی تلخ سوق داد. حالا بیش از پیش این فرضیه در ذهن‌ها می‌نشیند که می‌توان به یک گزینه اول دیگر برای سنگربانی بجز بیرانوند فکر کرد و اگرچه او هنوز هم به لحاظ فنی بهترین است، اما اگر حاصل بهترین بودن او نمایش‌های این فصلش باشد، نمی‌توان به کسانی که به نظریه «فردی بجز بیرانوند» فکر می‌کنند و انجام آن را الزامی می‌انگارند، چندان خرده‌ای گرفت.