سماگلوتاید مناسب برای این دو بیماری

به گزارش مجله خبری نگار،سماگلوتاید برای درمان دیابت نوع ۲ و همچنین مدیریت چاقی و کاهش وزن تایید شده است. تیرزپاتید برای درمان دیابت نوع ۲ تایید شده است و سازندگان آن درخواست‌هایی را برای تایید آن برای مدیریت چاقی و کاهش وزن ارائه کرده اند.

کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده (RCT) وجود دارند که مستقیماً استفاده از تیرزپاتید به شکل زیر جلدی را با سماگلوتید زیر جلدی مقایسه می‌کنند. در این تحقیق جدید، نویسندگان داده‌های ۲۲ کارآزمایی موجود را برای انجام یک متاآنالیز برای مقایسه تیرزپاتید با سماگلوتید از نظر اثربخشی و ایمنی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ ترکیب کردند.

نویسندگان پایگاه داده‌ی Medline و کتابخانه کاکرین را برای نتایج RCT‌هایی جستجو کردند که دوز نگهدارنده تیرزپاتید زیر جلدی ۵، ۱۰، یا ۱۵ میلی گرم یک بار در هفته یا سماگلوتاید زیر جلدی ۰.۵، ۱.۰، یا ۲.۰ میلی گرم یک بار در هفته را حداقل به مدت ۱۲ هفته ارزیابی کردند.

مقایسه‌کننده‌ها هر یک از دوز‌های واجد شرایط تیرزپاتید و سماگلوتاید، دارونما، و همچنین سایر دارو‌های کاهش‌دهنده گلوکز بودند، مشروط بر اینکه در حداقل یک کارآزمایی مستقیماً با تیرزپاتید و سماگلوتاید مقایسه شوند. سپس متاآنالیز هرگونه تفاوت در تأثیرات HbA۱c (هموگلوبین گلیکوزیله، معیار کنترل قند خون)، وزن بدن و همچنین خطر عوارض جانبی را محاسبه کرد.

۲۲ RCT شامل داده‌های ۱۸۴۷۲ بیمار بود که همگی دیابت نوع ۲ داشتند. نویسندگان دریافتند که تیرزپاتید ۱۵ میلی‌گرم در کاهش HbA۱c در مقایسه با دارونما (میانگین اختلاف ۰۰/۲- درصد) مؤثرتر بوده و پس از آن تیرزپاتید ۱۰ میلی‌گرم (۸۶/۱- درصد) و سماگلوتاید ۰/۲ میلی‌گرم (۶۲/۱- درصد) قرار دارند.

هر یک از سه دوز تیرزپاتید مقدار HbA۱c را بیشتر از دوز‌های پایین، متوسط و بالا سماگلوتید کاهش داد. در مقایسه با دارونما، تیرزپاتید در کاهش وزن بدن (۹۶/۱۰- کیلوگرم، ۷۵/۸- کیلوگرم و ۱۶/۶- کیلوگرم به ترتیب برای تیرزپاتید ۱۵، ۱۰ و ۵ میلی گرم) مؤثرتر از سماگلوتاید بود (۲۴/۵- کیلوگرم، ۴۴/۴- کیلوگرم و ۷۲/۲- کیلوگرم برای سماگلوتاید ۲.۰، ۱.۰ و ۰.۵ میلی گرم به ترتیب).

با توجه به مقایسه بین داروها، هر دو دوز تیرزپاتید ۱۰ و ۱۵ میلی گرم در کاهش وزن بدن در مقابل دوز‌های سماگلوتاید ۰.۵، ۱.۰ و ۲.۰ میلی گرم موثرتر بودند، در حالی که تیرزپاتید ۵ میلی گرم در مقابل سماگلوتاید ۰.۵ و ۱.۰ میلی گرم موثرتر بود.

اگرچه در چکیده مجله به این موضوع اشاره‌ای نشده است، نویسندگان توانسته اند نتایجی را برای تغییر وزن بدن از تجزیه و تحلیل مقایسه تیرزپاتید و سماگلوتید (به جای دارونما) ارائه دهند. این مقادیر عددی در ارائه شفاهی در کنگره ارائه خواهد شد.

نویسندگان توضیح می‌دهند: به طور خلاصه، سه دوز تیرزپاید موثرتر از سه دوز سماگلوتید مربوطه بودند. در مقایسه با دارونما، تمام دوز‌های تیرزپاتید و سماگلوتاید خطر عوارض جانبی گوارشی را افزایش می‌دهند، با تیرزپاتید ۱۵ میلی‌گرم که بالاترین خطر (۳.۶ برابر) تهوع، استفراغ (۴.۴ برابر) و اسهال (خطر دو برابر) را به همراه دارد. هیچ تفاوتی بین تیرزپاتید، سماگلوتاید و دارونما از نظر خطر عوارض جانبی جدی وجود نداشت.

نویسندگان نتیجه گیری می‌کنند: در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، تیرزپاتید ۵، ۱۰ و ۱۵ میلی گرم به ترتیب در کاهش HbA۱c در مقایسه با سماگلوتاید ۰.۵، ۱.۰ و ۲.۰ میلی گرم مؤثرتر بودند. تیرزپاتید همچنین برای کاهش وزن موثرتر از سماگلوتید بود، با اثر کاهش وزن بیشتر در دوز‌های بالاتر. دوز بالای تیرزپاتید (۱۵ میلی گرم) با افزایش خطر استفراغ در مقابل سماگلوتید با دوز کم و متوسط همراه بود.