روبرتو باجو: فینال ۱۹۹۴ پاک شدنی نیست

به گزارش مجله خبری نگار، روبرتو باجو، اسطوره فوتبال ایتالیا امروز در گفتگویی با گاتزتا دلو اسپورت در مورد مسائل مختلفی صحبت کرد. وی در مورد بازار نقل و انتقالات این تابستان گفت:

بازار؟

زیاد آن را دنبال نکرده ام، اما دو انتقال در ذهنم باقی مانده است. اول انتقال تونالی به نیوکاسل که انتظارش را نداشتم. میلان بدون او چیز‌های زیادی را از دست می‌دهد. دیگری انتقال داویده فراتزی به اینتر بود، زیرا او بازیکنی است که دوستش دارم و دنبال می‌کنم. شکار خوبی بود.

در هفته‌های اخیر، تیم‌های عربستانی بازار اروپا را تحت تاثیر قرار داده اند و با ارقام بسیار بالا چندین ستاره را جذب کرده اند. روبرتو باجو هیچوقت ایتالیا را ترک نکرد و از او سوال شد اگر امروز بازی می‌کرد و پیشنهادی از عربستان می‌گرفت، چه کار می‌کرد؟

آیا چنین پیشنهادی را قبول می‌کردم؟

نمی‌دانم. من پیشنهاد‌های مهمی از جمله اسپانیا و ژاپن دریافت کردم، اما یک هدف بزرگ داشتم و آن تیم ملی بود. می‌خواستم در ایتالیا بمانم تا همیشه در پیراهن آتزوری باشم. البته می‌خواستم به ژاپن بروم، اما برای جام جهانی ۲۰۰۲!

روبرتو باجو در دوران فوتبالش با مصدومیت‌های زیادی مواجه بود و خیلی اوقات با درد بازی کرد و حتی پس از بازنشستگی اش هنوز آثار مصدومیت‌ها باقی است:

عاشق فوتبال بودم. کاملا به کسانی که اکنون فوتبال بازی می‌کنند، حسادت می‌کنم. هنوز گاهی به لذتی که فوتبال به من می‌داد، فکر می‌کنم. حتی خستگی و کوفتگی بعد از تمرینات و بازی‌ها باعث می‌شد احساس خوبی داشته باشم... حس رضایت از تلاش سخت بود. چرا در بازی‌های دوستانه با فوتبالیست‌های سابق بازی نمی‌کنم؟ بعد بازی سال ۲۰۱۴ در رم برای پاپ فرانسیس برای همیشه فوتبال را کنار گذاشتم. مارادونا هم آنجا بود و می‌خواستم تصویر خوبی از خودم به جا بگذارم. برای ۳ ماه، ۳ بار در هفته به بولونیا می‌رفتم تا حداقل یک نیمه بازی کنم. در آخرین روز تمرینات می‌خواستم ۵ ضربه آزاد بزنم و روی سومین ضربه خودم را نابود کردم. به رم رفتم و نمی‌توانستم حتی راه بروم، اما باز هم بازی کردم، زیرا قول داده بودم. مجبور بودم به خودم بگویم: دیگر هرگز!

از باجو در مورد مدعیان فصل جدید سری آ سوال شد و او پاسخ داد:

تمام تیم‌ها نسبت به فصل پیش تغییر کرده اند. میلان و اینتر مخصوصا تغییرات زیادی داشته اند. آن‌ها تلاش کردند خودشان را تقویت کنند، اما برای پیدا کردن تعادل مناسب به زمان نیاز دارند. ناپولی می‌خواهد قهرمانی خود را تکرار کند در حالی که یوونتوس به دنبال رستگاری خواهد بود. آن‌ها این برتری را دارند که فقط در سطح داخلی بازی می‌کنند.

از قهرمانی ناپولی در فصل گذشته چه حسی داشتید؟

خیلی خوشحال شدم. ناپولی تیمی بود که طی سال گذشته به بهترین شکل خودشان را نشان داد. آن‌ها فوتبال خوبی بازی کردند و بازیکنان بسیار خوبی مانند کواراتسخلیا و اوسیمن را به نمایش گذاشتند. با این حال من کیم را هم خیلی دوست داشتم. فکر می‌کنم در نهایت برای فوتبال خوب است تیمی که متفاوت با بقیه فوتبال بازی می‌کند، اسکودتو را بگیرد.

آیا این ناپولی شما را به یاد ناپولیِ دیگو مارادونا انداخت؟

در هر دو تیم آن‌ها از فوتبال خود لذت می‌بردند. این درست نیست که بگوییم ناپولی در دهه ۱۹۸۰ فقط مارادونا بود. بازیکنان باکیفیت جهانی مانند کارکا، دی ناپولی و کارنواله هم در آن تیم بودند. پشت سر دیگو گروه قدرتمندی حضور داشتند.

در نهایت در مورد بزرگترین حسرت روبرتو باجو یعنی فینال جام جهانی ۱۹۹۴ از او سوال شد. آیا بالاخره به آرامش رسیده اید؟

آرامش واژه قدرتمندی است. آن موضوع چیزی نیست که پاک شود. قهرمانی در جام جهانی رویایی بود که از کودکی دنبال می‌کردم و در آمریکا طوری تمام شد که هرگز فکرش را نمی‌کردم. نمی‌دانید چند بار برای بازی در فینال رویاپردازی کرده بودم که گل بزنم و با ایتالیا قهرمان شوم. به جای آن قطار آرزو‌ها وارونه حرکت کرد. فکر می‌کنم در آن لحظه در بحران هستید، اما همچنین باید تصمیم بگیرید در آینده می‌خواهید چه کسی باشید: می‌توانید در تمام زندگی برای خودتان متاسف باشید یا می‌توانید سرتان را بلند کنید، به جلو نگاه کنید و به رستگاری برسید. آن تصمیم باعث می‌شود در آینده چه کسی خواهید بود. از این نظر بخواهم نگاه کنم، بله آن یک لحظه برای رشد بود.