به گزارش مجله خبری نگار، این شمشیر که به تیپو سلطان افسانهای تعلق داشته است، به عنوان سلاح وی در اتاق خواب پادشاه در طول سلطنت اش بین سالهای۱۷۸۲ تا ۱۷۹۹ استفاده میشد. تیپوسلطان برای بسیاری از ما یادآور یک سریال هندی درباره یکی از قهرمانان این کشور است؛ مردی که شمشیر معروفی داشت. حالا این شمشیر عنوان گرانترین شمشیر تاریخ را کسب کرده است.
شمشیر تیپو سلطان، فرمانروای هند در نیمه دوم قرن ۱۸ میلادی، پس از فروش به قیمت حیرتآور ۱۷.۵ میلیون دلار (۱۴ میلیون پوند) در حراجی بونهام لندن، به گرانترین شمشیر تاریخ تبدیل شد. در ابتدا انتظار میرفت این شمشیر در نهایت ۲.۵ میلیون دلار (۲ میلیون پوند) به فروش برسد، اما این شمشیر پر زرق و برق با شکستن قیمتها، نه تنها به گرانترین شمشیر جهان بلکه به یک متاع هندی - اسلامی رکوردشکن هم تبدیل شد. این شمشیر به لحاظ ساخت، دارای ویژگیهای منحصر به فردی است؛ از جمله آن که به دلیل استفاده از فولاد هندی «ووتز» در ساخت آن، از دیگر انواع فولاد شناخته شده در زمانه خود سختتر بوده است.
گفته میشود که شمشیرهای این دوره از تاریخ هند به راحتی به درون هر زرهی نفوذ میکرده و به لحاظ متالورژی از دیگر ادوات جنگی متمایز بوده است. به گزارش یورونیوز، روی دسته این شمشیر عباراتی به زبان عربی طلاکاری شده است و از روی نوشته کتیبههایی که بر تیغه آن حک شده و برخی از آنها پس از مرگ او اضافه شده است، میتوان فهمید که این «شمشیر فرمانروا» است.
بر اساس بیانیه مطبوعاتی که خانه حراج «بونهام» منتشر کرده است، هنگامی که تیپو سلطان توسط نیروهای بریتانیا شکست میخورد، سربازان بریتانیایی در سال ۱۷۹۹ این شمشیر را از اتاق خواب پادشاه بیرون میآورند و آن را «به پاس شجاعت و راهبری» سرلشکر «دیوید برد / David Baird» در فرماندهی کردن حملهای که تیپو سلطان در جریان آن کشته شد، به وی هدیه میدهند.
البته این تنها شمشیر تیپو سلطان نبوده و حتی شمشیری که او در جنگ از آن استفاده کرده باشد هم نیست. شمشیرهایی که سلطان هند در جنگها از آن استفاده کرده بود یا ناپدید شدند یا در موزههای بریتانیا نگهداری میشوند. تیپو سلطان به عنوان پیشگام توپخانههای موشکی هم شناخته میشود، چرا که در زمان حکومت او، از لولههای فلزی مملو از باروت به عنوان توپخانه دوربرد در برابر حملات بریتانیا استفاده میشد که به طور قابل توجهی جلوتر از زمانه خود بود.
البته این توپخانه آن چنان مفید یا آسیبزننده نبودند، اما صداهای بلند و جرقههای درخشانی که از خود ساطع میکردند برای ترساندن جدی نیروهای «کمپانی هند شرقی» کافی بود و میتوان گفت کاربردهای خاص خود را داشتند.