تهیه پماد‌های تسکین‌دهنده درد‌های روماتیسمی و مفصلی با این گیاه

به گزارش مجله خبری نگار،درباره گیاه گشنیز از خانواده جعفری (چتریان) اظهار کرد: کسیره و کوریاندر نام‌های دیگر گشنیز بوده و زمان برداشت آن تیر و مردادماه است.

وی افزود: گشنیز گیاهی با طبیعت سرد، علفی و یک ساله با ساقه‌ای افراشته، شیاردار و منشعب، برگ‌ها متناوب است که به‌طور شانه‌ای منقسم شده‌اند و برگ‌های فوقانی آن دارای بریدگی‌های خطی است.

این متخصص طب سنتی با بیان اینکه گل‌های سفید یا صورتی آن به صورت چتر‌های مرکب در انتهای شاخه‌ها قرار دارند، تصریح کرد: گشنیز بومی قسمت‌های شرقی حوزه مدیترانه و هند است، این گیاه در مصر قدیم شناخته شده بود و از آن به عنوان گیاه دارویی استفاده می‌کردند.

وی ادامه داد: از میوه‌های گشنیز برای مصارف دارویی استفاده می‌شود و برای این منظور گل‌ها یا تمام گیاه را در کشت صنعتی قبل از اینکه به صورت کامل برسند، جمع‌آوری می‌کنند، پس از آن که میوه‌ها خشک شد آن‌ها را می‌کوبند و دوباره خشک می‌کنند، همچنین این دانه‌ها را در ظرف‌های سربسته نگهداری می‌کنند. دانه‌ها حاوی اسانس (کوریاندرول، میرسن، لیمونن، فلاندرن) است، این اسانس روغنی را با شکر می‌توان مخلوط کرد.

یوسفیان گفت: دانه‌ها حاوی لیپیدها، آلبومین، تانن، پکتین، قند و ویتامین ث است، همچنین طبیعت دانه‌ها سرد و خشک است. از این گیاه به صورت خالص یا مخلوط اشتهاآور، بادشکن، هضم‌کننده به صورت جوشانده استفاده می‌شود، دم‌کرده آن سیستم اعصاب را نیز تسکین می‌دهد.

وی اضافه کرد: در مصارف خارجی از خشک شده گشنیز یا روغن آن برای تهیه پماد‌های تسکین‌دهنده درد‌های روماتیسمی یا مفصلی استفاده می‌شود، جویدن آن پس از خوردن سیر در تقلیل بوی دهان مؤثر است و از تنتور آن نیز می‌توان به صورت ۱۰ تا ۲۰ قطره پس از هر وعده غذا استفاده کرد.

این متخصص طب سنتی با اشاره به موارد منع مصرف و احتیاط گشنیز خاطرنشان کرد: استفاده بیش از ۱۰ گرم این گیاه در روز، باعث سرگیجه (نوعی سستی توأم با خستگی مفرط)، ورم معده و روده، پیدایش خون در ادرار، سوزش و التهاب کلیه و مجاری ادراری و در مقادیر بالاتر موجب اختلال حواس می‌شود.

وی گفت: قرص سی لاکس، قطره افشره، گشنیز، پودر کارمیناتیف دینه از فرآورده‌های موجود در بازار است که از گیاه گشنیز تهیه می‌شود.