حضورم در بازی‌های آسیایی را به خدا سپردم؛ انگیزه من چند برابر شد

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: بهترین کوراش‌کار جهان در سال ۲۰۲۲ شد تا بعد از دو مدال باارزش در این سال، به بهترین شکل ممکن سال‌جاری میلادی را به پایان برساند.

فاطمه برمکی، دختر کوراش‌کار ایران در وزن ۸۷+ کیلوگرم که مدال طلای رقابت‌های قهرمانی آسیا در تاجیکستان و قهرمانی جهان در هند را به دست آورده، به‌عنوان بهترین کوراش‌کار زن جهان در سال ۲۰۲۲ معرفی شد.

انجمن بین‌المللی کوراش در متن تقدیر از او به تکنیک‌های فوق‌العاده‌اش اشاره کرد و نوشت: «تکنیک‌هایی که او در مسابقات به کار برد، طوفانی از هیجان هواداران کوراش را برانگیخت.»

فاطمه با وجود همه افتخاراتی که کسب کرده، همچنان تمریناتش را دنبال می‌کند تا شاید اوزان بازی‌های آسیایی تغییر کند و او شرایط حضور در این رویداد را به دست آورد.

به بهانه پشت سر گذاشتن سالی فوق‌العاده و کسب عنوان بهترین کوراش‌کار جهان، چند دقیقه‌ای با فاطمه همکلام می‌شویم و حرف‌هایش را می‌شنویم.

متن پیغام انجمن بین‌المللی کوراش جالب بود. به تکنیک‌هایت اشاره کرد و هیجانی که از دیدن رقابت‌هایش ایجاد می‌شود.

کمیته فنی انجمن جهانی در طول سال ورزشکاران را زیر نظر دارد و من هم با توجه به دو مدال طلایی که در رقابت‌های قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان به دست آوردم، کاندیدای این عنوان شدم و در نهایت با توجه به اینکه همه حریفانم را در رقابت‌هایی که داشتم، ضربه فنی کرده بودم، به‌عنوان بهترین کوراش‌کار جهان انتخاب شدم. با توجه به اینکه سال سختی را پشت سر گذاشته بودم و مدام در تمرین بودم، این عنوان خستگی را از تنم خارج کرد و حالا با انگیزه بالایی برای رقابت‌های بعدی آماده می‌شوم. انگیزه من چندبرابر شده و باعث افتخار من است که این عنوان را به دست آورده‌ام.

کمی به عقب برگردیم. جایی که فاطمه برمکی تصمیم گرفت در رشته کوراش به‌دنبال موفقیت باشد.
من از ۱۵ سال پیش ورزش حرفه‌ای را شروع کردم. کوراش زیر مجموعه جودو بود و من همزمان هم ووشو کار می‌کردم، هم جودو. اما اولین مدال آسیایی‌ام را در کوراش و در رقابت‌های لبنان به دست آوردم. چند سالی هر دو رشته را دنبال می‌کردم، اما با توجه به اینکه جودو تعلیق شد، به‌صورت تخصصی کوراش را پیگیری کردم. چند سال قبل هم که انجمن کوراش از فدراسیون جودو جدا و به فدراسیون ووشو ملحق شد، من هم زیر نظر مجموعه این فدراسیون کارم را انجام دادم.

یعنی به نوعی تعلیق را دور زدید

تعلیق را دور نزدم (با خنده). از اول کوراش‌کار بودم و اولین مدالی هم که گرفتم، در کوراش بود. الان هم شرایط کوراش در زیرمجموعه فدراسیون ووشو خیلی خوب است و آقای صدیقی و خانم ناطقی، هر کاری لازم باشد برای ما انجام می‌دهند. حتماً در این روز‌ها اعزام به مسابقات برون مرزی یا برپایی منظم اردوها، کار سختی است، اما فدراسیون اجازه نمی‌دهد این شرایط در برنامه‌های کوراش خللی ایجاد کند. اینکه در چنین شرایط اقتصادی تیم به‌صورت کامل به یک رویداد بین‌المللی اعزام می‌شود، اتفاق خوبی است؛ آن‌هم در شرایطی که برنامه‌ها و مسابقات ما زیاد است؛ که البته نتیجه این برنامه‌ریزی را در رقابت‌های قهرمانی جهان دیدیم.

در مسابقات قهرمانی آسیا در بین دختران، من تنها کسی بودم که طلا گرفتم. اما چند ماه بعد و در رقابت‌های قهرمانی جهان، دختران ما سه مدال طلا گرفتند که این نشان می‌دهد برنامه‌ریزی صورت گرفته، نتیجه داده و هر روز داریم پیشرفت می‌کنیم. ما الان به جایی رسیده‌ایم که به چشم همه آمده‌ایم و حتی ازبکستان هم از ما می‌ترسد. در رقابت‌های قهرمانی جهان، با فاصله بسیار کمی از ازبکستان اول شدیم. نتایجی که در این مدت گرفتیم، باعث شده، ترس به جان حریفانمان بیفتد.

با توجه به این نتایج، یکی از رشته‌های پرامید ایران برای بازی‌های آسیایی، کوراش است و باید حساب ویژه‌ای روی این رشته باز کرد.

بله. کوراش شانس بالایی دارد و به نظرم می‌تواند در بازی‌های هانگژو افتخارات زیادی کسب کند؛ و بدشانسی شما این است که وزن به اضافه ۸۷ کیلوگرم در اوزان بازی‌های آسیایی نیست.

زمان زیادی طول کشید تا با این مسأله کنار بیایم. البته هنوز کمی امید دارم که انجمن جهانی و کمیته برگزاری بازی‌ها به توافق برسند و اوزان رقابت‌های کوراش تغییر کند. اگر این‌طور شود، شانس بالایی برای کسب طلا در بازی‌های آسیایی دارم، اما فعلاً که وزن من در فهرست اوزان بازی‌ها نیست.

مدال بازی‌های آسیایی آنقدر ارزش دارد که در برخی رشته‌ها، بعضی از ورزشکاران حاضرند تغییر وزن بدهند، اما این مدال را به دست بیاورند. به این گزینه فکر کرده‌ای؟

کوراش در اوزان ۴۸، ۵۲، ۵۷، ۶۳، ۷۰، ۷۸، ۸۷ و به اضافه ۸۷ برگزار می‌شود. فاصله وزن به اضافه ۸۷ و اوزان قبلی بسیار زیاد است. چه ورزشکار ۸۹ کیلوگرم باشد، چه ۱۲۰ کیلو، فرقی نمی‌کند. همه با هم مسابقه می‌دهند. به همین خاطر من باید وزنم را بالا نگه دارم تا اگر در مسابقه‌ای، حریفی سنگین‌وزن مقابلم قرار گرفت، بتوانم عملکرد خوبی داشته باشم. پس اگر بخواهم در بازی‌های آسیایی مسابقه بدهم باید حدود ۳۵ کیلو وزن کم کنم که این خب اصلاً به صلاحم نیست. چون در این صورت بدنم افت می‌کند و ممکن است حتی در انتخابی‌ها هم نتوانم موفق باشم. مدت زیادی درباره همه این‌ها فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که نباید آینده ورزشی‌ام را به خاطر یک مسابقه از بین ببرم.

بعد از بازی‌های آسیایی، بازی‌های داخل سالن آسیا برگزار می‌شود و در این شرایط ترجیح می‌دهم تمرکزم را روی این بازی‌ها بگذارم. در این فاصله اگر اوزان بازی‌های هانگژو تغییر کند که چه بهتر. در غیر این‌صورت بابت غیبتم در این رویداد غصه نمی‌خورم. همه چیز را به خدا سپرده‌ام و مطمئن هستم بهترین اتفاق می‌افتد.

مداد رنگی‌هایم به من آرامش می‌دهند

فاطمه برمکی تربیت بدنی خوانده و این روز‌ها به‌عنوان مربی هم فعالیت می‌کند. اما جالب است که او پیش از این گرافیست بوده و علاقه زیادی به طراحی و نقاشی دارد.

این دختر کوراش‌کار درباره این علاقه و روحیاتش توصیف جالبی دارد: «من می‌خواستم در دانشگاه هم گرافیک بخوانم، اما با توجه به اینکه زمان زیادی را صرف ورزش می‌کردم، تصمیم گرفتم در دانشگاه هم تربیت بدنی بخوانم.

اما همچنان نقاشی می‌کنم و چیز‌هایی که خیلی به من آرامش می‌دهند، مدادرنگی‌ها و وسایل طراحی‌ام هستند. بعضی‌ها که نقاشی‌هایم را می‌بینند، می‌پرسند چه ارتباطی بین رشته رزمی و نقاشی وجود دارد؟
جواب من هم این است که افرادی که رزمی کار می‌کنند، واقعاً هنرمند هستند. رزمی‌کار‌ها درون و ذهن آرامی دارند. رشته رزمی خشونت را بیشتر نمی‌کند؛ بلکه باعث آرامش افراد می‌شود. من هم از نقاشی و هم فعالیت رزمی آرامش می‌گیرم و در نتیجه خیلی آرام هستم.»