مرگ تدریجی یک رؤیا؛ ما ماندیم و یک دنیا حسرت

به گزارش مجله خبری نگار، این هم از آخرین خاطره ما از جام جهانی ۲۰۲۲. این هم از شبی که قرار بود تا صبح از خوشحالی خواب‌مان نبرد، اما همه چیز تمام شد. انتظارش را نداشتیم به این امریکا ببازیم، در حالی که همه چیز برای صعودمان مهیا بود. دست آخر چه شد؟ یک شکست دیگر در گروه و تمام. فقط یک گل، یک امتیاز و کمی تمرکز احتیاج داشتیم تا بزرگترین رؤیای فوتبالی را به واقعیت بدل کنیم، ولی حالا ما ماندیم و یک دنیا حسرت.

بازی با حملات ما شروع شد. صاحب توپ بودیم و ضربه کاشته گرفتیم، اما چهره بازیکنان به اندازه بازی با ولز مصمم نبود. در همان ۱۰ دقیقه ابتدایی مشخص شد همه در جو بازی گرفتار شده‌ایم. اشتباهات پیاپی در خط میانی مشخص کرد شب عجیبی را پیش‌رو داریم. امریکایی‌ها توپ را می‌چرخاندند و با استفاده از بازیکنان جوان و دونده خود، مدافعان را اذیت می‌کردند. دستور تاکتیکی آن‌ها خیلی ساده بود؛ مدافعان ما را جلو بکشانند، تله‌گذاری کنند و با استفاده از سرعت پیستون‌ها، به پشت دفاع برسند تا با علیرضا بیرانوند در موقعیت تک به تک قرار بگیرند.

حدود ۲۰ دقیقه از بازی گذشته بود که عدم تمرکز، کار دست‌مان داد. فریاد‌های کارلوس کی‌روش انگار به داخل زمین نمی‌رسید. پاس‌های ما از دفاع به خط هافبک می‌رسید، اما جلوتر نمی‌رفت. سردار ناآماده بود و بازی طارمی «نمی‌گرفت». آن‌ها متأسفانه بهتر بازی کردند و در دقیقه ۳۸، مزدش را گرفتند. روی یک غافلگیری، سرجینیو دست با یک پاس عالی، کریستین پولیشیچ را صاحب فرصت کرد و روی خط، ضربه آخر را زد. گل خوردیم تا وضعیت بدتر شود.

دقیقه ۲+۴۵ پاس در عمق استثنایی وستون مک‌کنی از میانه زمین، تیموتی وه‌آ را در موقعیت تک به تک صاحب توپ کرد که ضربه بغل پای او پس از اصابت به تیرک عمودی دروازه ایران تبدیل به گل شد، اما کمک داور دوم بازی، پیش از آن آفساید مهاجم آمریکا را گرفته بود. این گل شاید مردود اعلام شد، اما وضعیت تاکتیکی و ذهنی دو تیم را نشان داد. ما ضعیف و پر ایراد و امریکایی‌ها بهتر و روان‌تر.

نیمه دوم هم با شوت جاش سرجنت شروع شد، اما بعد از چند دقیقه، کار را به دست گرفتیم و با سامان قدوس و علی قلی‌زاده رو به جلو رفتیم، ولی نمی‌توانستیم گل بزنیم. در این نیمه، انصافاً بهتر عمل کردیم، اما منطقی نبودیم. فوتبال احساسی و تعویض‌هایی که دست تیم را بست. دقیقه ۷۰، شوت راه دور سعید عزت‌اللهی از بالای دروازه به بیرون رفت. آن‌ها به خوبی در دفاع جمع می‌شدند و در حمله، برنامه داشتند.

ایران با یک گل عقب افتاده بود و نمی‌توانست خودش را نجات بدهد. در ۱۰ دقیقه پایانی، تیم کارلوس کی‌روش رو به بازی مستقیم و ارسال توپ از هر کجای زمین روی دروازه حریف آورد تا شاید راهی برای شکستن طلسم گل نزدن پیدا کند. در شبی که اکثر بازیکنان ما، علیرغم دوندگی زیاد، بدون تمرکز بودند، به راحتی بازی را واگذار کردیم. این شب غم‌انگیز می‌توانست بهترین شب تاریخ فوتبال مملکت باشد، ولی اتفاقی که افتاد، ما را به نقطه صفر بازگرداند. یک خاطره تلخ دیگر برای فوتبال ایران. امریکا ما را برد و به همراه انگلیس به مرحله بعدی رسید تا حریف هلند شود. ما هم باید به لیگ برتر بازگردیم؛ با یک حسرت تمام نشدنی.