به گزارش مجله خبری نگار،فرنگیس شریفی باستان روز یکشنبه افزود: ارتباط و برقراری ارتباط اجتماعی مهمترین مولفه رشدی هر انسانی از جمله کودکان و نوجوانان به حساب میآید. در این میان اولین نهاد اجتماعی که فرد در آن رشد میکند، خانواده و پس از آن اجتماع و جامعه است. در ادامه وقتی افراد به آن مرحلهای از رشد میرسند که وارد مدرسه میشوند، موضوعی که میتواند به فرایند رشد روانی و اجتماعی آنها کمک کند، بحث برقراری ارتباط و دوست یابی است.
این عضو سازمان نظام روانشناسی با بیان اینکه وقتی کودکان از محیط خانه خارج و وارد محیط اجتماع میشوند، میتوانند با دوست و همسن و سالان خود ارتباط بگیرند، تصریح کرد: این یکی از مهمترین ارکان رشد و پلهای برای هر کودکی است که وی را برای برقراری ارتباط و اجتماعی شدن در سنین بزرگسالی آماده میکند.
این روانشناس اظهار داشت: هر فردی برای برقراری ارتباط و شکل دادن به آن، نیاز به یکسری پیش نیازها دارد. مثل اینکه فرد قادر باشد، اطرافیان خود را ارزیابی کند، ببیند آن افراد چه خصوصیات شخصیتی مشابه، چه علاقه مندیها و چه توانمندیهایی دارد که میتواند برای وی جذاب باشد. قطعا این پیش نیاز باید برای هر فردی برآورده شود و در این فضا قرار بگیرد. افراد چه در سنین کودکی و چه بزرگسالی بر اساس همین پیش نیاز، ارتباط گرفته و افرادی را به عنوان همکلاسی خود یا در آینده دوست و همکار خود گزینش میکنند.
عضو انجمن مطالعات رواندرمانی ایران تصریح کرد: ورود به یک ارتباط، تجربه یک دنیای تازه است. در این فرایند ارتباطی، موضوعات زیادی بین افراد رد و بدل میشود.
وی اضافه کرد: وقتی کودک وارد پروسه ارتباط شده و فردی را به عنوان دوست و همکلاسی انتخاب میکند، یکسری قوانین در این ارتباط پررنگ میشود. مثل اینکه همراه هم باشیم، حمایتگر یکدیگر باشیم، حرفهای هم را بشنویم و شنونده خوبی برای یکدیگر بوده و اجتماعی باشیم، از مسائل خصوصی خود صحبت کرده، همدیگر را راهنمایی و حل مساله کنیم، به هم توجه کرده یا به رشد هم کمک کنیم و هدفمند و انگیزهمند در یک مسیر قدم برداریم.
شریفی باستان تاکید کرد: در واقع رعایت تمام این قوانین در یک رابطه دوستی، گزینههای مثبتی است که اگر به صورت مثبت و سازنده و با آگاهی شکل بگیرد، میتواند برای دو فرد پیامدهای مثبت بسیاری داشته باشد.
این روانشناس با بیان اینکه این دوستیها هرچند میتواند پیامد منفی هم داشته باشد اگر که ارتباط به صورت اصولی سالم نبوده و فرد با شخص یا گروهی وارد رابطه شود که به لحاظ شخصیتی یا روانی مشکلاتی داشته باشد افزود: در این میان، اما چیزی که اهمیت دارد نقشی است که برقراری ارتباط و شکل دادن به ارتباط و وارد یک رابطه شدن میتواند در روند رشد ارتباطی، روانی و اجتماعی شدن هر فردی موثر باشد.
این پژوهشگر اختلالات روان شناختی خاطرنشان کرد: ارتباط با دیگران در محیطهای اجتماعی، بدون شک در شکل گیری اعتماد به نفس هر انسانی در شناخت و کسب بینش نسبت به خود و افراد دیگر میتواند کمک کند. البته عکس این مساله نیز صادق است و در عین حال هر راه یا فرد اشتباهی هم در این مسیر ارتباطی قرار بگیرد، میتواند زیانهایی نیز برای فرد داشته باشد. مثل انتخاب دوستی که بیشتر گیرنده است و یک طرفه به ارتباط نگاه میکند.
وی افزود: به همین دلیل تجربه کودکان از اجتماعاتی مثل مدرسه و انتخاب و تجربه گروههای دوستی مختلف میتواند در افزایش و آگاهی آنها برای انتخابهای درست در آینده کمک کند.
این عضو انجمن مطالعات رواندرمانی ایران اظهار داشت: حال در شرایط کرونا تجربه این اجتماعات برای کودکانی که باید حضور در مدرسه را تجربه میکردند، محدود شده است. اگر کودکان این مهارت پایه را نداشته باشند، در نتیجه فرصتی برای آزمودن خود در مورد اینکه آیا توانایی ارتباط برقرار کردن با افراد دیگر را دارند یا خیر، برایشان حاصل نمیشود و این ارتباط شکل نمیگیرد.