پروتئین‌های کووید-۱۹ می‌توانند تا ۱۴ ماه پس از عفونت در خون باقی بمانند

به گزارش مجله خبری نگار/این ایده که SARS-CoV-۲، ویروسی که باعث کووید-۱۹ می‌شود، می‌تواند مدت‌ها پس از ناپدید شدن علائم اولیه در بدن باقی بماند، دانشمندان، به ویژه کسانی که در مورد کووید طولانی مدت تحقیق می‌کنند را مجذوب خود کرده است. یک مطالعه اخیر قطعه دیگری به این پازل اضافه کرد و نشان داد که پروتئین‌های ویروسی در نمونه‌های پلاسمای خون تا ۱۴ ماه پس از عفونت اولیه باقی می‌مانند. این مطالعه در مجله بیماری‌های عفونی لنست منتشر شده است.

تیم تحقیقاتی نمونه‌های پلاسمای منجمد ۱۷۱ بزرگسال را که در سال ۲۰۲۰ برای این مطالعه استخدام شده بودند، به دست آورد. اکثریت قریب به اتفاق آنها افرادی بودند که در اوایل همه‌گیری، قبل از در دسترس بودن واکسن‌های کووید-۱۹، آلوده شده بودند. نمونه‌های آنها با پلاسمای ۲۵۰ نفر که قبل از سال ۲۰۲۰، در روز‌های آرام قبل از ورود کووید-۱۹ به زندگی ما، جمع‌آوری شده بود، مقایسه شد.

این پلتفرم تشخیص برای جستجوی سیگنال‌های سه آنتی‌ژن SARS-CoV-۲ طراحی شده است: پروتئین سطحی S۱، پروتئین نوکلئوکپسید و پروتئین اسپایک.

در مجموع ۶۶۰ نمونه از گروه همه‌گیری در ۳ تا ۶ ماه، ۶ تا ۱۰ ماه و ۱۰ تا ۱۴ ماه پس از عفونت اولیه کووید-۱۹ آزمایش شدند. از افراد حاضر در گروه، ۲۵ درصد حداقل در یکی از نمونه‌ها یک یا چند آنتی‌ژن قابل تشخیص داشتند. پروتئین اسپایک بیشترین فراوانی شناسایی شده را داشت و پس از آن S۱ و نوکلئوکپسید با فراوانی‌های مشابه قرار داشتند.

بیمارانی که هنگام ابتلا به کووید-۱۹ در بیمارستان بستری شدند، تقریباً دو برابر بیشتر احتمال داشت که آنتی‌ژن داشته باشند. در میان کسانی که تحت مراقبت‌های بیمارستانی قرار نگرفتند، افرادی که خودشان بدتر شدن وضعیت سلامتی خود را گزارش کردند، نیز بیشتر احتمال داشت که نتیجه آنتی‌ژن مثبت داشته باشند، که نشان‌دهنده همبستگی با شدت کووید حاد است.

نویسندگان با پیوند دادن یافته‌های خود به یافته‌های مطالعه‌ی دیگری که ذرات ویروسی با قابلیت تکثیر - به معنای ویروسی که هنوز می‌تواند رشد کند و سلول‌ها را آلوده کند - را در خون زنی که اخیراً بر اثر کووید درگذشته بود، یافتند، می‌نویسند که «نتایج آنها نشان می‌دهد که SARS-CoV-۲ ممکن است به نواحی انتهایی جریان خون گسترش یابد و در برخی مناطق مخازن محافظت‌شده‌ای ایجاد کند.»

از طرف دیگر، آنها پیشنهاد می‌کنند که شاید افراد مبتلا به عفونت‌های شدیدتر، در وهله اول دوز بیشتری از ویروس را دریافت کرده‌اند، به این معنی که مقدار بیشتری از آن وجود داشته است که به طور بالقوه می‌تواند برای مدت طولانی‌تری از سیستم ایمنی بدن فرار کند.

مایکل پلوسو، نویسنده اول این مطالعه، گفت: «آنچه در مورد داده‌های این مطالعه برای من به‌طور ویژه چشمگیر است این است که رابطه بسیار چشمگیری بین میزان بیماری افراد در طول عفونت حاد کووید و احتمال وجود شواهد پایداری آنتی‌ژن در آنها وجود دارد.» «برای پزشکی مانند من، این بسیار قانع‌کننده است، زیرا به‌طور شهودی منطقی است که افرادی که احتمالاً بار ویروسی بالاتری دارند، بیشتر احتمال دارد ویروسی داشته باشند که در بدنشان باقی بماند.»

نویسندگان در ضمیمه‌ای به مقاله خود، برخی از محدودیت‌های مطالعه را شرح می‌دهند. از آنجا که بیشتر بیماران قبل از واکسن و درمان‌های ضد ویروسی برای ویروس آلوده شده بودند، مشخص نیست که آیا نتایج مشابهی در افرادی که بعداً به کووید مبتلا شده‌اند، مشاهده خواهد شد یا خیر. همچنین ممکن است برخی از شرکت‌کنندگان بدون اطلاع از آن، دوباره به کووید مبتلا شده باشند، به این معنی که برخی از سیگنال‌های آنتی‌ژنی می‌توانند نتیجه عفونت‌های بعدی باشند.

با این حال، این سوال که آیا عفونت مداوم SARS-CoV-۲ ممکن است با کووید طولانی مدت یا عوارض بعدی در زندگی مرتبط باشد، همچنان مهم است.

نویسندگان نتیجه می‌گیرند: «داده‌های ما شواهد قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد SARS-CoV-۲ تا ۱۴ ماه پس از عفونت حاد SARS-CoV-۲ به نوعی یا در مکانی خاص باقی می‌ماند. این ماندگاری تحت تأثیر وقایع عفونت حاد است. این یافته‌ها انگیزه‌ای برای یک برنامه تحقیقاتی فوری در مورد تظاهرات بالینی ماندگاری SARS-CoV-۲ است، به‌ویژه اینکه آیا این ماندگاری به علائم مزمن پس از حاد [..]یا عوارض جداگانه این رویداد مرتبط است یا خیر.»