دانشمندان آمریکایی و سوئدی کشف کرده‌اند که چگونه ورزش بر ژنتیک انسان تأثیر می‌گذارد

به گزارش مجله خبری نگار، فعالیت بدنی منظم مدت‌هاست که به عنوان راهی مؤثر برای بهبود سلامت، کاهش خطر بیماری‌های مرتبط با سن و جلوگیری از اختلالات متابولیک شناخته شده است. با این حال، مکانیسم‌های بیولوژیکی که این اثرات مفید را توضیح می‌دهند، هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند. گروهی از دانشمندان آمریکایی و سوئدی مطالعه‌ای انجام دادند که به ما امکان درک بهتر چگونگی تأثیر دقیق آموزش بر عملکرد ژن‌ها را داد.

متخصصان موسسه کارولینسکا در سوئد و دانشگاه سن دیگو تصمیم گرفتند دریابند که کدام نوع فعالیت بدنی می‌تواند منجر به تغییرات قابل توجه در سطح ژنتیکی شود. بیشتر مطالعات قبلی اثرات یک جلسه ورزش را بررسی کرده‌اند، اما این پروژه بر اثرات بلندمدت سال‌ها ورزش تمرکز داشت.

مارک چپمن، سرپرست این مطالعه، خاطرنشان کرد که حتی ورزش کوتاه‌مدت نیز منجر به تغییراتی در فعالیت مولکول‌های عضلانی می‌شود، اما تمرین منظم در طول سال‌های متمادی است که نتایج مثبت پایدار را ارائه می‌دهد. این کشف پیامد‌های مهمی برای درک ارتباط بین فعالیت بدنی و سلامت دارد.

این آزمایش شامل ۴۰ داوطلب بود که ۲۵ نفر از آنها حداقل ۱۵ سال به طور منظم در ورزش فعالیت داشتند. در میان آنها دونده‌ها، دوچرخه‌سواران و وزنه‌برداران بودند. گروه کنترل شامل ۱۵ نفر بود که سبک زندگی کم‌تحرکی داشتند. از همه افراد مورد مطالعه نمونه‌برداری عضلانی انجام شد تا فعالیت بیش از ۲۰، ۰۰۰ ژن تجزیه و تحلیل شود.

نتایج نشان داد که فعالیت بیش از ۱۰۰۰ ژن در دوندگان و دوچرخه‌سواران در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت. بسیاری از این ژن‌ها با محافظت در برابر بیماری‌های متابولیک، از جمله دیابت نوع ۲، مرتبط هستند. جالب توجه است که تغییرات قابل توجهی تنها در ۲۶ ژن در بین وزنه‌برداران ثبت شد که ممکن است با ویژگی‌های روش‌های تحقیق توضیح داده شود. دانشمندان حدس می‌زنند که در مورد تمرینات قدرتی، این تغییرات بیشتر به احتمال زیاد بر پروتئین‌ها تأثیر می‌گذارند تا RNA، که این تجزیه و تحلیل بر آن متمرکز است.

علاوه بر این، محققان این داده‌ها را با نتایج افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ که یک برنامه ورزشی یک ماهه را تکمیل کرده بودند، مقایسه کردند. معلوم شد که حتی یک دوره نسبتاً کوتاه تمرین منظم، تغییراتی در فعالیت ژن ایجاد می‌کند و شاخص‌های آنها را به شاخص‌های ورزشکاران باتجربه نزدیک‌تر می‌کند.

به گفته پروفسور کارل یوهان ساندبرگ از موسسه کارولینسکا، چنین داده‌هایی نشان می‌دهد که تنها ۶ تا ۱۲ ماه تمرین می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت افراد مبتلا به اختلالات متابولیک داشته باشد، متابولیسم را بهبود بخشد و خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن را کاهش دهد.