غضروف مصنوعی از سلول‌های تیغه بینی می‌تواند به درمان آسیب‌های زانو کمک کند

به گزارش مجله خبری نگار، آسیب به غضروف مفصلی در مفاصل مختلف، از جمله زانو، دردناک است و تحرک را محدود می‌کند. در پاسخ، محققان دانشگاه بازل و بیمارستان دانشگاهی بازل در حال توسعه ایمپلنت‌های غضروفی با استفاده از سلول‌های تیغه بینی بیمار هستند. یک مطالعه اخیر نشان می‌دهد که دادن زمان بیشتر برای بلوغ به این ایمپلنت‌های غضروفی، حتی در بیمارانی که ضایعات پیچیده غضروفی دارند، به طور قابل توجهی اثربخشی بالینی را بهبود می‌بخشد. این نشان می‌دهد که این روش ممکن است برای درمان غضروف دژنراتیو در آرتروز نیز مناسب باشد. نتایج این تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

یک زمین خوردن بد هنگام اسکی یا فوتبال می‌تواند به معنای پایان فعالیت ورزشی شما باشد. آسیب به غضروف مفصلی خود به خود بهبود نمی‌یابد و خطر ابتلا به آرتروز را افزایش می‌دهد. محققان دانشگاه بازل و بیمارستان دانشگاهی بازل اکنون نشان داده‌اند که حتی آسیب‌های پیچیده غضروفی را می‌توان با استفاده از غضروف جایگزین ایجاد شده از سلول‌های گرفته شده از تیغه بینی ترمیم کرد.

تیمی به رهبری پروفسور ایوان مارتین، مارکوس مومه و پروفسور آندره‌آ باربرو چندین سال است که این روش را توسعه می‌دهند. این شامل استخراج سلول‌ها از یک قطعه کوچک غضروف از تیغه بینی بیمار و سپس رشد آنها در آزمایشگاه روی یک داربست فیبر نرم است. در نهایت، غضروف تازه تشکیل شده به شکل دلخواه بریده شده و در مفصل زانو کاشته می‌شود.

مطالعات قبلی نتایج امیدوارکننده‌ای را نشان داده‌اند. پروفسور مارتین توضیح می‌دهد: «سلول‌های غضروفی موجود در تیغه بینی ویژگی‌های خاصی دارند که آنها را برای بازسازی غضروف ایده‌آل می‌کند.» برای مثال، مشخص شد که این سلول‌ها می‌توانند با التهاب در مفاصل مقابله کنند.

در یک کارآزمایی بالینی شامل ۹۸ شرکت‌کننده در کلینیک‌های چهار کشور، محققان دو رویکرد تجربی را با هم مقایسه کردند. یک گروه پیوند‌های غضروفی دریافت کردند که فقط دو روز قبل از کاشت در آزمایشگاه بالغ شده بودند - مشابه سایر محصولات جایگزین غضروف. برای گروه دیگر، به پیوند‌ها اجازه داده شد تا به مدت دو هفته بالغ شوند. در طول این مدت، بافت ویژگی‌هایی مشابه غضروف طبیعی پیدا می‌کند.

به مدت ۲۴ ماه پس از عمل، شرکت‌کنندگان به طور مستقل با استفاده از پرسشنامه‌ها، سلامت و عملکرد زانوی تحت درمان خود را ارزیابی کردند. نتایج، بهبود واضحی را در هر دو گروه نشان داد. با این حال، بیمارانی که غضروف بالغ‌تری دریافت کرده بودند، حتی تا سال دوم پس از عمل نیز بهبود یافتند و از گروهی که غضروف بالغ‌تری دریافت کرده بودند، عملکرد بهتری داشتند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نیز نشان داده است که پیوند‌های غضروفی بالغ‌تر منجر به ترکیب بافتی بهتری در محل کاشت و حتی غضروف مجاور می‌شوند.

آنکه ویکسمرتن، یکی از نویسندگان این مطالعه، تأکید می‌کند: «دوره طولانی‌تر پیش از بلوغ منطقی است.» او خاطرنشان می‌کند که زمان اضافی برای بلوغ ایمپلنت، تنها به افزایش اندکی در تلاش و هزینه‌های تولید نیاز دارد و نتایج بسیار بهتری را به همراه دارد.

پروفسور باربرو می‌گوید: «قابل توجه است که بیمارانی که آسیب‌های وسیع‌تری دارند، از پیوند‌های غضروفی با دوره‌های پیش از بلوغ طولانی‌تر سود می‌برند.» او گفت، این موضوع در مواردی که روش‌های قبلی درمان غضروف با روش‌های دیگر ناموفق بوده‌اند نیز صدق می‌کند.

پروفسور مارتین اذعان می‌کند: «مطالعه ما شامل مقایسه مستقیم با درمان‌های فعلی نبود.» «با این حال، اگر به نتایج پرسشنامه‌های استاندارد نگاه کنیم، بیمارانی که با رویکرد ما درمان شده‌اند، نمرات عملکرد مفاصل و کیفیت زندگی بسیار بالاتری در درازمدت کسب کرده‌اند.»

بر اساس این نتایج و نتایج قبلی، محققان گروه زیست‌پزشکی اکنون قصد دارند این روش را برای درمان آرتروز، یک بیماری التهابی که باعث تخریب غضروف مفصل می‌شود و منجر به درد مزمن و ناتوانی می‌شود، آزمایش کنند.

دو آزمایش بالینی در مقیاس بزرگ در شرف آغاز هستند. این مطالعات، اثربخشی این روش را در درمان نوع خاصی از آرتروز که کاسه زانو را درگیر می‌کند (مثلاً آرتروز پاتلوفمورال) بررسی خواهند کرد. این رویداد‌ها به توسعه بیشتر حوزه سلول درمانی در بازل کمک خواهد کرد، حوزه‌ای که از نظر استراتژیک به عنوان یک حوزه اولویت‌دار برای تحقیق و نوآوری در دانشگاه بازل و بیمارستان دانشگاهی بازل تعریف شده است.