به گزارش مجله خبری نگار،پیمان طالبی نوشت: آنهایی که همسن یا بزرگتر از من هستند، خوب به یاد دارند زمانی را که سر یک ساعتی، خیابانهای خیلی از شهرهای کشور خلوت میشد، تنها به این دلیل که قرار بود سریالی از تلویزیون پخش شود. هرکسی هرجایی که بود، زمانش را طوری مدیریت میکرد که مثلا سر ساعت هشتوسی دقیقه شب برسد خانه و بتواند سریالی را که قرار است قسمت جدیدش پخش شود، تماشا کند.
پیمان طالبی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: آنهایی که همسن یا بزرگتر از من هستند، خوب به یاد دارند زمانی را که سر یک ساعتی، خیابانهای خیلی از شهرهای کشور خلوت میشد، تنها به این دلیل که قرار بود سریالی از تلویزیون پخش شود. هرکسی هرجایی که بود، زمانش را طوری مدیریت میکرد که مثلا سر ساعت هشتوسی دقیقه شب برسد خانه و بتواند سریالی را که قرار است قسمت جدیدش پخش شود، تماشا کند. ما که آن روزها دانشآموز یا دانشجو بودیم، فردای آن شب، در مدرسه یا دانشگاه، موضوع اصلی همه گپ زدنها و گعدههایمان، قسمت جدید همان سریال بود که دیشب پخش شده بود.
برای من که آن فضا و حال و هوا را درک کردهام تا حدی عجیب و حتی حیرتآور است که مدتهاست درباره هیچ برنامهای از تلویزیون چنین حس و حالی را تجربه نکردهام. یعنی نهتنها خودم، برنامه یا سریالی تلویزیونی را واجد حرف زدن و تحلیل نیافتهام، بلکه در اطرافیانم هم ندیدهام که کسی یا کسانی جایی دور هم بنشینند و درباره- مثلا- «مهیار عیار» حرف بزنند! راستی اصلا شما میدانید همین اسمی که بردم چیست و از کدام شبکه تلویزیون پخش میشود؟!