به گزارش مجله خبری نگار،هر چه دانشمندان بیشتر در مورد جهان اطلاعات کسب کنند، سوالات بیشتری مطرح میشود که میتواند کمی نگران کننده باشد. دو رمز و راز اصلی که در سالهای اخیر مطرح شده اند عبارتند از: تعداد سیارههای مشابه زمین در کهکشان که ممکن است دربرگیرنده حیات باشند و مشکل مربوط به چگونگی تامین آب زمین در میلیاردها سال پیش.
بخشی از پاسخ به هر دوی این سوالات ممکن است از طریق ستاره PDS ۷۰ و منظومه اطراف آن قابل انجام باشد که یک ستاره کوتوله بسیار جوان است که در فاصله ۳۷۰ سال نوری از زمین و در صورت فلکی قنطورس قرار دارد. به گفته دانشمندان دیسک تشکیل دهنده سیاره از گرد و غبار و زبالههایی که در فاصله ۱۶۰ میلیون کیلومتری ستاره میچرخند، زمینه تشکیل دو سیاره اولیه را به وجود آورده که مدار مشابهی دارند.
جالب اینجاست که ابزار مادون قرمز میانی (MIRI) روی جیمز وب چیز دیگری را در این منطقه که سیارات زمینی سنگی تشکیل میدهند، پیدا کرد. تخمین زده میشود که PDS ۷۰ تنها حدود ۵٫۴ میلیون سال سن داشته و دربرگیرنده دیسکهای تشکیل دهنده سیارههای درونی و بیرونی باشد که بیرونی مکان تشکیل یک جفت سیاره خارجی است.
در دیسک داخلی ابزار مادون قرمز گرد و غبار ترکیب شده با بخار آب را یافت. این غبار ممکن است به شکل مولکولهای آب باشد که از اتمهای هیدروژن و اکسیژن تشکیل میشوند یا ممکن است ذرات یخی باشند که از دیسک بیرونی سردتر به داخل مهاجرت کرده اند. به گزارش سیناپرس، هر چه که باشد، شگفتی نه تنها وجود آب، بلکه نحوه وجود آن در تابش شدید فرابنفش ستاره کوتوله است. محتملترین توضیح این است که این آب توسط گرد و غبار یا سایر مولکولهای آب محافظت میشود.
با این حال، نکته مهم این است که این کشف ممکن است توضیح واضح تری در مورد چگونگی وجود آب در سیارات شبیه به زمین به دانشمندان ارائه دهد. این نتایج نه تنها به تخمین تعداد و ماهیت سیارات بالقوه قابل سکونت در کهکشان ما کمک میکند، بلکه ممکن است به حل این سوال کمک کند که چگونه زمین تا این حد دارای آب است.
جولیا پروتی (Giulia Perotti) دانشمند ارشد مؤسسه نجوم ماکس پلانک (MPIA) در هایدلبرگ آلمان گفت: ما آب را در سیارههای دیگر دیده ایم، اما نه چندان نزدیک و در منظومههایی که سیارات در نابودی هستند. پیشتر و قبل از بکار گیری تلسکوپ فضایی جیمز وب نمیتوانستیم این نوع اندازه گیریها را انجام دهیم.