به گزارش مجله خبری نگار،علایم آشنای پیری که همه ما از آن میترسیم در سطح سلولی شروع میشود. هر یک از تریلیونها سلول بدن ما در طول عمر خود تحت یک چرخه تغییرات مولکولی قرار گرفته و انواع مختلفی از آسیبها را تحمل میکند تا اینکه در نهایت دیگر به طور موثر عمل نکرده و از بین میروند. این امر به کاهش سلامت مرتبط با افزایش سن کمک میکند و از چین و چروک و موهای خاکستری گرفته تا افزایش خطر ابتلا به بسیاری از بیماریها را دربر میگیرد.
در یک مطالعه قبلی، تیم محققان دانشگاه سن دیگو دریافتند: به نظر میرسد سلولها از طریق یکی از دو فرآیند خاص پیر میشوند و به یک مسیر متعهد شده و به مسیر دیگر منحرف نمیشوند. این تقسیم حتی در بین سلولهایی از دودمان ژنتیکی مشابه در یک محیط، تقریباً ۵۰ / ۵۰ است. یک مسیر شامل کاهش پایداری دی انای و دیگری کاهش میتوکندری است که برای سلولها انرژی تولید میکند و در هر صورت، نتیجه نهایی با مرگ سلولی یکسان خواهد بود.
برای مطالعه جدید، تیم تحقیقاتی روشی را برای کند کردن پیری سلولی با اجازه دادن به سلولها در چرخش بین این دو فرآیند مختلف ایجاد کردند. برای ادامه قیاس مسیر، اگر یک مسیر را مستقیم تا انتها دنبال کنید، سریعتر به مقصد نهایی یعنی مرگ سلولی خواهید رسید، اما با دویدن به جلو و عقب بین این دو، زمان بسیار بیشتری برای پیری طول خواهد کشید.
برای رسیدن به این هدف، تیم پژوهشی یک مدار تنظیم کننده ژن مرکزی را دوباره متصل کرد که پیری سلول را کنترل میکند. این مدار معمولاً مانند یک سوئیچ ضامن دار کار میکند و یک سلول خاص را به یک مسیر خاص میفرستد، اما در این مورد محققان آن را به گونهای تغییر دادند که به عنوان یک نوسان ساز ژن عمل کند. این موضوع باعث میشود که سلول به طور دورهای از مسیری به مسیر دیگر تغییر کند و سرعت رسیدن به مقصد مرگ سلولی را کاهش دهد.
این تیم این مداخله را در سلولهای مخمری آزمایش کرده و دریافتند: آنهایی که تحت کنترل یک نوسانگر ژن هستند، حدود ۸۲ درصد بیشتر از سلولهای مخمری که به طور طبیعی پیر میشوند، عمر میکنند. دانشمندان میگویند که این بارزترین افزایش طول عمر از هر مداخله ژنتیکی یا شیمیایی قبلی ضد پیری است که اغلب با تلاش برای بازگرداندن سلولها به حالت جوانتر عمل میکند.
انسانها سلولهای مخمری نیستند، بنابراین هنوز راه زیادی تا رسیدن به عمر طولانی برای انسان باقی مانده است. اما تیم دانشمندان اکنون به دنبال استفاده از این روش برای سلولهای انسانی، از جمله سلولهای بنیادی و نورونها هستند. شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Science منتشر شده است.