از رؤیابافی تا کوچک‌انگاری؛ یک گل زدن ارزش ۵ گل خوردن را دارد؟

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: «تیم‌ملی در قطر چه نتایجی می‌گیرد؟» شب پایانی مسابقات ملی که در قالب‌های متفاوت- از لیگ ملت‌های اروپا تا بازی‌های ملی دوستانه- برگزار شد، پیام‌های روشنی داشت. شاید با کنار هم گذاشتن اتفاقات بازی‌های مهم، تا حدودی به پاسخ مناسب برای پرسش ابتدایی برسیم.

تونس در پارک دو‌پرنس در مقابل دیدگان نزدیک به ۴۰ هزار نفر که اغلب‌شان هوادارانی با پرچم و لباس قرمز که از آن‌سوی مدیترانه خود را به فرانسه رسانده بودند، حسابی تنبیه شد؛ حتی تیم‌های بزرگ دنیا هم این روز‌ها جسارت ندارند تا مقابل برزیل پرستاره، جسور و بی‌پروا بازی کنند. به نظر می‌رسید تونس با استراتژی تهاجمی‌اش درپی خلق شگفتی بود. آن‌ها در ۳۰ دقیقه ابتدایی شاید به یک گل رسیدند، اما سه گل هم دریافت کردند و در پایان اسکوربورد نتیجه ۵-۱ را به سود برزیل ثبت کرد. این مسابقه نشان داد که بی‌پروا و خیالبافانه بازی کردن مقابل تیم‌های بزرگ دنیا چه عواقب تلخی به همراه دارد. «باز بازی کردن» و فضا دادن به بازیکنان تکنیکی و سرعتی برزیل به دنیا ثابت کرد که یک گل زدن ارزش ۵ گل خوردن ندارد!

در لیگ ملت‌های اروپا پرتغال میزبان اسپانیا بود؛ پرتغال و اسپانیا با احتیاط بازی می‌کردند، ولی پرتغال میزبان گارد هجومی‌تری داشت؛ بازی دلچسبی نبود. اگرچه پرتغال صاحب موقعیت‌های خوبی شد، اما وقتی رونالدو و هم‌تیمی‌هایش قدر فرصت‌های متعدد را ندانستند، دقیقه ۹۰ روی خلاقیت ویلیمامز و باتجرگی موراتا نقره داغ شدند. این بازی به وضوح نشان داد که باید از اندک فرصت‌ها استفاده کرد و شاید تیمی در قواره اسپانیا هم بیش از یک یا دو موقعیت عالی برای گل زدن پیدا نکند. تیمی که بهتر و دقیق‌تر ضربه آخر را بزند و بازیکنانش باهوش‌تر عمل کنند، به نتیجه دلخواه می‌رسد.

اما مهم‌ترین بازی برای ایران شاید تقابل عربستان آسیایی و امریکا بود. امریکا که در بازی سه‌شنبه شب مقابل عربستان در گل زدن ناکام بود، بدون برد به کشورش بازگشت. آن‌ها چند روز قبل مقابل دیگر تیم آسیایی هم با بحران سختی مواجه شده بود. پیش از تساوی با عربستان، امریکا مقابل ژاپن ۲-صفر شکست خورد. این دو مسابقه نشان داد که تیم‌های آسیایی- از ایران گرفته تا ژاپن، کره و عربستان- توان بردن تیم‌هایی نظیر امریکا را دارند و در جام‌جهانی اگر تیم ما به چیزی جز خود بازی فکر نکند و درگیر حساسیت‌های سیاسی مسابقه نشود، بردن امریکا دور از ذهن نیست.

اما بازی ایران و سنگال؛ ایران برابر قهرمان آفریقا نمایشی خوب و قابل دفاع داشت. تیم ایران در مسابقه‌ای که یک بر صفر با گل به خودی پورعلی‌گنجی عقب افتاد، ورق را برگرداند تا نشان دهد برای بازی باخته پلن B دارد.

نتیجه:

خوش‌خیالی و رؤیابافی را کنار بگذاریم؛ همانطور که خود کوچک‌انگاری و دست‌کم گرفتن تیم‌مان می‌تواند به‌شدت خطرناک باشد. تیم ایران با نمایش‌های اخیر، توان تبدیل شدن به پدیده جام را دارد. به شرطی که رقبا- انگلیس، امریکا و ولز- همان چیزی باشند که در چند ماه اخیر دیده‌ایم.

اگر فرصت‌طلب باشیم، اگر بی‌گدار به آب نزنیم و اگر همین تیمی باشیم که جلوی اروگوئه و سنگال بازی کرد، گرفتن امتیاز از تیم فعلی انگلیس رؤیابافی نیست. البته یادمان نرود که اعتماد به نفس کاذب بواسطه این دو بازی، می‌تواند بلایی که سر مراکش آمد را برای ما به‌دنبال داشته باشد. البته کی‌روش باتجربیات فراوانش بهتر از ما تمام این ماجرا‌ها و درس‌ها را بلد است.

با کنار هم گذاشتن نتایج اخیر، شما به ما بگویید: «ایران در جام‌جهانی چه نتایجی کسب می‌کند؟»