به گزارش مجله خبری نگار،این ضرب المثل اشاره به طمع و حرص ورزی افراد متنعم دارد و همچنین قناعت افراد فقیر و بی چیز درباره هر آن چه از مال دنیا دارند. ریشه این ضرب المثل نیز در اشعار گلستان سعدی، باب اول، حکایت دهم است که به مرور به عنوان ضرب المثل رواج یافته.
بخشی از این حکایت را میخوانیم:بر بالین تربت یحیی پیغامبر (ع) معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود، اتفاقاً به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست. «درویش و غنی بنده این خاک درند/ و آنان که غنی ترند محتاج ترند»؛ آن گه مرا گفت از آن جا که همت درویشانست و صدق معاملت ایشان، خاطری همراه من کنند که از دشمنی، صعب اندیشناکم. گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی.
۱- یعنی افرادی که از لحاظ مادی هیچ کمبودی ندارند، از فقرا محتاج ترند چرا که دائما زیاده خواهی میکنند.
۲- آنان که ثروتمندترند، طمع شان بیشتر است.
۳- هرچه انسان از مال دنیا غنی شود، تشنگی اش بیشتر شده و بازهم خود را محتاج مال و ثروت دنیوی میبیند.
۴- انسان، زیاده طلب است و هیچ گاه احتیاجش کاسته نمیشود. هرچه پول دارتر شود، چشمش به مال دنیا بیشتر دوخته میشود.
در اینجا غنی بودن از لحاظ مادی مد نظر است وگرنه کسی که روحش از معنویات غنی باشد دیگر کمبودی حس نمیکند و به آرامش میرسد. کسی که از لحاظ مادی بی نیاز است و هیچ چیزی نیست که نداشته باشد، محتاجتر از بقیه است، زیرا نفس او هر لحظه حرص و طمعش بیشتر میشود و خواهان مال بیشتری است.اینگونه افراد هرچقدر داراییشان بیشتر میشود، طمعشان هم بیشتر میشود.