پیش‌بینی زودهنگام‌تر رویداد‌های آب و هوایی با رویکردی جدید

به گزارش مجله خبری نگار از خبرگزاری یونایتدپرس، جریان موسمی هند (Indian Monsoon Current) یک جریان اقیانوسی فصلی است که در مناطق گرمسیری شمال اقیانوس هند وجود دارد. در فصل زمستان جریان نواحی بالای اقیانوس از نزدیکی جزایر اندونزی به سمت غرب تا دریای عرب هدایت می‌شود. در تابستان این روند معکوس می‌شود و جریان رو به شرق از سومالی تا خلیج بنگال گسترش می‌یابد. این تفاوت به دلیل تغییرات فشار باد به همراه موسمی‌های هند است.

این محققان در تفسیری که توسط آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شده است، نوشتند: بر خلاف پیش‌بینی سنتی آب و هوا، این مدل جدید پیش‌بینی مبتنی بر شبکه، «ارتباط بین مکان‌های جغرافیایی مختلف» را ارزیابی می‌کند.

آن‌ها گفتند که این رویکرد شباهت در تکامل کمیت‌های فیزیکی مانند دمای هوا را در این مکان‌ها اندازه گیری می‌کند؛ در مورد «ال نینو»، تحقیقات ارتباط قوی را میان تغییرات دمای هوا در این اقیانوس آرام استوایی در سال تقویمی قبل از شروع این رویداد، نشان داده است. ال‌نینو یکی از چرخه‌های مشهور آب و هوایی جهان است که هر ۲ تا هفت سال یکبار باعث ایجاد ناهنجاری‌های بزرگی در آب و هوای سراسر سیاره زمین می‌شود از جمله این ناهنجاری‌ها می‌توان به سیلاب‌های ناگهانی، خشکسالی، قحطی و اپیدمی اشاره کرد.

«ژوزف لودشر» محقق ارشد مؤسسه تحقیقات تأثیرات آب و هوای «پوتسدام» در آلمان و یکی از نویسندگان این مقاله در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: با در نظر گرفتن این تغییرات، پیش‌بینی‌کنندگان توانسته‌اند شروع ال نینو را تا یک سال کامل زودتر پیش بینی کنند؛ این در حالی است که روش‌های پیش‌بینی استاندارد این پدیده را حدود ۶ ماه زودتر پیش‌بینی می‌کنند. علاوه بر این، شروع جریان موسمی تابستانی هند در مرکز این کشور که برای اقتصاد این منطقه حیاتی است، بیش از یک ماه، قبل از بروز این پدیده پیش بینی شده بود.

به گفته محققان، رویداد‌های شدید مانند سیل، موج گرما یا خشکسالی اغلب با زمان هشدار کم یا بدون هشدار حادث می‌شوند که این موضوع سازگاری موثر در کوتاه مدت را اگر نگوییم غیرممکن، چالش برانگیز می‌کند.

در گزارش اخیر سازمان ملل متحد اشاره شده است که این رویداد‌ها می‌توانند تأثیرات قابل توجهی بر مناطق آسیب دیده داشته باشند، از جمله از دست دادن محصول، خسارت به اموال و در برخی موارد، از دست دادن جان.

به گفته محققان، پیش‌بینی سنتی آب و هوا عمدتاً بر الگو‌های عددی تقلید از فرآیند‌های جوی و اقیانوسی، مانند تبادل گرما یا رطوبت، متکی است. این مدل ها، در حالی که بسیار مفید هستند، قادر به شبیه سازی کامل همه فرآیند‌های مهم آب و هوایی نیستند، به این معنی که پدیده‌هایی مانند باد موسمی، سیل یا خشکسالی ممکن است آنقدر دیر پیش بینی شوند که نمی‌توان اقداماتی برای جبران اثرات آن‌ها انجام داد.

اما این مدل جدید به جای اینکه صرفاً به تعدادی از تعاملات محلی نگاه کند، ارتباط بین مکان‌های مختلف جغرافیایی را که می‌توانند قاره‌ها یا اقیانوس‌ها را دربرگیرند، ارزیابی می‌کند. به گفته محققان، این اتصال با اندازه‌گیری شباهت در تکامل کمیت‌های فیزیکی مانند دمای هوا در این مکان‌ها با تحلیل الگو‌های مقیاس بزرگ در داده‌های رصدی شناسایی می‌شود.

به گفته آنها، این الگو‌ها یا اتصال بین مکان‌ها و تکامل آن‌ها در زمان، می‌تواند اطلاعات مهم جدیدی را برای پیش بینی فراهم کند که امید می‌رود مناطق آسیب دیده را ایمن‌تر کند و موجب صرفه جویی میلیارد‌ها دلار در هزینه‌های نجات، بازیابی و بازسازی شود.

بر اساس مطالعات اخیر، رویکرد‌های مشابهی در ابزار‌های جدید طراحی شده برای پیش بینی سیل و خشکسالی گنجانده شده است.