به گزارش مجله خبری نگار،محققان سنگاپوری پی برده اند اگر کودک بداند که والدینش به او دروغ میگویند – حتی اگر دروغی مصلحتی باشد – احتمال دروغگو شدن او بیشتر میشود.
این محققان به بررسی رفتار ۵۶۴ کودک ۱۱ تا ۱۲ ساله پرداختند تا پی ببرند که رابطهی آنها با حقیقت به فراخور والدین شان چه تفاوتهایی با یکدیگر دارد.
دکتر ستو پی، از محققان این پژوهش میگوید: «خبر بد برای والدین این است که گاهی شاید صداقت بهترین سیاست باشد. شاید نیت خوبی در پس دروغهای مصلحتی باشد، اما اگر کودک متوجه شود که به او دروغ گفته شده، این امر میتواند منجر به دروغگویی او از دوران کودکی شود.»
پژوهشهای قبلی نشان داده بود که اگر والدین در حضور کودک خود به طور کلی بیشتر دروغ بگویند، احتمال دروغگویی کودک بیشتر میشود.
در پژوهش جدید، محققان به بررسی این موضوع پرداختند که دروغهایی که والدین برای تأثیرگذاری بر رفتار کودک خود میگویند، چه تأثیری بر صداقت او دارد.
در این تحقیق، دروغها به دو دستهی ابزاری و مصلحتی تقسیم شدند.
دروغهای ابزاری آنهایی بودند که والدین از آنها برای مجبور ساختن کودک به تغییر رفتار خود استفاده میکنند، مثلاً وانمود به پول نداشتن در زمانی که کودک اسباب بازی جدیدی میخواهد.
دروغهای مصلحتی آنهایی بودند که والدین از آنها برای بهبود احساس فرزند خود به لحاظ روانی و عاطفی استفاده میکنند، مثلاً وانمود به خوب ساز زدن کودک در حالی که حقیقت امر بسیار بد است.
محققان به بررسی ۵۶۴ کودک و والدین شان پرداختند که ۹۴ درصد این والدین مادر بودند.
در این پژوهش از شرکت کنندگان سؤال شد که والدین چقدر دروغهای ابزاری یا مصلحتی به کودک خود گفته بودند یا کودک چقدر این دروغها را از والدین خود شنیده بود.
همچنین از کودکان سؤال شد که خود آنها چقدر به والدین خود دروغ گفته بودند و والدین چقدر از کودک خود دروغ شنیده بودند.
نتایج پژوهش نشان داد میان دروغ ابزاری والدین و دروغگویی کودک رابطهی چشمگیری وجود داشت و دروغهای مصلحتی نیز در صورت مطلع بودن کودک از دروغگویی والدین، در دروغگویی کودک مؤثر بودند.
دکتر ستو پی میگوید: «از دروغهای ابزاری برای سر به راه کردن کودک در زمان بدرفتاری استفاده میشود، مثلاً زمانی که والدین کودک را به خاطر شیطنت هایش تهدید به زنگ زدن به پلیس میکنند. با این حال، دروغهای ابزاری والدین، احتمال دروغگویی کودک به والدین را بیشتر میکنند.»
منبع:روزیاتو