به گزارش مجله خبری نگار، این امر مانع از گسترش جنگلها شد و بر پایداری مسیرهای رودخانهها و تشکیل پیچ و خمها در آنها تأثیر گذاشت. به گفته سرویس مطبوعاتی دانشگاه ایالتی میشیگان، ناپدید شدن دایناسورها منجر به تغییرات اساسی در ظاهر جنگلها و رودخانههای زمین شد.
لوک ویور، استادیار دانشگاه ایالتی میشیگان، توضیح داد: «ما اغلب به این فکر میکنیم که چگونه تغییرات اقلیمی و طبیعی بر تکامل حیات تأثیر میگذارند، اما تعداد کمی از ما به این فکر میکنیم که چگونه حیات زمینی بر آب و هوا یا ظاهر محیط زیست تأثیر میگذارد.
ما نشان دادهایم که چنین فرآیندهایی میتوانند در یک جهت یا در جهتهای مخالف حرکت کنند.»
ویور و تیمش این کشف را هنگام مطالعه ساختار رسوباتی که در بستر یک رودخانه باستانی که از ایالتهای فعلی مونتانا و داکوتای شمالی و جنوبی در پایان دوره کرتاسه عبور میکرد، شکل گرفته بود، انجام دادند. در این دوره، یک شهاب سنگ بزرگ به زمین برخورد کرد و دایناسورها و بیشتر حیوانات و گیاهان دوران مزوزوئیک را از بین برد.
مطالعات نشان دادهاند که ساختار و ویژگیهای رسوبات پس از پایان دوره کرتاسه به طور قابل توجهی تغییر کرده است. قبل از برخورد سیارک، رودخانه نسبتاً آرام و مستقیم بود، اما در آغاز پالئوژن، جریان آن شتاب گرفت و شروع به تشکیل پیچ و خمها و انحناهای متعدد کرد. تجزیه و تحلیلها نشان داد که این تغییر با تثبیت خاک ساحلی پس از فاجعه مرتبط است که منجر به تثبیت بستر رودخانه، ظهور پیچ و خمها و تسریع جریان آب شد.
دانشمندان خاطرنشان کردهاند که دایناسورهای بزرگ بخش بزرگی از درختان را از بین بردند و از گسترش جنگلها در امتداد سواحل رودخانهها جلوگیری کردند. در این زمینه، زمینشناسان خاطرنشان کردهاند که دایناسورها نقش اکولوژیکی مشابه فیلهای امروزی ایفا کردند و از گسترش جنگلها در ساوانا جلوگیری کرده و سواحل رودخانهها را پایدار نگه داشتند. محققان ادعا میکنند که ناپدید شدن این حیوانات در پایان دوران مزوزوئیک منجر به تغییرات اساسی در ظاهر پوشش گیاهی و شبکه رودخانهای روی زمین شد.