ترن هوایی دیگو پابلو سیمئونه

به گزارش مجله خبری نگار، اتلتیکو مادرید در مراحل مختلف بازی دیروز احساسات متفاوتی از خود به جا گذاشت و نشان داد که وقتی سعی می‌کنند قدمی به جلو بردارند، می‌توانند با هر تیمی در اروپا رقابت کنند.

بازی در آنفیلد احتمالاً یکی از سخت‌ترین چالش‌های فوتبال است. لیورپول از شروع زودهنگام هر دو نیمه برای ایجاد انرژی خاصی در ورزشگاه استفاده می‌کند که در ترکیب با گزینه‌های تاکتیکی غنی که در اختیار دارد، به حریف اجازه می‌دهد محوطه جریمه خود را محدود کند و کار زیادی برای انجام دادن نداشته باشد. اما اینکه قرمز‌ها شما را با عزم راسخ مهار کنند یک چیز است و اینکه از قبل در دام افتاده باشید چیز دیگری است.

پیش از آنکه لیورپول مجبور شود از نقاط قوت فراوان خود برای ضربه زدن به اتلتیکو مادرید استفاده کند، سیمئونه تصمیم گرفت با سیستم ۱-۵-۴ بازی را شروع کند، آماده بود تا منتظر بماند و ببیند چه اتفاقی می‌افتد و از طوفان عبور کند و سعی کند به طور کامل از محوطه جریمه دفاع کند، کاری که از زمان گودین و میراندا ایده خوبی نبوده است. نتیجه، عقب افتادن ۲-۰ در دقیقه هفتم بود و می‌توانست حداقل چند گل دیگر هم بزند.

واکنش و یورنته

در طول نیمه اول، اتلتیکو واکنش نشان داد و توانست بین دقایق ۱۵ تا ۳۰ پاس‌هایی ارسال کند، هرچند که آنها محوطه جریمه آلیسون را خیلی به دردسر نینداختند و در واقع، لیورپول قبل از پایان نیمه اول با دو موقعیت دیگر دوباره به میدان آمد، تا اینکه مارکوس یورنته با تمام کردن بازی‌ای که توسط جولیانو سیمئونه به فضا ایجاد شده بود، به رابطه عاشقانه خود با آنفیلد ادامه داد. سیمئونه بازیکنی است که از نظر فنی نمی‌تواند در ترکیب اصلی تیمی که آرزوی قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را دارد، قرار بگیرد، اما با تعهد فیزیکی و وقت‌شناسی بی‌نظیر خود که در گل‌های زده نقش دارد، این کمبود را جبران می‌کند.

پس از استراحت، چولو اشتباه اولیه خود را با تعویضی که پویایی نیمه دوم را شکل داد، جبران کرد و کوکه را به جای راسپادوری به زمین آورد. در دقیقه ۵۳، او به این ترتیب یک برتری در میانه میدان ایجاد کرد که دو دستاورد داشت: اول، حملات لیورپول را کاهش داد و دوم، فرصت‌هایی برای پاس‌های تهاجمی در سه چهارم زمین ایجاد کرد. سیمئونه با تصمیم خود از روی نیمکت تعیین‌کننده بود و البته کوکه نیز در زمین تعیین‌کننده بود و ریتم تیمش را مدیریت می‌کرد.

بعداً گل دوم مارکوس یورنته از راه رسید، پایان بی‌رحمانه با گل فن دایک در لحظه سوت پایان بازی و صحنه برخورد دیه‌گو پابلو با یکی از هوادارانی که پشت نیمکت ایستاده بود، اما چیزی که این مسابقه واقعاً در ذهن هواداران قرمز و سفید باقی می‌گذارد، این تردید ابدی است که اگر آنها برای ارائه فوتبال بیشتر به محرک عقب ماندن خود در تابلوی نتایج نیاز نداشتند، چه اتفاقی می‌افتاد.