به گزارش مجله خبری نگار، سرعت پیر شدن مغز و سیستم ایمنی بدن ممکن است تأثیر بسیار بیشتری بر امید به زندگی نسبت به سلامت قلب یا ریهها داشته باشد. این نتیجهای است که دانشمندان دانشکده پزشکی ایکان در مونت سینای (نیویورک) به آن رسیدهاند. نتایج کار آنها در مجله نیچر منتشر شده است.
دانشمندان سطح تقریباً سه هزار پروتئین را در نمونههای خون بیش از ۴۴ هزار شرکتکننده در پروژه بریتانیایی UK Biobank تجزیه و تحلیل کردند. داوطلبان بین ۴۰ تا ۷۰ سال سن داشتند.
محققان با استفاده از دادههای مربوط به توزیع این پروتئینها در بدن، سلامت ۱۱ سیستم و اندام اصلی از جمله مغز، قلب، ریهها، کبد، کلیهها، رودهها، لوزالمعده، ماهیچه، بافت چربی و سیستم ایمنی را ارزیابی کردند.
سپس این تیم از مدلهای هوش مصنوعی استفاده کرد که میتوانستند «سن» هر یک از این مناطق را بر اساس ترکیب خون پیشبینی کنند و به آنها اجازه میداد مواردی را شناسایی کنند که در آنها اندامهای خاصی سریعتر یا کندتر از سایرین پیر میشوند.
معلوم شد که وجود حداقل یک جزء "فرسوده" زودرس در بدن، خطر مرگ زودرس را به میزان قابل توجهی افزایش میدهد. پیری قلب و سیستم ایمنی به ویژه خطرناک است - در چنین افرادی، احتمال مرگ در ۱۱ سال آینده ۱.۵ تا ۳ برابر بیشتر بود.
در عین حال، برعکس، مغز و سیستم ایمنی جوان از نظر بیولوژیکی، خطر مرگ را کاهش داد. بارزترین اثر محافظتی در شرکتکنندگانی مشاهده شد که هر دو سیستم آنها در شرایط بسیار خوبی حفظ شده بود.
همیلتون سه-هوی اوه، یکی از نویسندگان این مطالعه، توضیح میدهد: «مغز و سیستم ایمنی بسیاری از فرآیندهای دیگر بدن را هماهنگ میکنند. اختلال عملکرد آنها میتواند باعث اختلالات آبشاری شود که از نظر تأثیر بر طول عمر تعجبآور نیست.»
با این حال، دانشمندان خاطرنشان میکنند که نشانگرهای پروتئینی همیشه وضعیت اندامهای داخلی را به طور کامل منعکس نمیکنند. برخی از متخصصان معتقدند که سطح پروتئین در خون ممکن است به طور یکسان پیری بافتهای مختلف را نشان ندهد، به این معنی که مقادیر برخی از اندامها در نتایج ممکن است بیش از حد تخمین زده شود.