به گزارش مجله خبری نگار، یک مطالعه جدید نشان داده است که مغز انسان حتی پس از دوران کودکی نیز به تولید نورونهای جدید ادامه میدهد و این باور قدیمی را که مغز بزرگسالان قادر به تولید نورونهای جدید نیست، به چالش میکشد.
هدف این مطالعه، ردیابی تشکیل نورونها در هیپوکامپ، ناحیهای از مغز که مسئول حافظه، یادگیری و تنظیم احساسات است، بود. در سال ۲۰۱۳، یک تیم تحقیقاتی به رهبری پروفسور جوناس فریزن با استفاده از تاریخگذاری کربن-۱۴ که امکان تعیین زمان نوروژنز را فراهم میکند، نشان داد که نورونهای جدید میتوانند در هیپوکامپ بزرگسالان تشکیل شوند. با این حال، آن مطالعه منبع این نورونها را آشکار نکرد.
تاکنون، دانشمندان هیچ مدرک مستقیمی از وجود سلولهای پیشساز عصبی - سلولهای پیشسازی که به نورونهای کاملاً توسعهیافته تبدیل میشوند - نداشتند.
در این مطالعه جدید، دانشمندان بافت مغز افراد در محدوده سنی نوزادی تا ۷۸ سال را تجزیه و تحلیل کردند و کشف کردند که سلولهای پیشساز عصبی نه تنها در مغز بزرگسالان وجود دارند، بلکه به طور فعال در حال تقسیم نیز هستند.
تیم تحقیقاتی از تکنیکهای پیشرفتهای مانند توالییابی RNA تک نوکلئوتیدی برای شناسایی ژنهای فعال در سلولهای مغزی منفرد استفاده کرد و به آنها اجازه داد تا مراحل رشد عصبی را از سلولهای بنیادی تا نورونهای نابالغ به طور دقیق نقشهبرداری کنند.
برای درک اینکه این نورونهای جدید در کجای مغز تشکیل میشوند، دانشمندان از تکنیکهای رونویسی فضایی مانند RNAscope و Xenium استفاده کردند. نتایج نشان داد که نوروژنز در درجه اول در شکنج دندانهای، بخشی از هیپوکامپ مرتبط با یادگیری، انعطافپذیری شناختی و رمزگذاری خاطرات جدید، رخ میدهد.
این مطالعه همچنین تنوع قابل توجهی را در بین افراد از نظر تعداد سلولهای پیشساز عصبی در مغزشان نشان داد. در حالی که برخی از بزرگسالان دارای تعداد زیادی سلولهای پیشساز هستند، برخی دیگر از کمبود شدید این سلولها رنج میبرند. این تنوع، دریچهای را برای مطالعه عواملی که ممکن است بر نوروژنز در بزرگسالان تأثیر بگذارند، چه ژنتیکی و چه محیطی، باز میکند.
پروفسور فریزن گفت: «این یافتهها گامی مهم در جهت درک چگونگی عملکرد مغز انسان و چگونگی تغییرات آن در طول زمان است.»
او افزود: «مطالعه ما ممکن است به توسعه درمانهای جدید برای تحریک نوروژنز در مغز کمک کند، که میتواند به درمان اختلالات عصبی و روانی کمک کند.»
این مطالعه در مجله علمی «ساینس» منتشر شده است.