به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه نشان داد که عوامل محیطی و سبک زندگی ده برابر بیشتر از عوامل ژنتیکی در تعیین خطر مرگ زودرس ناشی از بیماریهایی مانند سرطان، بیماری قلبی و نارسایی کبدی نقش دارند.
این مطالعه که توسط محققان دانشگاه آکسفورد انجام شد، نشان داد که این عوامل ۱۷ درصد از خطر مرگ ناشی از ۲۲ بیماری مختلف را تشکیل میدهند، در حالی که عوامل ژنتیکی تنها ۲ درصد در آن نقش دارند.
این مطالعه نیم میلیون بریتانیایی را دنبال کرد و ۲۳ عامل محیطی و حیاتی را شناسایی کرد که بر خطر مرگ تأثیر میگذارد که همه آنها قابل تنظیم هستند، به این معنی که اثرات منفی آنها را میتوان به حداقل رساند. این عوامل عبارتند از: خوردن پنیر و زندگی در مناطقی که از منابع و خدمات اولیه محروم هستند، کسالت مکرر، ماهیت کار و ترتیبات زندگی، مانند زندگی با شریک زندگی یا در آپارتمان به جای خانه، تعداد ساعات خواب، سیگار کشیدن و ورزش.
محققان دریافتند که این عوامل بر شانس زنده ماندن از بیماریهای جدی مانند سرطانهای پستان، ریه، پروستات، تخمدان، روده بزرگ، لوزالمعده و کبد و همچنین سرطان مری و سرطان خون تأثیر میگذارد.
این مطالعه نشان داد که عوامل محیطی تأثیر بیشتری بر سرطان ریه دارند، در حالی که عوامل ژنتیکی نقش بیشتری در سرطان پستان دارند.
محققان تاکید کردند که بهبود شرایط اجتماعی-اقتصادی، همراه با کاهش سیگار کشیدن و ترویج فعالیت بدنی، میتواند به طور قابل توجهی به بهبود سلامت افراد و کاهش خطر مرگ زودرس کمک کند.
این مطالعه نشان داد که سیگار کشیدن، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، سطح فعالیت بدنی و شرایط زندگی از بزرگترین عوامل موثر بر سلامت هستند. زوال عقل یک استثنا بود، جایی که مشخص شد عوامل ژنتیکی نقش بیشتری نسبت به عوامل محیطی در خطر ابتلا به آن ایفا میکنند، با تخمین زده میشود که تنها ۱۰ درصد از خطر ابتلا به زوال عقل با عوامل محیطی قابل اصلاح مرتبط است.
پروفسور کورنلیا ون دوگن، نویسنده اصلی این مطالعه، توضیح داد که این یافتهها تأثیر عمیق عوامل محیطی قابل اصلاح را هم از طریق تغییرات فردی و هم از طریق سیاستهای دولت برای بهبود شرایط اجتماعی-اقتصادی، کاهش سیگار کشیدن و ترویج فعالیت بدنی برجسته میکند.
او افزود که این مطالعه نشان میدهد که چگونه عوامل محیطی میتوانند پیری را از سنین پایین تسریع کنند، به این معنی که احتمال زیادی برای جلوگیری از بیماریهای مزمن و مرگ زودرس وجود دارد.
دکتر استفان برگس، متخصص آمار زیستی در دانشگاه کمبریج، گفت که این مطالعه تأیید میکند که ژنها عامل تعیین کننده در تعیین سلامت انسان نیستند. ژنها میتوانند مقیاس را کج کنند، اما محیط و انتخابهای شخصی نقش تاثیرگذارتری در تعیین سرنوشت سلامت فرد ایفا میکنند.
در حالی که یافتهها قابل توجه هستند، محققان اذعان کردند که این مطالعه ماهیت کنترل شدهای دارد، به این معنی که به طور قطعی ثابت نمیکند که هر عامل خاصی علت مستقیم افزایش خطر مرگ است.
منبع: دیلی میل