پاسخ به سوالی که شاید برای شما هم پیش بیاید/فیلم‌های وسترن اسپاگتی کجا فیلمبرداری می‌شد؟

به گزارش مجله خبری نگار،وسترن اسپاگتی چیست؟
فیلم‌های وسترن اسپاگتی اغلب کجا فیلمبرداری می‌شدند؟
لوکیشن وسترن‌های اسپاگتی چه تاثیری بر سبک آن‌ها داشت؟

وسترن اسپاگتی (Spaghetti Western) که توسط منتقدان بین المللی در پاسخ به سبک فیلمسازی خاص و معروف سرجیو لئونه ابداع شد، عبارتی در اشاره به نوع خاصی از ساخت فیلم در اروپا است. این عبارت در اواسط دهه ۱۹۶۰ در پی سه گانه کلاسیک دلار لئونه محبوب شد، اگرچه منشاء این فرم فیلمسازی را می‌توان در آغاز آن دهه جستجو کرد. وسترن‌های اسپاگتی بر فیلمسازان گذشته تأثیر گذاشته و الهام بخش کارگردانان امروزی مانند کوئنتین تارانتینو، برادران کوئن و دیگران بوده است.

اگرچه «وسترن اسپاگتی» به منشا و لوکیشن‌های فیلمسازی ایتالیایی اشاره دارد، این برند متمایز فیلم وسترن اغلب تولیدات بین‌المللی را همراه با فیلم‌های وسترن اسپانیایی و دیگر کشور‌های اروپایی نیز در بر می‌گیرد. علاوه بر این، با وجود مناظر وسیع و فیلمبرداری زیبا در فضای باز، بسیاری از وسترن‌های اسپاگتی در استودیو‌های فیلمسازی واحدی فیلمبرداری می‌شدند. با توجه به اخبار اخیر مبنی بر آماده شدن نسخه بازسازی شده فیلم یک مشت دلار یا A Fistful of Dollars از سرجیو لئونه، نگاهی به مکان‌های اصلی فیلمبرداری وسترن‌های اسپاگتی ضروری است.

وسترن اسپاگتی چیست؟

به گفته آلدو سامبرل، بازیگر اسپانیایی، که در سه گانه دلار لئونه و کلینت ایستوود ظاهر شد، «وسترن اسپاگتی» عبارتی بود که توسط یک خبرنگار اسپانیایی به نام آلفونسو سانچز ابداع شد. با اشاره به پاستای اسپاگتی به عنوان یک غذای کلاسیک ایتالیایی، این عبارت نشان دهنده فیلم‌های وسترن ساخته شده در ایتالیا بود. این فیلم‌ها که به نام وسترن ایتالیایی و وسترن ماکارونی نیز شناخته می‌شود، گسترش یافت تا طیف وسیعی از وسترن‌های اروپایی تولید شده بین سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۸ را در بر بگیرد.

علاوه بر ساخته شدن در ایتالیا، اغلب فیلم‌های وسترن اسپاگتی توسط فیلمسازان ایتالیایی کارگردانی و تهیه می‌شدند. با محبوب شدن سه گانه دلار لئونه در طول دهه ۱۹۶۰، وسترن‌های اسپاگتی با ساختارشکنی در افسانه‌های قدیمی سرحدات آمریکا و غلبه بر اصول سنتی و کلیشه‌های این ژانر، شروع به متمایز شدن از وسترن‌های آمریکایی کردند. با این حال، اکثر وسترن‌های اسپاگتی که بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۸ ساخته شدند، محصول مشترک ایتالیا و اسپانیا بودند. در برخی موارد بریتانیا، فرانسه، یونان، پرتغال و سایر کشور‌های اروپایی نیز وسترن اسپاگتی تولید کردند.

با وجود ارتباطات آشکار با سینمای ایتالیا، اکثر فیلم‌های وسترن اسپاگتی متشکل از یک کارگردان ایتالیایی، یک گروه تولید ایتالیایی-اسپانیایی و بازیگران بین المللی ایتالیایی، اسپانیایی، آلمان غربی و آمریکای شمالی بودند. یکی دیگر از ویژگی‌های این زیرژانر ساخت وسترن‌هایی با دوبله ایتالیایی است، اگرچه هیچ زبان رسمی برای «اسپاگتی وسترن» وجود ندارد. در حالی که بسیاری تصور می‌کنند وسترن‌های اسپاگتی عمدتاً در ایتالیا فیلمبرداری می‌شده است، اسپانیا یک منطقه جغرافیایی مهم برای به تصویر کشیدن مناظر وسیع موجود در فیلم‌های وسترن اسپاگتی بود.

وسترن‌های اسپاگتی عمدتاً کجا فیلمبرداری می‌شدند؟

طرفداران فیلم‌های وسترن اسپاگتی که بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۸ تولید شده اند، ممکن است از این که بشنوند بسیاری از این تولیدات در فضای پشت یک استودیو فیلمبرداری شده اند، شگفت زده شوند. علاوه بر لوکیشن‌های مختلف در سراسر ایتالیا و اروپا، صد‌ها فیلم در استودیو Cinecitta در شهر رم فیلمبرداری شد. در حالی که این استودیو بیشتر با فدریکو فلینی، کارگردان فیلم‌های هنری مرتبط است، لئونه چندین فیلم را در این استودیو فیلمبرداری کرد، از جمله وسترن برجسته خوب، بد، زشت (The Good, the Bad, and The Ugly).

جدای از استودیو Cinecitta، اکثر فیلم‌های وسترن اسپاگتی در جنوب ایتالیا و اسپانیا فیلمبرداری شده‌اند. آنهایی که در جنوب غربی آمریکا و شمال مکزیک اتفاق می‌افتند به محیط‌های بیابانی بزرگ و مناطق باز نیاز داشتند. به این ترتیب، فیلمبرداری این دسته از وسترن‌های اسپاگتی اغلب در صحرای تابرناس در استان آلمریا در جنوب غربی اسپانیا انجام می‌شد. در همان نزدیکی، پارک طبیعی کابو دِ گاتا-نیجار نیز به خاطر سواحل بکرش مورد استفاده قرار می‌گرفت. علاوه بر این، استان آلمریا دارای دکور‌ها و صحنه‌های فیلم‌های قبلی این ژانر بود که به پارک‌های سرگرمی توریستی تبدیل شده‌اند، مانند مینی هالیوود، تگزاس هالیوود، و وسترن لئون.

در دیگر نقاط شمال ایتالیا، مکان‌های فیلمبرداری دیگری در پارک واله دِ ترخا بین رم و ویتربو، خرابه‌های غارگونه کامراتا نووا و کامپوسکو برای بسیاری از وسترن‌های اسپاگتی به کار گرفته شد. فیلمبرداری دیگری در کاستلوچیو، کوهستان گرن سوسو، ساردینیا و تیوولی برای استفاده از تپه‌ها و کوه‌های این منطقه انجام شد. کارگردانان سرشناس ژانر وسترن اسپاگتی مانند سرجیو کوربوچی اغلب در استودیو فیلمسازی Elios در رم فیلمبرداری می‌کردند، از جمله برای فیلم‌های مینه سوتا کلی و جانگو، دو نمونه معروف این زیرژانر. کوربوچی و لئونه برای نوسازی شهر‌ها و دهکده‌ها در این لوکیشن‌ها از یک طراح تولید به نام کارلو سیمی کمک می‌گرفتند.

مکان فیلمبرداری وسترن‌های اسپاگتی چه تاثیری بر سبک فیلم می‌گذاشت؟

وسترن‌های اسپاگتی در سال ۱۹۶۸ به اوج محبوبیت رسیدند و الگوی این ژانر را از سبک فیلمسازی لئونه و کوربوچی به سبک فیلمسازی انزو باربونی و دیگران تغییر داد. تا سال ۱۹۶۸، وسترن‌های اسپاگتی فوق العاده‌ای مانند Once Upon a Time in the West, Death Rides a Horse, Prepare a Coffin, Today We Kill… Tomorrow We Die، و دیگر داستان‌های انتقام جویانه بسیار محبوب بودند. این فیلم‌ها اغلب اسطوره‌شناسی قهرمان وسترن آمریکایی را دگرگون می‌کردند، و غریبه‌ای تنها را به‌عنوان ضدقهرمان تراژیک داستان به بینندگان معرفی می‌کردند و داستان و شخصیت اصلی آن‌ها نقش تمثیل‌های اخلاقی را ایفا می‌کردند. مهم‌تر اینکه، وسترن‌های اسپاگتی به خاطر تصویر خشن‌تر و وحشیانه‌ترشان از غرب شناخته می‌شدند.

جدای از شخصیت‌هایی که انگیزه شان انتقام بود، شخصیت جانگو با بازی فرانکو نرو در فیلمی به همین نام، اغلب بین میلش به کسب ثروت و تلاش برای انتقام درگیر می‌شود که او را در یک معضل اخلاقی قرار می‌دهد. از دیگر کهن الگو‌های وسترن اسپاگتی می‌توان به یک قهرمان مورد ظلم قرار گرفته اشاره کرد که باید آبروی خود را بازگرداند، مانند گری (جولیانو جما) در فیلم Blood for a Silver Dollar. با این حال، علی‌رغم اینکه وسترن‌های اسپاگتی از اسلوب‌ها و سبک‌های خاص لئونه و کوربوچی کناره گرفتند، در سال ۱۹۶۹ تقریباً از بین رفت که باعث شد فیلمسازان به دنبال انگیزه‌ها در جا‌های دیگر باشند.

در سال ۱۹۷۰، در یک سبک خنده دار هجوگونه، انزو باربونی فیلم They Call Me Trinity را ساخت. این فیلم کمدی و خودآگاهی را به ژانر وسترن اسپاگتی تزریق کرد و برای مدت کوتاهی این ژانر را از طریق شخصیت‌هایی ماندگاری با بازی باد اسپنسر و ترنس هیل زنده کرد. در حالی که برخی این هجو‌های کمدی را به‌عنوان وسترن‌هایی غیر اسپاگتی دسته بندی می‌کنند، این فیلم‌ها اغلب از همان لوکیشن‌های فیلمسازی استفاده می‌کنند که فیلم‌های لئونه و کوربوچی در آن‌ها ساخته شدند. در حالی که جنبه کمدی این زیرژانر کوتاه بود، وسترن‌های اسپاگتی همیشه از وسترن‌های فیلم آمریکایی برای ایجاد یک الگوی سبکی منحصر به فرد استفاده می‌کردند.

منبع:روزیاتو