دو رکعت نماز شکر می‌خوانیم برای شهادت همسرم؛ قربة الی‌الله

به گزارش مجله خبری نگار، اردیبهشت مقاومت از راه رسید و وقت عاشقی دلیرمردان دیار مازندران. اردیبهشتی که نه تنها گلی نشکفت بلکه پرپر شدن گل‌هایی را دید که با عطر شهادتشان، ایران را معطر ساختند.

غیور مردانی از دیار علویان که تعرض به بارگاه بانویشان بی بی زینب کبری را تاب نیاوردند و سر و جان فدای قداستش کردند.

* اردیبهشت مازندران با عطر شهدای خانطومان

آری! اردیبهشت ماه مردم مازندران، از سال۹۵ رنگ و بویی خدایی گرفته است.

خانطومان، روستایی کوچک در جنوب حلب سوریه که در محاصره تکفیری‌های داعشی بود و از جمله محور‌های عملیاتی فعالی که و خسته از درگیری و نبرد‌های مسلحانه بین نیرو‌های سوری و گروه‌های تروریستی و ایرانی‌ها در صدد بودند تا به دل خانطومان یورش ببرند و منطقه را از وجود ناپاک کفار پاکسازی کنند و چه کسانی بهتر از ببر‌های مازندران که با نثار خونشان این مهم را تحقق بخشیدند و خواب پوشالی داعش و اربابان ناخلفش را بر هم زدند.

یکی از شهدای اردیبهشت خانطومان، آقا محمد بلباسی است. ماجرای شهادتش هم شنیدنی است. بعد از شهادت همرزمش شهید کابلی، عزم رفتن کرد تا پیکر پاکش را برگرداند، شهید بریری هم همراهش شد تا محمد میان تیر و ترکش کفتار‌های تکفیری تنها نباشد.

اما مگر نه اینکه خدا بندگان خوبش را گلچین می‌کند و چه مبارک که این رفتن و دیدار با معبود، شهادت باشد و نثار کردن جان.

*خبر شهادت را دیدن، هنر می‌خواهد

شهیدی که قبل شهادتش در خاک‌های سوریه، آفتاب سوزان اردو‌های جهادی را به عشق دیدن لبخند دخترک یتیم و پسرکی بی خانمان به جان خرید و آفتاب سوختگی چهره اش، گواه این مدعا بود.

محمد و یارانش زمانی به سوریه، خطمقدم داعش رفتند که ما در خانه با دیدن فیلم‌ها و اخبار رعب آور داعشی، اشک می‌ریختیم و می‌ترسیدیم از اینکه خدای نکرده اگر پای این کفار تازه به دوران رسیده بی رحم به ایران عزیزمان برسد، چه خواهد شد.

آن‌ها در دل حادثه بودند و سینه سپر کردند تا دختران و پسران ایران، آسوده بخوابند و در امنیت و آرامش زندگی کنند.

شنیدن خبر از دست دادن عزیز، دل را می‌لرزاند و اشک را جاری می‌کند، اما برای همسر شهید بلباسی، خبر شهادت همسرش، پاره تنش، شنیدنی نبود، دیدنی بود و خبر شهادت را دیدن هنر می‌خواهد.

*خواندن نماز شکر بعد از شهادت همسر

تصویر پیکر پاک شهید بلباسی که از ناحیه سر به شهادت رسید، دنیایش را تار کرد؛ دلش بی تاب زینب بود، طفلی که در شکم داشت و حسش می‌گفت دختر است، دختر بابا.

خانم بلباسی مانند همه همسران شجاع شهدا، برخلاف تصور و نیت جلادان داعشی، دلش نلرزید از ترس و دستهایش به رعشه نیفتاد.

جانمازش را پهن کرد و دو رکعت نماز شکر خواند برای رضای خدا و شهادت محمدش، قربة الی‌الله؛ تا نشان دهد شیرزن ایرانی بعد شهادت همسرش استوارتر از همیشه قد راست می‌کند تا فرزندان یادگار شهیدش را زینبی و حسینی پرورش دهد.

اینان همان ژن‌های خوبی هستند که نسل به نسل و سینه به سینه، خبر شهامت و شجاعتشان منتقل می‌شود تا به گوش نسل آینده برسد و توشه‌ای باشد برای عاقبت به خیری.

شهید محمد بلباسی، زاده اسفندماه ۱۳۵۷ است و از این شهید بزرگوار، ۴ فرزند به نام‌های فاطمه، مهدی، حسن و زینب به یادگار مانده است که زینب خانم ۶ماه بعد از شهادت پدر به دنیا آمد.

پیکر این شهید مدافع حرم،۲۴ مهرماه ۹۹ به زادگاهش قائمشهر بازگشت تا در خانه ابدی اش در گلزار شهدای سید ملال به خاک سپرده شود.

شهید مدافع حرم محمد بلباسی در سال ۹۵ در خانطومان سوریه به همراه تعدادی دیگر از همرزمانش توسط تکفیری‌ها به شهادت رسید و پیکر پاکش بعد از پنج سال به زادگاهش بازگشت و آرام گرفت.