به گزارش مجله خبری نگار، پدر و مادری دارم که ۷۵ و ۷۰ ساله هستند. تا چند سال پیش، خیلی بچه دوست داشتند و از دیدن ما و نوههایشان و دورهمیها خوشحال میشدند. الان اگر بیشتر از ۳ یا ۴ ساعت در خانهشان باشیم، اعصابشان به هم میریزد. احساس میکنم کلا هم گوشهگیر شدند. نمیدانم کمتر به آنها سر بزنم یا نباید بگذارم گوشه گیر شوند؟ راهنمایی کنید.
مخاطب گرامی، والدین بخش مهمی از هویت و گذشته ما هستند؛ بنابراین داشتن رابطه درست و سالم با آنها میتواند اثر مثبتی بر روحیه و روان ما بگذارد. در ادامه و باتوجه به شرایطی که در پیامکتان توصیف کردید، چند نکته را باید به شما عرض کنم.
با بالا رفتن سن، معمولا بخشهای روانی مثل حافظه، توانمندی جسمی، کارکردهای اجتماعی، تابآوری و ... رو به کاهش و افول میرود. افسردگی سالمندان هم خودش را به مرور در برخی افراد نشان میدهد. از جمله نشانههای آن، کاهش روابط اجتماعی و فامیلی با نزدیکان، کمحوصلگی یا غمگینی، کاهش انرژی، بیحوصلگی، زودرنجی و. است که در پیام شما تنها به دو نشانه کمحوصلگی و گوشهگیری اشاره شده است که بهتر است توسط روانشناس یا روانپزشک بررسی شود.
اما در پاسخ به این سوال شما که نمیدانم کمتر به آنها سر بزنم یا نباید بگذارم گوشه گیر شوند، میتوان گفت بهتر است در طول هفته خودتان به تناسب زمانی که دارید به تنهایی با آنها ارتباط بگیرید تا به نیاز پدر و مادرتان به شما رسیدگی شود و فارغ از حضور فرزندان این دیدار میسر شود.
در بازه زمانی که فرزندان همراه شما هستند قبل از رفتن به خانه پدر و مادرتان، بچهها را ازشرایط والدین آگاه کنید. مثلا توضیحاتی راجع به وضعیت روحی و جسمی آنها و نکاتی که بهتر است از طرف فرزندان رعایت شود، بدهید. قطعا با بزرگتر شدن بچهها، شیطنت و بازیگوشیهایشان بیشتر میشود که ممکن است با قوانین والدینتان یا حوصله و توان روحی آنها در سن بالا هماهنگ نباشد.
محدود کردن سرزدن شما به والدینتان به احتمال زیاد موجب دلخوری و احساس مورد بیتوجهی قرار گرفتن آنها میشود که سرانجام درستی نیست، اما با مدیریت روابط و ساعات دیدار این مورد کمتر اتفاق میافتد. نکته پایانی و مهم این که در ساعات حضورتان با بچهها در خانه والدین، این مدت را بنا به حوصله آنها تنظیم کنید تا نه والدین احساس فشار کنند نه فرزندانتان.
منبع: خراسان