ابراهیمی جام ملت‌ها را فقط تماشا می‌کند؟ پایان امید‌های ملی «امید»

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: شاید «امید ابراهیمی» امید داشت که انتقال تابستان امسالش به تیم الشمال در لیگ فوتبال قطر یک شروع تازه برای او باشد و ملی‌پوش بودن وی را استمرار بخشد، اما نتایج حاصله این تیم در مسابقات این فصل و نمایش‌های فردی این هافبک وسط پخته به گونه‌ای نبوده که این هدف را تحقق بخشد.

سابقه چند ساله حضور ابراهیمی در لیگ قطر و تجربیات برگرفته طی آن ایام به خوشبینی‌های وی در این زمینه می‌افزود، اما او پس از جدایی از تیم‌های مطرح‌تر این لیگ و رویکرد به الشمال که هرگز از غول‌های «لیگ ستارگان» قطر نبوده، نمی‌توانست به حاصل نهایی تلاش‌هایش مطمئن باشد و آن را حتماً مثبت و موفق تلقی کند. شاید هم نگاه امیدوارانه ابراهیمی به واقعه تغییر سرمربی الشمال و روی کار آمدن یک سرمربی ایرانی (پویا اسبقی با پیشینه کار در سوئد و انگلیس و صربستان) در این باشگاه بود که وی را به پیامد‌های انتقالش به الشمال خوشبین‌تر می‌کرد.

تعدد گزینه‌ها در هافبک میانی

نگاه ابراهیمی به قضایای فوق از هر جنس و نوع بوده باشد، اینک که لیگ قطر به گردنه‌های سخت‌تر خود نزدیک‌تر می‌شود، روند اتفاقات همانطور که پیش‌تر گفتیم با هافبک وسط اسبق سپاهان و استقلال آنقدر‌ها هم سر سازگاری نداشته است. او و تیمش با کسب سه برد و سه تساوی در شش هفته نخست لیگ قطر بالنسبه خوب ظاهر شده‌اند، اما بالا رفتن سن وی (ابراهیمی ۳۶ ساله است) و تردید‌های مرتبط به اینکه او با چنین سنی آیا برای بازی‌هایی سرشار از درگیری در جام ملت‌های آسیای امسال مهیا است، حضور او را در این مسابقه‌ها تا حد زیادی منتفی کرده است. مصدومیت‌های گاه به گاه ابراهیمی که حمل بر شکنندگی او و رسیدن ایام پیری ورزشی‌اش شده، شاید امیر قلعه‌نویی سرمربی تیم ملی را به این باور نهایی رسانده باشد که بهتر است از خیر شرکت دادن وی در آوردگاه قطر بگذرد و اولویت را به سایرین بدهد.

دیگر مسأله‌ای که ژنرال را به سوی این مسأله سوق می‌دهد، تعدد هافبک‌های وسط خوب و سالم و قبراق در اردوی ملی و امکان گسیل آن‌ها به پیکار‌های جام ملت‌ها است. در این ارتباط نام‌های عزت‌اللهی، نوراللهی، چشمی، سرلک، علی کریمی و نورافکن به ذهن می‌آید و اگرچه از این جمع نورافکن مصدومیتی طولانی داشته و سرلک هم اخیراً آسیب دیده است و به همین سبب تورنمنت چهارجانبه اردن را از دست داد (و کریمی هم دچار همین وضعیت شد)، اما همه این نفرات به رقابت‌های آسیایی قطر می‌رسند. به آن‌ها اضافه کنید جوان‌تر‌هایی مثل محمد کریمی و محمدجواد حسین‌نژاد را که هر دو سپاهانی‌اند و علی علیزاده هافبک دفاعی گل‌گهر سیرجان را که قلعه‌نویی در فهرست‌های اخیرش حداقل یک بار به هر یک از آن‌ها جایی داده و آنان را برای روز‌های مبادا امتحان کرده تا ببیند چند مرده حلاج‌اند و حسین‌نژاد در همین فهرست آخر این مربی برای تورنمنت اردن فراخوانده شده بود.

زمانی برای خوش و بش و تجدید خاطرات

برای بازیکنانی مانند امید ابراهیمی که نقطه شروع دیده شدن‌شان در فوتبال سطح اول کشور به ۱۸-۱۷ سال پیش بر‌می‌گردد، حتی لژیونر ماندن صرف در سن بالای‌شان و تأخیر انداختن هرچه بیشتر در بازگشت اجباری به لیگ برتر ایران که امکانات و امتیازات کمتری دارد، به خودی خود یک توفیق عمده است و ابراهیمی را به خاطر استمرار در حضورش در لیگ قطر باید ستود، اما امکان ادامه حضور در سطح ملی و بالا بردن تعداد دیدار‌های ملی‌اش هر روز از وی دورتر و هدفی دست‌نیافتنی‌تر می‌شود. او هر هفته حضوری جانانه و با تمام وجود در مسابقات لیگ قطر دارد و کوشش بزرگ وی و پاس گلی که طی تساوی پرماجرای ۲-۲ الشمال با الوکره در یکی از مسابقات اخیر لیگ ستارگان قطر به یکی از یارانش داد، نقل محافل شد و کمتر روی داده که ابراهیمی در مسابقه‌ای حاضر باشد و هرچه دارد، رو نکند.

شاید او را فصل بعد در ادامه تنزل اجباری‌اش یک بار دیگر در لیگ ایران ببینیم، اما دو مسأله در ارتباط با وی قطعی نشان می‌دهد. یکی اینکه او هرجا باشد، چه در قطر و چه در ایران سنگ تمام می‌گذارد و کم‌فروشی نمی‌کند و دوم اینکه با شرح و تعاریفی که آوردیم، نزدیک به یقین است که او بخشی از ماجرا‌های مثبت یا منفی حضور ایران در جام ملت‌های آسیا نخواهد بود، ولی چون مقیم قطر است، این بازی‌ها را از نزدیک‌ترین فاصله ممکن تماشا خواهد کرد و حتماً چند بار هم به محل اردوی یوز‌ها خواهد رفت و با ملی‌پوشان و همبازیان آشنایش خوش و بش و تجدید خاطره خواهد کرد و این هم برای خودش عالمی دارد!

تار و پود «ملی»

تیم ملی ایران در روز‌های ۲۵ و ۳۰ آبان دو دیدار نخست خود را در دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ (و جام ملت‌های آسیای ۲۰۲۷) انجام خواهد داد که به ترتیب مقابل برنده دیدار هنگ‌کنگ - بوتان و ازبکستان خواهد بود. فراخوانی ابراهیمی به این دو مسابقه با شرح و اوصافی که آوردیم، در معرض تردید اساسی قرار دارد، اما آنچه قطعی می‌نماید، آرزو‌های دور و دراز ابراهیمی است که از عشق وی به تیم ملی کشورش نشأت می‌گیرد. «امید» چند بار به صراحت گفته است که آرزویش همراهی یوز‌ها در جام ملت‌ها و سپس خداحافظی رسمی با دیدار‌های ملی در پایان همین رقابت‌ها است. این مسأله شاید هرگز تحقق نیابد و قلعه‌نویی به رغم علاقه قلبی‌اش به ابراهیمی از دعوت وی بازنماند، اما حتی آرزوی مذکور هم نشان می‌دهد تیم ملی در راه قطع همکاری اجباری با بازیکنی قرار دارد که ارادت به این تیم با تار و پودش تنیده شده و به وی جایگاهی رفیع در سلسله مراتب ملی بخشیده است.