راشد محصل دانشوری دل آگاه و خوشنام بود

به گزارش مجله خبری نگار،محمدامین ناصح اظهار کرد: از زوایای مختلف می‌توان درباره شخصیت ممتاز دکتر محمدرضا راشد محصل سخن گفت.

وی با ابزار تأسف بابت فقدان این استاد دانشور و مردمدار بیان کرد: دکتر راشد محصل پیش از اشتغال در آموزش عالی ابتدا در آموزش و پرورش به شغل معلمی و سپس دبیری مشغول یود. ایشان در اواخر دهۀ ۱۳۳۰ برای ادامه تحصیل وارد دانشگاه فردوسی مشهد شدند و در آنجا از محضر استادان شاخصی، چون دکتر غلامحسین یوسفی، دکتر احمدعلی رجایی بخارایی و علی اکبر فیاض بهره برد و در تحصیلات تکمیلی نیز در دانشکاه تهران محضر دانشورانی، چون دکتر پرویز ناتل خانلری، دکتر سیدجعفر شهیدی و دکتر ذبیح ا... صفا را درک کرد.

وی با این جمع بندی که دکتر راشد «استاد دیده» محسوب میشد، ییان کرد: خوشه چینی از مکتب علم و اخلاق این استادان نامدار برای آن دکتر راشد برکات چندی در پی داشت و بعد‌ها در سکوک معلمی ایشان نیز متجلی بود. دکتر راشد تدریس دانشگاهی را ابتدا در دانشگاه جندی شاپور اهواز و سپس دانشگاه تبریز و نهایتاً دانشگاه فردوسی پی گرفت و در آنجا در تأسیس و تعامل با قطب علمی فردوسی‌شناسی و نیز مجموعۀ خردسرای فردوسی همیاری طولانی داشت.

عضو هیات علمی دانشگاه بیرجند گفت: از دیگر خدمات ماندگار دکتر راشد به دیگر دانشگاه‌های خراسان به باید کمک ایشان در گشایش دوره‌های تحصیلات تکمیلی زبان و ادبیات فارسی در شهر‌های بیرجند، سبزوار، نیشابور و ... اشاره نمود که وی با همراهی یار دیرین خود شادروان دکتر محمدمهدی ناصح با تحمل رنج سفر هفتگی، دعوت آن دانشگاه‌ها را برای تدریس می‌پذیرفت و نیاز آموزشی آن‌ها را پوشش میداد.

وی با اشاره به علاقه مندی ایشان به موطن خود «بیرجند» افزود: خدمات پژوهشی دکتر محمدرضا راشد محصل به پیشبرد تاریخ محلی بیرجند که در دهه‌های اخیر با تألیفات چندی همراه بود، چراغ راه بیرجندپژوهانی شد که بعد‌ها به این جرگه برکتخیز پیوستند و با تشویق ایشان در این مسیر قلم زدند. ایشان صاحب تألیفات چندی در تاریخ فرهنگ بیرجند می‌باشد؛ اهتمامی که در عصر بحران هویت، بسیار مشکور است.

ناصح با بیان سوابق فرهنگی و خانوادگی دکتر راشد افزود: آن فقید در اواسط دهة ۱۳۱۰ از پدری عالم (مرحوم شیخ محمدحسین راشد محصل) که مدرس حوزه‌های علمیۀ بیرجند و مشهد بود زاده شد و برادرانش نیز، چون او هر یک در تعالی مسیری از دانش پیشتاز و نامدار شدند و در زمره خادمین اصیل شاخه‌هایی از علوم در ایران جای دارند.

وی با بیان گوشه‌هایی از آسیب‌هایی که محیط دانشگاه را تهدید می‌کند، اظهار کرد: عد‌های از صاحب نظران معتقدند در سنوات اخیر دانشگاه‌ها از حیث کمّی با پیشرفت مواجه بوده و رشته‌های جدید پایه‌گذاری شده است، ولی در حیطه‌های کیفی، اخلاقی و انگیزشی در توقف یا بعضاً انحراف از معیار بوده‌اند. این در حالی است که دانشگاه باید مکتبی باشد که انسان پرورش دهد. دانشگاه محلی است که فضایل انسانی در آن ظهور و نمود پیدا می‌کند. دانشگاه کانون فیاض علم و فضیلت و خدمت است.

ناصح اظهار امیدواری کرد: درک منش انسانی و نفس گرم دانشورانی، چون دکتر محمدرضا راشد محصل در محیط دانشگاه مایة امیدواری و منشاء الگوپذیری دانشجویان و دانشگاهیان جوان از شخصیت انسانی این استادان راستین بوده و هست. ایشان پرورش یافتة مکتب تربیتی ناب و اصیلی بود که در آن اخلاق و انصاف و تلاش، برگ برنده برای یک دانشگاهی محسوب میشد نه امتیازجویی! در چنین مکتبی شمارش امتیازات پژوهشی و هدفگذاری برای دست یازیدن به آن‌ها از راه‌های ناصواب جایگاهی نداشت بلکه تشخیص خلاء‌های تحقیقاتی و تلاش برای رفع خودانگیخته، خالصانه و بدون چشمداشت آن‌ها، امتیاز حقیقی محسوب می‌شد.

ناصح افزود: دکتر راشد دانشوری سلیمالنفس، دلآگاه و خوشنام بود که به دور از هر نوع آلایندگی دنیوی زیست. فقدان این اسوه‌های تربیتی و اخلاقی در محیط کمروح امروز دانشگاه‌ها جبران ناپذیر است؛ چرا که به برکت حضور دانشوران خودساخته و خلیقی، چون دکتر راشد محصل می‌توان در آن کانون مترقی امید داشت که مشتاقانی بتوانند پروانه‌وار گرد آن اسوه‌های اخلاقی و تربیتی جمع شده و خوشه چین معرفت آن‌ها گردند.

وی یادآور شد: خوشبختانه به همت انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و با همیاری مرکز مفاخر دانشگاه فردوسی در تابستان سال جاری در دانشکده ادبیات و علوم انسانی مجلس بزرگداشتی به نام ایشان برگزار گردید و از دهه‌ها خدمات علمی و پژوهشی آن استاد نامدار و آزاده با حضور استادان، شاگردان و مریدان ایشان، تقدیری بهنگام به عمل آمد.