رکاب زدن برای تبدیل سوگ به امید

به گزارش مجله خبری نگار، دوچرخه‌سواری برای «مامان بزرگ میویس» چیزی بیشتر از تفریح و ورزش است؛ در واقع او رکاب می‌زند تا بتواند به زندگی ادامه دهد. میویس پترسون ۸۵ ساله، بعد از آنکه ۲ دختر و یک پسرش را بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ از دست داد، انگیزه چندانی برای زندگی نداشت تا اینکه تصمیم گرفت این سوگ بزرگ را به یک چالش بزرگ برای تاب‌آوردن تبدیل کند و بهار همین امسال، سفر ۱۶۰۰ کیلومتری به دور اسکاتلند را برای بزرگداشت نام و یاد فرزندانش شروع کرد. او چنان مستأصل شده بود که عملا انگیزه‌ای برای ادامه زندگی نداشت، اما حالا ماجرا، به لطف دوچرخه‌سواری، فرق می‌کند؛ «گفتنش وحشتناک است، اما اگر دوچرخه‌ام را نداشتم، نمی‌خواستم زنده بمانم.» او درباره مصیبتی که بر سرش وارد شده گفته است: «از دست دادن تمام خانواده واقعا باورنکردنی است. دخترم یک‌بار به من گفته بود که مامان تصور اینکه آدم یک بچه‌اش را از دست بدهد، نشدنی است. من هم در پاسخ به او گفتم که من اصلا نمی‌توانم چنین چیزی را تصور کنم. اما بعد، تمام فرزندانم رفتند.»

در این شرایط است که دوچرخه‌سواری برای او آرامشی بی‌نظیر به همراه داشته است. او گفته است: «واقعا شرایط برای من سخت بوده، اما توانسته‌ام از پسش بر بیایم و مردم به من می‌گویند که چقدر قوی هستم. واقعا نمی‌دانم این قدرت از کجا می‌آید. آن‌ها می‌پرسند، اما من جوابی ندارم. با شرایط می‌سازم، دوچرخه‌ام به من کمک می‌کند و دوستان بی‌نظیری دارم.» پترسون برای یک ماه، هر روز به دور اسکاتلند دوچرخه‎سواری کرد و با شیب تند جاده‎‌ها و هوای سرسخت آن جنگید. او صبح زود بلند می‌شد و حدود ۷۰ کیلومتر رکاب می‌زد و به‌عنوان سفیر آگاهی‌بخشی درباره سرطان، برای یک مؤسسه کمک به بیماران سرطانی پول هم جمع می‌کرد.

پترسون البته یکباره به ورزش سنگین روی نیاورده و مدت‌ها دونده ماراتن و نیمه‌ماراتن بوده و وقتی که زانویش دچار مشکل شد به دوچرخه‌سواری روی آورد. او قبلا عرض کانادا را در سال ۲۰۰۸ رکاب زده و در سال ۲۰۱۹ هم از جنوبی‌ترین نقطه انگلیس به شمالی‌ترین نقطه آن رکاب زده. او در این چالش‌ها، ده‌ها هزار دلار هم برای بنیاد‌های حامی بیماران سرطانی پول جمع کرده است و انگیزه‎بخش افراد زیادی بوده تا ورزش را در هر سنی و با هر شرایطی، شروع کنند.

او می‌خواهد چالش‌های بیشتری را در پیش بگیرد تا سوگ فرزندانش را تاب بیاورد و کمک‌های بیشتری جمع‌آوری کند و البته دیگر هدف او، ترغیب دیگران به ورزش است؛ «وقتی روی دوچرخه هستم می‌دانم که مردم می‌گویند حالا که این خانم مسن می‌تواند، پس ما هم می‌توانیم. افرادی که کمی افسرده هستند هم احتمالا به خودشان می‌گویند که به این زن نگاه کنید که هر ۳ فرزندش را از دست داده، اما دوچرخه‌سواری می‌کند؛ بنابراین افراد زیادی هستند که به‌خاطر سفر‌های طولانی من با دوچرخه، به این کار ترغیب شده‌اند و خوشحالم که الهام‌بخش مردم بوده‌ام.»

منبع: همشهری