ایمپلنتی که به یاری بیماران دیابتی می‌آید!

به گزارش مجله خبری نگار، به نقل از نیواطلس، تزریق روزانه انسولین دردناک و نامناسب است و به همین دلیل محققان مشغول توسعه ایمپلنت‌هایی برای درمان دیابت بدون نیاز به سوزن هستند.

درهمین راستا یک ایمپلنت جدید نوید بخش به نظر می‌رسد، زیرا برای سلول‌های جزیره‌ای اکسیژن تولید می‌کند. در بیشتر افراد سلول‌های جزیره‌ای پانکراس انسولینی تولید می‌کنند که برای حفظ کنترل سطح متناسب قند خون نیاز است. متاسفانه سیستم ایمنی افراد مبتلا به دیابت نوع یک این سلول‌ها را نابود می‌کند، بنابراین انسولین باید به طور دستی به جریان خون تزریق شود.

یکی از روش‌های جایگزین تزریق انسولین شامل ایمپلنت سلول‌های جزیره‌ای است که از جسد یا سلول‌های بنیادی جمع آوری شده اند. هنگام انجام این فرایند در بسیاری از موارد بیماران باید دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی را مادام العمر مصرف کنند تا بدنشان سلول‌های مذکور را پس نزند.

محققان سعی کردند سلول‌های جزیره‌ای را به شکل ایمپلنت‌های انعطاف پذیری دربیاورند که سلول‌ها را از سیستم ایمنی بدن میزبان دور می‌کند و از سوی دیگر انسولین تولید شده توسط سلول‌های مذکور را در جریان خون ترکیب کنند. این ایمپلنت‌ها همچنین اجازه نمی‌دهند اکسیژن حافظ حیات به سلول‌ها برسد و این بدان معنا است که آن‌ها عمر طولانی نخواهند داشت.

برخی ایمپلنت‌ها با ایجاد یک اتاقک اکسیژن یا معرف‌های شیمیایی که اکسیژن می‌سازند، سعی کرده اند چالش مذکور را برطرف کنند. اکسیژن و معرف‌های شیمیایی مدت زمان زیادی طول می‌کشد تا ایجاد شوند بنابراین ایمپلنت باید تعویض یا دوباره پر شود.

اما محققان دانشگاه ام آی تی و بیمارستان کودکان بوستون یک دستگاه جدید ابداع کرده اند. این دستگاه حاوی هزاران سلول جزیره‌ای همراه غشای تبادل پروتئینی است که بخار آب (که به طور طبیعی در بدن رخ می‌دهد) را به هیدروژن و اکسیژن تبدیل می‌کند. هیدروژن به طور بی ضرر ترکیب منتشر می‌شود و اکسیژن به اتاقک ذخیره ایمپلنت می‌رود.

غشای نازک در این اتاقک سبب می‌شود اکسیژن در محفظه حاوی سلول‌های جزیره‌ای راه یابد. به جریان برقی با ولتاژ اندک نیاز است تا بخار آب تجزیه شود و به طور بی سیم از یک سیم پیچ مغناطیسی خارجی به یک آنتن در ایمپلنت منتقل شود. سیم پیچ را می‌توان به بدن بیمار و نزدیک محل ایمپلنت منتقل کرد.

در تست‌هایی که روی موش‌های مبتلا به دیابت انجام شد، نسخه تولید کننده اکسیژن دستگاه زیر پوست دسته‌ای از آن‌ها ایمپلنت شد و گروه دیگر نسخه دیگر از دستگاه بدون اکسیژن و حاوی سلول‌های جزیره‌ای را دریافت کردند. هرچند هر دو گروه عملکرد خوبی داشتند، اما گروه بدون اکسیزن تقریبابعد از دو هفته هایپرگلایسمی (hyperglycemic) شد. این وضعیتی است که در آن مقادیر زیاد از حد گلوکز در پلاسمای خون وجود دارد و موجب هیپوکالمی می‌شود.

قرار است آزمایشی روی حیوانات بزرگتر و سپس روی انسان‌ها انجام شود. محققان امیدوارند از این فناوری برای تولید انواع دیگر پروتئین‌های درمانی نیز استفاده شود.