به گزارش مجله خبری نگار،با انتشار تصاویری از خود، صفحه شخصی اینستاگرامش را بهروز کرد و نوشت :
آقای #سعید_پورصمیمی عزیز، یکی از افتخاراتم در زندگی کار کردن کنار شما بود. #سال۸۹ سریال #توطئه_فامیلی
از کار دیگرمون که فیلم سینمایی بود بنام بر بالهای خوشبختی، #سال۸۷ متاسفانه هیچ عکسی ندارم. ولی انسانیت و مهربانی شما تا همیشه در ذهن و قلبم نقش بسته، پاینده باشین، مایه افتخار و سربلندی ایران زمین هستید.
آناهیتا همتی میگوید هیچگاه به کوتاه و بلندی نقش توجه نداشته و همیشه با تمام انرژی و توان بازی کرده است.
آناهیتا همتی متولد ۱۳۵۲ است. هنوز ۲۰ سال نداشت که به کلاسهای بازیگری اداره تئاتر رفت و زیر نظر هادی مرزبان آموزش دید.
نخستین بار با نمایش «تنبور نوازان» (۱۳۷۲) با کارگردانی هادی مرزبان روی صحنه تئاتر رفت؛ عرصهای که در سالهای بعد در آن پرکار نماند.
سال ۱۳۷۴ با نقش آفرینی در سریال «دبیرستان خضراء» از ساختههای اکبرخواجویی، خیلی زود به چهرهای تلویزیونی تبدیل شد که تا امروز همچنان مورد علاقه کارگردانان و تماشاگران این رسانه باقی مانده است.
بازی در سینما را سال ۱۳۷۵ با فیلم «افسانه پوپک طلایی» با کارگردانی خسرو شجاعی آغاز کرد و البته در این عرصه هیچگاه نتوانست، چون تلویزیون کارنامه موفقی از خود به جا بگذارد.
فیلمهای «عشق کافی نیست» (۱۳۷۷) از مهدی صباغزاده، «دختری به نام تندر» (۱۳۷۹) با کارگردانی حمیدرضا آشتیانیپور، «قلبهای ناآرام» (۱۳۸۰) ساخته مجید مظفری، «چند میگیری گریه کنی» (۱۳۸۴) با کارگردانی شاهد احمدلو و «یک جیب پر پول» (۱۳۸۸) از قدرت الله صلح میرزایی از جمله آثار سینمایی او به شمار میآیند که تعدادشان به انگشتان دو دست نمیرسد.
آناهیتا همتی با وجود کم کاری و حضور کم رنگش در سینما و تئاتر، به مدد بازی روان و دلچسب خود، در ۱۷ سال گذشته به یکی از بازیگران پرکار تلویزیون تبدیل شده است.
سریالهای «بهشت گمشده» (۱۳۷۵) از کامران قدکچیان، «کهنه سوار» (۱۳۷۶) کار اکبر خواجویی، «خانه آرزوها» (۱۳۸۰) با کارگردانی سیامک سهیلیزاده، «کلانتر» (۱۳۸۱) ساخته محسن شاه محمدی و «توطئه فامیلی» (۱۳۹۰) کار رامبد جوان تنها گوشهای از کارنامه پر و پیمان تلویزیونی این بازیگر به شمار میآید. بازی و بازیگری در تلویزیون، سینما و تئاتر موضوع گفتگوی ما با آناهیتا همتی است.
از اینکه بیشتر به عنوان بازیگر سریالهای تلویزیونی شناخته میشوید، چه احساسی دارید؟
بیشتر در سریالها بازی کردهام و برای همین طبیعی است که نزد تماشاگران تلویزیون شناخته شدهتر باشم. از این بابت احساس خوبی دارم، چون مردم به من ابراز لطف میکنند که این برایم خیلی ارزش دارد. در واقع هرچه دارم از لطف و علاقه مردم است.
آیا دوست نداشتید در تئاتر و به ویژه سینما هم پرکار میبودید و کارنامهتان مثل تلویزیون پر و پیمان میشد؟
یک بازیگر بر اساس پیشنهادهایی که به او میشود، کار را قبول میکند. وقتی در یک عرصه بیشتر به سراغت بیایند، آنجا بیشتر دیده میشوی. در واقع تلویزیون مرا انتخاب کرد که من هم از آن استقبال کردم.