به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: «حتی در شرایط اقتصادی دشوار کنونی، لیگ ایران به قدری درآمدزا است که میتواند مدعیان خود را برای بستن تیمی کهکشانی و رسیدن به هدفهای بلندپروازانه حمایت کند». سپاهان مدل ۱۴۰۱، به گونهای بسته شده که صحت این فرضیه را به خوبی ثابت کند؛ باشگاهی که در اوج بریز و بپاشهای فوتبال ایران، نماد مدیریت اصولی منابع و ریسک است.
طلاییهای اصفهان بودجهای به مراتب بالاتر از سایر مدعیان لیگ بیستودوم در اختیار نگرفتهاند. حتی شایعات بسیاری از کاهش قابل توجه بودجه تیم فوتبال سپاهان و مخالفت تند محمدرضا ساکت با این تصمیم حکایت میکردند؛ اتفاقی که البته در نهایت عملی نشد. با این حال، سپاهان پس از روبهرو شدن با استعفای محرم نویدکیا، جانشین وی را از میان ژوزه مورایس و فلیکس ماگات انتخاب میکرد؛ دو سرمربی که نشستنشان روی نیمکت سایر تیمهای لیگ برتری برای مدیران آنان نزدیک به یک رؤیا بود!
آشنایی مورایس با بازارهای بازیکنان در مناطق گوناگون، بیشک عاملی تأثیرگذار در آوردن خارجیهای باکیفیت به نقشجهان بود. مانوئل فرناندز، نیمکتنشین تیم ملی پرتغال در جامجهانی ۲۰۱۸، دو مدافع برزیلی که در تیمهایشان در سری B برزیل جزو بازیکنان کلیدی به شمار میرفتند و الویس کامسوبا که روی ۸ گل تیمش در لیگ A استرالیا تأثیر گذاشته بود، تماماً با صدر لیست گرانقیمتترینهای لیگ ۲۲ فاصله دارند؛ اما همگی در همین دو هفته نخست لیگ، توانستند کارامدی خود را در مستطیل سبز به هواداران سپاهان ثابت کنند.
سپاهان را میتوان الگوی تیمهای لیگ برتری در پنجره نقلوانتقالات دانست. اتخاذ سیاستهای مناسب جهت جلوگیری از دخالت دلالان در نقلوانتقالات طلاییها، عمل مهمی بود که میان ورودیهای سپاهان و بسیاری از مدعیان دیگر لیگ تفاوت فاحشی ایجاد میکرد. سیاست سکوت نقلوانتقالاتی و عدم افشای نام گزینههای مدنظر باشگاه پیش از نهایی شدن انتقال، از اقدامات مؤثری بود که میتواند عبرتی برای سایر تیمهای لیگ نیز باشد. سپاهان امسال نخستین تیم لیگ بود که تمام سهمیه خارجیهای خود را پر کرد؛ آن هم به گونهای که نشان دهد با داشتن هنر درست هزینه کردن، بستن تیمی در قواره آقایی در قاره کهن، کار دور از دسترسی نیست و تنها مدیری کاربلد و دلسوز میطلبد.