به گزارش مجله خبری نگار جای این نگاه ملی در سینما خالی بود که دیگر میتوان گفت او نخستین کارگردانی زن ایرانی بود که توانست یک روایت متعهد بر محور انسانیت با چاشنی دفاع مقدس و سلحشوری زنان در جنگ را به تصویر بکشد، روح حماسی و زنانگی در قلمش مهمترین ویژگی او در مقام کارگردان است.
دسته دختران به لحاظ دراماتیک نفس گیر است و به واقعیت جنگ وفادار است و به موضوعیتی که از آن به عنوان نقش زنان در جنگ یاد میشود، حق مطلب را ادا میکند.
چند قصه را به خرده داستان هایش بر روی شخصیتها متمرکز میکند و فضایی را در شخصیت پردازی ابتر نمیگذارد، یگانه، وجیهه سیمین و آذر و فرشته اش هر کدام نماد یک شخصیت و یک گونه تفکر هستند که دغدغه دارند که همراه مردان اسلحه به دست بگیرند و از خاک دفاع کنند، مبتنی بر روایت است و شخصیت هایش همه شناسنامه دارند و این نکته مهمی برای یک فیلمساز است که بتواند هم قصه بگوید هم در نحوه روایت به شکل فنی و پرداخت سینمایی اصولی عمل کند.
دوربین سامان لطفیان و روی دست بودن دوربین برای منتقل کردن فضای التهاب جنگ درست است، موسیقی حماسی ستار اورکی تاثیرگذار میشود و طراحی صحنهها درست شکل گرفته است. بازیهای تیم بازیگری زنانه اش و مکمل هایش در خدمت روایت هستند.
اما فرشته حسینی و هدی زین العابدین بازیهای متفاوت تری نسبت به بقیه دارند و میتوانند گزینههای سیمرغ نقش مکمل امسال باشند. دسته دختران یک فیلم انسانی است که نگاهی به جنگ دارد.