شکست تاریخی بزرگ آمریکا در ویتنام تکرار می‌شود؟

به گزارش مجله خبری نگار، این پایگاه خبری می‌نویسد: آمریکا همچنین حدود ۴ هزار سرباز خود را در پایگاه کویت به حالت آماده باش درآورده است تا در صورت لزوم آن‌ها را به سرعت به افغانستان اعزام کند. همچنین از سوی دیگر انگلیس ۶۰۰ سرباز خود را به افغانستان اعزام می‌کند.
هدف ظاهری این تحرکات تخلیه پرسنل آمریکایی و انگلیسی از افغانستان اعلام شده و پنتاگون آن را "عملیات تخلیه غیرنظامی" نامیده است. هنوز مشخص نیست این نیرو‌ها برای چه مدت در افغانستان حضور خواهند داشت؛ با این حال آنچه مشخص است اینکه ماموریت این سربازان بخشی از یک تلاش بیهوده برای جلوگیری یا به تاخیر انداختن سقوط کابل است.
مطمئناً نجات پرسنل آمریکایی از تهدید‌های فرضی به عنوان بهانه‌ای برای شروع جنگ و عملیات تغییر حکومت پیش از این نیز مورد استفاده قرار گرفته است. نمونه آن اتفاقات گرانادا و پاناما در دهه ۱۹۸۰ است. این اعزام نیرو همزمان با حملات هوایی آمریکا علیه پیشروی طالبان با استفاده از بمب افکن‌های استراتژیک بی‌۵۲، هواپیما‌های بدون سرنشین، کشتی‌های جنگی و جنگنده‌های مستقر در ناو هواپیمابر صورت می‌گیرد و تلفات سنگینی را بین جنگجویان و غیرنظامیان به همراه دارد.
در همین حال، مقامات آمریکایی بار‌ها به طالبان هشدار داده‌اند که" تحمیل هرگونه حکومتی با زور، مردود خواهد بود". آمریکایی‌ها بار دیگر دورویی خود را نشان داده‌اند! ارتش آمریکا پیش از این حکومت کابل را دست نشانده خود قرار داده بود.
این منبع خبری اضافه کرد: مهم نیست چه تاکتیکی توسط دستگاه نظامی و اطلاعاتی آمریکا مورد حمایت قرار گیرد. بازپس گیری امپریالیسم آمریکا در افغانستان به بیش از چند هزار سرباز نیاز خواهد داشت و مستلزم خونریزی فراتر از کشتار جمعی مردم بیگناه افغانستان در ۲۰ سال گذشته خواهد بود.
واشنگتن مقابل یک شکست تاریخی بزرگ مانند سقوط سایگون ویتنام در سال ۱۹۷۵ و سوار شدن آخرین آمریکایی‌ها در بالگرد‌ها از پشت بام سفارت آمریکا قرار گرفته است. گزارشات سفارت آمریکا در کابل نشان می‌دهد که کارکنان مشغول نابود کردن اسناد و کامپیوتر‌ها هستند.
خاطره شکست در ویتنام به شکل روز افزونی در نهاد‌های حاکمیتی آمریکا زنده می‌شود. میچ مک کانل رهبر جمهوری خواهان سنای آمریکا روز پنجشنبه اعلام کرد: تصمیمات بایدن ما را به مسیری بدتر از سقوط تحقیرآمیز سایگون در ۱۹۷۵ سوق می‌دهد.
همچنین رسانه‌های آمریکایی درحال ترغیب دولت آمریکا برای مداخله مجدد نظامی آمریکا در افغانستان هستند. روزنامه واشنگتن پست روز جمعه در مقاله‌ای نوشت: "خروج سریع بایدن و همچنین امتناع وی از ارائه کمک‌های معنادارتر به دولت افغانستان فاجعه ایجاد خواهد کرد. "
"مکس بوت" که یک نشریه متعصب جنگ امپریالیستی آمریکا است، ستونی را به مساله افغانستان اختصاص داد و نوشت: "تن‌ها چیزی که می‌تواند از یک فاجعه بزرگتر جلوگیری کند، تمایل بایدن برای تجدید نظر در تصمیم بد خود و اعزام هواپیما‌ها و مشاوران آمریکایی به افغانستان برای تقویت نیرو‌های دولتی قبل از سقوط کابل است. "
در همین حال، "فارن پالیسی" مقاله‌ای را منتشر کرد که در آن آمده بود: "خروج آمریکا از افغانستان باید ادامه یابد. اما یک درگیری نظامی جدید باید آغاز شود. " به گفته این نشریه، واشنگتن باید "به سادگی روایت خود در مورد هدف عملیات نظامی از مبارزه با شورش به مداخله "بشردوستانه" برای محافظت از غیرنظامیان را تغییر دهد. "
جمهوری خواهان راست گرا، دموکرات‌های طرفدار جنگ و رسانه‌های دولتی همه با هم متحد شده‌اند تا سوال کلیدی حقوق زنان در افغانستان را مطرح کنند، در کشوری که اکثریت قریب به اتفاق زنان هر روز برای یافتن غذای کافی برای حفظ زندگی خود و فرزندانشان تلاش می‌کنند.
این گزارش می‌افزاید: نسخه پیچی برای یک حمله نظامی دیگر و تلاش‌های بدبینانه در واشنگتن برای راه‌اندازی کمپین "چه کسی افغانستان را از دست داد" نمی‌تواند مقیاس شکست تحقیر آمیز امپریالیسم آمریکا را پنهان کند.
هفته‌های گذشته شاهد فروپاشی بی‌وقفه نیرو‌های امنیتی افغانستان بودیم که پنتاگون به مدت ۲۰ سال، ۹۰ میلیارد دلار برای سازماندهی، آموزش و تسلیحات آن‌ها هزینه کرد و قرار بود پس از خروج آمریکا از جنگ چند دهه‌ای ضد "تروریسم" در افغانستان، مسوولیت امنیت این کشور را بر عهده گیرند.
نیرو‌های امنیتی شهر‌های افغانستان را یکی پس از دیگری بدون درگیری تسلیم کرده‌اند و خود یا تسلیم شده و یا لباس‌های نظامی خود را در آورده و با جمعیت غیرنظامی یکی شده‌اند و یا در برخی موارد به شورشیان پیوسته‌اند.
مقامات آمریکایی این مشکل را عدم اراده نیرو‌های امنیتی افغانستان و رهبران آن‌ها دانسته‌اند. بایدن هفته گذشته اعلام کرد: "آن‌ها باید برای خود و همچنین ملت خود بجنگند. "
در واقع توده‌های مردم افغانستان از جمله سربازان و پلیس به این نتیجه رسیده‌اند که افغانستانی که در اشغال آمریکا به آن‌ها رسیده است، کشور واقعی مردم افغانستان نیست. زیرا آن‌ها اغلب بدون مزد، کمک و تامین مایحتاج به حال خود رها شده‌اند و سیاستمداران و فرماندهان آن‌ها حقوق و منابعشان را به سرقت برده‌اند.
بیست سال اشغال و هزینه بیش از یک تریلیون دلار، افغانستان را فقیر، توسعه نیافته با نابرابری شدید اجتماعی کرده است. حداقل ۷۰ درصد از مردم با یک دلار یا کمتر در روز زندگی می‌کنند، در حالی که چند صد خانواده وابسته به دولت به دلیل اختلاس در کمک‌های مالی و قرارداد‌های نظامی سودآور، ثروت بی‌نظیری یافته‌اند. سه چهارم جمعیت روستایی هستند و به سختی از کشاورزی معیشت خود را تامین می‌کنند. نفرت این توده‌های محروم از جنایات اشغالگری آمریکا، میلیونر‌ها و دست نشانده‌های آمریکایی در کابل سبب شده است که طالبان بتواند تعداد زیادی از جوانان افغان را به خود جذب کند.
دولت کابل توسط سیاستمدارانی هدایت می‌شود که بیش از یک گذرنامه در جیب خود دارند و برخی از آن‌ها قادر نیستند به زبان پشتو یا دری، زبان اصلی کشور افغانستان صحبت کنند. اشرف غنی رئیس جمهوری و همفکرانش، مواضع خود را مدیون انتخاباتی هستند که بخش بسیار کوچکی از مردم در آن شرکت کردند.
افغانستان، مانند ویتنام قبل از آن، ثابت کرده است که امپریالیسم ایالات متحده آمریکا قادر نیست در جنگی که دستکم ۲۰۰ هزار قربانی برجای گذاشته است، راه خود را به پیروزی پیدا کند.
خرابی در افغانستان نشان دهنده شکست نه تنها طولانی‌ترین جنگ آمریکا، بلکه کل سیاست جهانی است که توسط امپریالیسم آمریکا طی سه دهه گذشته دنبال شده است.
تاریخ نشان داده است که شکست یک قدرت امپریالیستی در جنگ، دروازه انقلاب اجتماعی را می‌گشاید.