آنجا، همان ساعت؛ اثری قابل تامل، روایتی از تنهایی و زمان است

به گزارش مجله خبری نگار، زهرا بالاور - فیلم سینمایی آنجا، همان ساعت به تهیه‌کنندگی و کارگردانی سیروس الوند و محصول سال ۱۳۹۷ است که در ۱۸ تیر ماه ۱۴۰۴ در سینما‌های سراسر کشور پیش روی علاقه‌مندان اکران شد.

در خلاصه داستان این اثر سینمایی آمده است؛ رعنا (معلم مقطع ابتدایی) و امیر (کارگر کارگاه بلور سازی) زندگی عاشقانه خود را در محله قدیمی، در حاشیه شهر آغاز کرده‌اند غافل از آنکه شیطنتی جنون آمیز خوشبختی ساده آنها را نشانه گرفته است.

مهسان فراست منتقد سینما در نقدی از فیلم سینمایی آنجا، همان ساعت گفت: فیلم سینمایی آنجا، همان ساعت ساخته سیروس الوند یک درام انسانی است که بر شخصیت پردازی صحیح وخلق فضایی اجتماعی تمرکز دارد. برخلاف بسیاری از آثار پرسروصدا، این فیلم روایتگر داستانی ساده، اما عمیق است که باریتمی کند و صبر، ذهن و احساس مخاطب را به خود درگیر می‌کند.

وی از محوریت داستان این اثر سینمایی گفت: محور اصلی فیلم آنجا، همان ساعت نه صرفا داستان، بلکه شخصیت‌ها هستند؛ انسان‌هایی که درسکوت زندگی می‌کنند و در درون خود با بار‌های عاطفی دست وپنجه نرم می‌کنند.

وی افزود: درقلب داستان، شخصیت رضا با بازی (حامد بهداد) و زهرا (لیلا زارع) قرار دارند. زوجی ساکت ومنزوی هستند که زندگی شان زیر سایه فقدان، پشیمانی، وخاطرات تلخ می‌گذرد. رضا شخصی درونگرا، خسته وفرو خورده است. او راننده آمبولانس است؛ شغلی که بامرگ و زندگی ارتباط دارد وهمین نکته، به نوعی تمثیلی از موقعیت روحی خودش است. در این اثر رضا در مواجهه با اطرافیانش به طور کلی کم حرف است؛ اما نگاهش سخن‌های بسیاری می‌گوید.

مهسان فراست بیان کرد: حامد بهداد با بازی به شدت کنترل شده، موفق می‌شود شخصیت مردی رابسازد که در ظاهر آرام است؛ اما درونی پرآشوب دارد. همچنین زهرا نیز شخصیتی پیچیده است، زنی که هنوز باغم گذشته کنار نیامده وسعی دارد در دل سکوت وتکرار روزمره معنایی برای زندگی اش بیابد. او نیز به نوعی درحال فرار از خاطرات، خود و رابطه‌ای است که به مرور دچار سکون شده است.

وی از بازی و شخصیت دیگر بازیگران این اثر سینمایی گفت: لیلا زارع بانگاهی همیشه گمشده، وصدایی ا‌ام، حس سردرگمی وخستگی شخصیت اش رابه خوبی منتقل می‌کند. یکی از شخصیت‌های فرعی که تاثیر عمیقی بر فضای فیلم دارد، مادر رضا است. زنی بیمار در آستانه مرگ که به خانه این زوج می‌آید وبا حضور خود گذشته را دوباره زنده می‌کند. ورود او به خانه، باعث می‌شود آرامش داستان شروع به تغییر کند، حضورش نه تنها عامل بیرونی حرکت روایت است، بلکه آینه‌ای برای رویارویی شخصیت‌ها باخود وبازخم‌های کهنه شان است.

وی از کارگردانی این اثر اینگونه گفت: الوند در این اثر سینمایی به درون شخصیت‌ها توجه بیشتری دارد تا به بیرون آن‌ها. نگاه پ‌ها، مکث ها، فضاها، همگی بخشی از روایت هستند. شخصیت‌ها به جای آنکه درباره احساساتشان صحبت کنند، آن‌ها را زندگی می‌کنند و این دقیقا همان چیزی است که فیلم را از بسیاری آثار دیگر متمایز می‌کند. تضاد بین سکون بیرونی و آشوب درون، درطراحی شخصیت‌ها به شکل هنرمندانه‌ای به تصویر کشیده شده است. همچنین ارتباط رضا بامحیط کاری اش، آمبولانس، بیمارستان و تماس‌های مرگ و زندگی بازتابی از وضعیت است که به شکل نمادین در رابطه اش بازهرا نیز دیده می‌شود. رابطه‌ای که ایستاده، اما نفس نمی‌کشد.

این منتقد سینمایی تصریح کرد: فیلم آنجا همان ساعت با لحنی شاعرانه، بی آنکه به شعار و اغراق پناه ببرد، مخاطبش را به عمق تجربه‌ای انسانی، درباره این شخصیت‌ها می‌برد. آدم‌هایی معمولی، درشهری معمولی، اما بادرونیاتی پر از داستان. فیلم نشان می‌دهد که هر انسان، جهانیاز درد، پشیمانی، امید و سکوت دارد که همین توجه به انسان خاموش، از آنجا همان ساعت یک اثر قابل تامل می‌سازد.