به گزارش مجله خبری نگار، این سازندها که «سینکیت» نامیده میشوند، تپههای شنی غولپیکری به عرض چندین کیلومتر هستند که برخلاف معمول، روی سنگهای قدیمیتر رسوب نکردهاند، بلکه به سمت پایین فرو رفته و مواد نرمتر و متخلخلتر زیرین را جابجا کردهاند.
این یافتهها در مجله Communications Earth & Environment منتشر شده است.
این کشف یک اصل اساسی در زمین شناسی را به چالش میکشد: اینکه لایههای جدیدتر روی لایههای قدیمیتر تشکیل میشوند. این پدیده جدید به عنوان "وارونگی چینه شناسی" شناخته میشود که در آن ترتیب معمول لایههای سنگی معکوس میشود. این پدیده قبلاً فقط در مقیاس کوچک مشاهده شده بود، اما "سازههای فروچاله" بزرگترین نمونه ثبت شده علمی از این وارونگی هستند.
پروفسور مدس هیوز، نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «ما ساختارهایی را مشاهده کردیم که در آنها شنهای متراکم در رسوبات سبکتر فرو میرفتند، در حالی که رسوبات به سمت بالا شناور میشدند و مفاهیم موجود در مورد پوسته زمین را کاملاً دگرگون میکردند و پشتههای عظیمی را در زیر کف دریا ایجاد میکردند.»
در محل ۳۴/۸-A-۱۴ در مخزن ویسوند، ماسه متراکم و متخلخلی کشف شد که در زیر لایهای از خاک رس با چگالی کمتر فرو میرفت. این نمونهای از "تشکیل گودال" است که در آن ماسه سنگین فرو میرود تا جایگزین سنگهای سبکتر شود، که به سمت بالا بالا میآیند و لایهبندی طبیعی را مختل میکنند.
اعتقاد بر این است که این سازندها میلیونها سال پیش در اواخر دوره میوسن، در نتیجه زلزله یا تغییرات ناگهانی در فشار زیرزمینی شکل گرفتهاند. این امر باعث شده است که شن و ماسه مایع شده و از طریق ترکهای کف دریا فرو رود و سنگهای سبکتر، متشکل از فسیلهای دریایی میکروسکوپی، را کنار بزند و سازههای شناوری به نام "شناورها" را تشکیل دهد.
تیم تحقیقاتی از فناوری تصویربرداری لرزهای سهبعدی با وضوح بالا، به همراه دادههای صدها چاه اکتشافی و نمونههای سنگ از اعماق دریا استفاده کرد. این ابزارها امکان کشف یک سیستم زمینشناسی در زیر دریای شمال را فراهم کردند که فراتر از یک ناهنجاری جزئی است.
دانشمندان اظهار داشتهاند که درک چنین فرآیندهایی میتواند روشهای استخراج نفت و گاز را به طور اساسی متحول کند.