به گزارش مجله خبری نگار، ما از شاخص بقای پنج ساله استفاده میکنیم. یعنی اگر فردی پس از درمان پنج سال بدون عود زندگی کند، او را از ثبت نام در مرکز فدرال خود حذف میکنیم. میتوان گفت که میزان بقای ۵ ساله حدود ۷۵ درصد، در دوم - ۵۰ درصد و در سوم - ۲۵ درصد است. تا همین اواخر، مرحله چهارم غیرقابل درمان تلقی میشد.»
به گفته وی، این اعداد در نتیجه ظهور داروهای نوآورانه برای درمان هدفمند و ایمونولوژی در حال تغییر است.
"از آغاز قرن بیست و یکم، جامعه علمی چیزهای زیادی در مورد زیست شناسی انکولوژی آموخته است. با کمک آزمایشهای بیولوژیکی مولکولی، اکنون میتوان شکل بیولوژیکی آن را تعیین کرد؛ بنابراین نقاط ضعفی را شناسایی میکنیم که میتوانیم بر آنها تأثیر بگذاریم. "
این استاد خاطرنشان میکند که درمان هدفمند نیاز به یک هدف دارد که نقطه ضعف تومور است. متخصصان در حال حاضر از درمانهای با دقت بالا با عوارض جانبی کم استفاده میکنند که بر بافت سالم تأثیر نمیگذارد.
به گفته وی، این امر به این دلیل امکان پذیر شد که جهشهای شناخته شده و مطالعه شده در سرطان ریه وجود دارد. در حال حاضر از درمان هدفمند برای درمان ۲۰ تا ۲۲ درصد بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم استفاده میشود و این احتمال وجود دارد که در آینده نزدیک بتوانیم جهشها را شناسایی کرده و برای سه نفر از چهار بیمار مبتلا به آدنوکارسینوم ریوی درمان هدفمند تجویز کنیم.
او میگوید اگر متخصصان از کل زرادخانه جراحی و پزشکی موجود در فاز اول درمان استفاده کنند، میزان بقای پنج ساله میتواند از ۷۵ به ۸۵ یا حتی به ۹۰ درصد افزایش یابد.
"ایمونوتراپی اجازه میدهد تا سیستم ایمنی بدن فرد تحقق یابد. یک تومور سرطانی یاد گرفته است که چگونه از "نظارت" سیستم ایمنی بدن با تعامل در سطح گیرنده فرار کند. هنگامی که لنفوسیتها یک سلول سرطانی را تشخیص میدهند، معمولا هدف آنها از بین بردن آن نیست. با این حال، اگر سلول سرطانی و لنفوسیت از طریق یک گیرنده خاص با یکدیگر تعامل داشته باشند، ممکن است فعالیت لنفوسیتها مهار شود و مواد موثری را برای مقاومت آزاد نکنند. به منظور جلوگیری از تداخل این گیرندهها با یکدیگر، از داروهای ایمونوتراپی استفاده میشود.
هنگامی که از این روش استفاده میشود، تومور در حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد موارد از "نظارت" ایمنی جلوگیری میکند. اما سیستم ایمنی بدن دارای سلولهای حافظه و قابلیتهای بسیار قوی برای مقابله با گسترش تومورها است.
منبع: ایزوستیا