تأثیر نقدینگی در شرکت‌های سهامی

به گزارش مجله خبری نگار/ایران: وقتی شرکت‌ها برای تأمین نیاز‌های نقدی خود بدهی منتشر می‌کنند، ممکن است تأمین مالی برای شرکت‌های عرضه عمومی اولیه ‏ قابل اجرا باشد و نشان می‌دهد ممکن است نیاز‌های نقدی، انگیزه‌ای برای عرضه عمومی اولیه باشد. باوجود این در مورد انگیزه‌های عرضه اولیه ‏ انجام شده، کمبود تحقیق در این زمینه وجود دارد. درنتیجه در موضوع نیاز‌های نقدی شرکت‌های عرضه اولیه، ‏برای بررسی نیاز‌های نقدی شرکت‌های عرضه اولیه در سال عرضه و همچنین ۵ سال بعدش، از روش نقدی مقدماتی استفاده می‌کنیم و به این نتیجه می‌رسیم که بیشتر شرکت‌های عرضه اولیه در سال عرضه، در صورتی که درآمد حاصل از فروش اوراق بهادار اولیه را دریافت نکنند، نقدینگی خود را از دست خواهند داد و کسری وجوه نقد در مدت ۵ سال پس از عرضه اولیه باقی می‌ماند. کمبود نقدینگی ناشی از افزایش هزینه سرمایه، تحقیق و توسعه یا بازپرداخت بدهی نیست و در طول ۵ سال پس از عرضه اولیه سهام ادامه دارد. جریان‌های نقدی خالص منفی به توضیح کمبود‌های نقدینگی مداوم کمک می‌کنند. در مقابل، شرکت‌های باتجربه کمبود نقدینگی مشابهی ندارند.

ما برای اندازه‌گیری، سطح کمبود‌های نقدینگی (نسبت نقدی مقدماتی) ‏را به‌صورت (‏عرضه اولیه سهام نقدی) ‏ محاسبه می‌کنیم. نسبت‌های نقدی مقدماتی بالاتر به معنی کمبود پول نقد کمتر است. یک نسبت نقدی منفی نشان می‌دهد که یک شرکت درصورتی که سود سهام اولیه دریافت نکند، نقدینگی خود را از دست خواهد داد. در سال عرضه اولیه، نقدینگی منفی و معنادار است که نشان می‌دهد اگر یک شرکت عرضه اولیه معمولی هیچ درآمد از فروش عرضه اولیه دریافت نکند، کمبود نقدی خواهد داشت. در ضمن ۷۰ درصد از شرکت‌های نمونه درصورتی که درآمد حاصل از فروش عرضه اولیه را دریافت نکنند، نقدینگی خود را از دست خواهند داد. نسبت نقدی منفی ممکن است ناشی از افزایش هزینه‌های سرمایه ‏پس از عرضه عمومی اولیه باشد و درصورتی که شرکت‌های عرضه اولیه، درآمد فروش عمومی اولیه را دریافت نکنند، ممکن است سرمایه را افزایش ندهند.

درآمد حاصل از فروش عرضه اولیه نیز به شرکت‌های عرضه اولیه اجازه می‌دهد تا نرخ سود سهام را افزایش دهند. همچنین ممکن است شرکت‌های عرضه اولیه از درآمد حاصل از فروش عرضه اولیه برای بازپرداخت بدهی استفاده کنند. بعد از اینکه ما بازپرداخت بدهی را اضافه می‌کنیم، در سال عرضه اولیه مثبت می‌شود. با این حال، شرکت‌های عرضه اولیه اغلب بلافاصله پس از عرضه اولیه، سهام مازاد منتشر می‌کنند ‏و ممکن است عرضه مثبت نتیجه پول نقد مازاد باشد که از طریق عرضه سهام فصلی افزایش می‌یابد.

بر اساس یادداشت فوق به این نتیجه می‌رسیم که اکثر شرکت‌های عرضه اولیه در سال عرضه، درصورتی که هیچ درآمد اولیه‌ای دریافت نکنند، پول نقد را به اتمام خواهند رساند و کمبود نقدینگی در ۵ سال آینده پایدار است. این امر سازگار با پیش‌بینی تأمین مالی است که نشان می‌دهد شرکت‌ها از انتشار سهام برای برآورده کردن نیاز‌های نقدی مداوم استفاده می‌کنند. بیش از نیمی از شرکت‌های عرضه اولیه، قبل از عرضه اولیه و در ۵ سال بعد از عرضه اولیه، جریان نقدی خالص منفی دارند. شرکت‌های عرضه اولیه با کمبود‌های نقدی اولیه بیشتر، جریان‌های نقدی کمتری در آینده دارند که نشان می‌دهد کمبودهای‌های نقدینگی اولیه ممکن است یک پیش‌بینی‌کننده خوب برای عملکرد عملیاتی شرکت‌های عرضه اولیه باشد.

ابراهیم رسام-استاد دانشگاه