گوشت پخته شده حلزون‌های غول پیکر زمینی منبع غذایی چرب و غنی از پروتئین در دوران باستان

به گزارش مجله خبری نگار،مطالعه پوسته‌های حلزون حفاری شده از سایت باستان شناسی معروف غار مرزی در آفریقای جنوبی، نشان می‌دهد:نرم تنان مغذی بخش مهمی از رژیم غذایی انسان برای ۱۰۰ هزار سال بوده اند.

این یافته‌ها شکاف عجیبی را در موضوع فسیلی پر می‌کند. تا به حال، جدیدترین شواهد از مصرف انسان از حلزون‌ها در حدود ۴۹ هزار سال پیش بود که با توجه به اینکه جمع آوری و آماده سازی آن‌ها چقدر آسان و بی خطر است، عجیب به نظر می‌رسید.

تغذیه از حلزون قبلاً به عنوان گسترش منابع معیشتی در پاسخ به فشار‌های جمعیتی تفسیر می‌شد. گروهی از باستان شناسان به سرپرستی مارین وویسیزاک (Marine Wojcieszak) از دانشگاه ویتواترسرند در آفریقای جنوبی اکنون دریافتند: حلزون‌ها برای مدت بسیار طولانی تری منبع غذایی محسوب می‌شدند.

انسان‌ها و اجداد انسان برای مدت بسیار طولانی در غار مرزی ساکن بوده اند، با سابقه‌ای که به بیش از ۲۲۷ هزار سال قبل و تا همین اواخر به ۶۰۰ سال پیش بازمی گردد.

جدیدترین کاوش‌ها چیز عجیبی پیدا کرد که شامل تعداد زیادی تکه‌های صدف حلزون، از لایه‌های زیادی بود که در زمان‌های مختلف مدفون شده بودند. این تکه‌ها از خانواده Achatinidae یا حلزون‌های غول‌پیکر زمینی بود، اما چگونگی و چرایی وجود آن‌ها در غار ناشناخته بود.

وویسیزاک و همکارانش متوجه شدند: این قطعات به طور قابل توجهی از نظر رنگ متفاوت هستند. به گفته محققان این تنوع رنگ می‌تواند زمانی رخ دهد که پوسته‌ها گرم می‌شوند.

محققان قطعات صدف حلزون عقیق لب قهوه‌ای (Metachatina kraussi) را در یک کوره و تحت شرایط حرارتی متفاوتی قرار دادند که دمای آن بین ۲۰۰ تا ۵۵۰ درجه سانتیگراد است.

در مرحله بعد، پوسته‌ها با استفاده از اشعه مادون قرمز، رامان و میکروسکوپ الکترونی روبشی به دقت مورد مطالعه قرار گرفتند. پژوهشگران تغییرات ناشی از گرما را در مواد معدنی موجود در پوسته‌ها ردیابی کرده و تأیید کردند که تغییرات در قطعات یافت شده در غار محصول گرما است نه محیط. این تغییرات شامل تغییر رنگ و درخشندگی، ایجاد ترک‌های دقیقه‌ای و کاهش آب و وزن است.

پژوهشگران اعلام کردند: بیشتر قطعات به دست آمده از غار نشانه‌هایی از گرم شدن را نشان می‌دهند که احتمالاً به دلیل پخته شدن روی اجاق بوده است. از آنجایی که پوسته‌ها به طور یکنواخت گرم نمی‌شدند، این عامل می‌تواند توضیح دهد که چرا برخی از قطعات نپخته به نظر می‌رسیدند.

این یافته نشان می‌دهد: افرادی که در غار مرزی زندگی می‌کردند، حلزون‌ها را جمع آوری کرده و برای تغذیه جمعی به خانه می‌آوردند. حلزون‌ها به آرامی حرکت می‌کنند و جمع آوری آن‌ها خطری ندارد. اگرچه ممکن است انگل‌های خطرناکی را در خود جای دهند، اما رسیدگی دقیق به آن‌ها به جلوگیری از بیماری کمک می‌کند، به علاوه این موجودات سرشار از ویتامین‌ها و مواد معدنی هستند و همانطور که محققان اشاره می‌کنند، حلزون‌های غول پیکر هنوز هم یک منبع غذایی محبوب در کشور‌های غرب آفریقا به شمار می‌روند.