رمزگشایی از معنای لبخند‌های نوزادان

به گزارش مجله خبری نگار، دانشمندان می‌گویند لبخند نوزادان که تقریباً از بدو تولد آن‌ها شروع می‌شود، می‌تواند اطلاعات زیادی به ما درباره رشد اجتماعی و عاطفی آن‌ها بدهد. پژوهشگران از یکی دو قرن قبل تاکنون سعی کرده‌اند لبخند‌های نوزادان را رمزگشایی کنند و پژوهشگران مدرن توانسته‌اند با استفاده از بررسی عملکرد قلب، اسکن مغز و هزاران ساعت تعامل فیلم برداری شده از کودکان، حساسیت‌های شناختی و عاطفی قابل‌توجهی را در نوزادان بسیار کم سن و لبخند آن‌ها کشف کنند که برخی از این یافته‌ها در ادامه می‌آید.

نوزادان به صورت تصادفی لبخند نمی‌زنند

گروهی از دانشمندان به تازگی روباتی شبیه نوزاد را در دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه گو برنامه‌ریزی کردند تا به دانشجویان داوطلب با همان الگو‌هایی که در کودکان ۴ ماهه واقعی و مادرانشان مشاهده کرده بودند، لبخند بزند. آن‌ها سپس از طریق محاسبات ریاضی دریافتند در حالی که مادران آن قدر لبخند می‌زدند تا لبخند‌های نوزادشان را به حداکثر برسانند، نوزادان آگاهانه یا ناآگاهانه به اندازه‌ای لبخند می‌زدند که تنها باعث لبخند زدن مادران‌شان شوند. خاویر موولان، یکی از اعضای تیم پژوهش می‌گوید: «اگر تا به حال با نوزادان ارتباط داشتید، احتمالا متوجه شده‌اید که آن‌ها به صورت تصادفی لبخند نمی‌زنند بلکه از انجام این کار، هدفی دارند.»

لبخند‌های خودبه‌خودی

اولین لبخند‌ها در نوزادان تازه متولد شده، بیشتر زمانی دیده می‌شود که آن‌ها در خواب هستند و ظاهراً با هیچ محرک بیرونی ارتباطی ندارند. این که چه چیزی باعث می‌شود نوزادانی که تنها چند ساعت از تولدشان گذشته هنگام خواب لبخند بزنند، همچنان یک راز است. با وجود این دانشمندان فکر می‌کنند واکنش‌های فیزیکی برای لبخند زدن، از بخش «ابتدایی» مغز ناشی می‌شود و به همین دلیل حتی نوزادانی که رشد مغزشان ناقص است این کار را انجام می‌دهند.

لبخند‌های اجتماعی

نوزادان در حدود شش تا هشت هفتگی، در پاسخ به محرک‌های بیرونی شروع به لبخند زدن می‌کنند. آن‌ها معمولا ابتدا در واکنش به صدا‌های آشنا لبخند می‌زنند و سپس به مناظری مانند چهره انسان. این که چنین لبخند‌هایی درواقع یک پاسخ اولیه عمدی و معنادار هستند یا صرفاً نوعی برانگیختگی در نوزادان، هنوز موضوع بحث است. با این حال بین شش هفتگی تا شش ماهگی، لبخند نوزادان به طور فزاینده پاسخی به رفتار‌های اجتماعی است. آن‌ها وقتی تنها هستند کمتر لبخند می‌زنند و وقتی با مردم هستند به ویژه افراد آشنا، بسیار می‌خندند و به‌تدریج الگو‌های خیره شدن و لبخند زدن آن‌ها هم هماهنگ‌تر می‌شود.

لبخند دوشن

بین دو تا شش ماهگی، نوزادان به طور فزاینده‌ای از «لبخند دوشن» استفاده می‌کنند؛ یعنی یک لبخند اصیل و واقعی که در آن گونه‌ها برجسته و ماهیچه‌های چشم منقبض می‌شوند. هدف نوزادان از استفاده از چنین لبخندی، پاسخ دادن به لبخند والدین‌شان است و به گفته محققان، نشان‌دهنده احساسات شدید آن‌هاست.

لبخندی از روی انتظار

در حدود شش ماهگی، نوزادان بسیار متوجه اشیای اطراف خود هستند و به آن‌ها واکنش نشان می‌دهند. آن‌ها در این مرحله، از لبخند به عنوان ابزاری برای ارتباط بیشتر با اطرافیان و جلب توجه آن‌ها استفاده می‌کنند. اولین بار دکتر جونز و همکارانش در دانشگاه ایندیانا در دهه ۱۹۹۰ میلادی این نوع لبخند را طبقه‌بندی کردند. آن‌ها در آزمایشی، از نوزادان ۸ تا ۱۲ ماهه در حالی که مادرانشان پشت سر آن‌ها نشسته بودند، خواستند که با اسباب بازی‌ها بازی کنند. تیم تحقیق متوجه شدند هر زمان که یک اسباب بازی صدایی مثل صدای بوق یا جیرجیر می‌دهد، نوزادان در واکنش با اطمینان لبخند می‌زنند و برخی از آن‌ها در حالی که هنوز لبخند بر لب دارند، به مادرشان نگاه می‌کنند.

منبع: یورونیوز