بازی با دو مهاجم، پرسپولیس را به هدفش می‌رساند؟

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: پرسپولیس در این فصل با سیستم ۱-۳-۲-۴ یا ۱-۱-۴-۴ به مصاف حریفانش رفته هر چند در دو بازی آخر گل‌محمدی تصمیم گرفت با قرار دادن دو مهاجم کناری‌اش در بیست دقیقه از بازی با ملوان و بعد یک نیمه دیدار با مس کرمان از سیستم ۲-۴-۴ هم بهره بگیرد. با وجود این تغییرات ظاهراً جزئی، پرسپولیس با وجود رسیدن به امتیازات دلخواه خود و صدرنشینی قبل از تعطیلی حدوداً دو ماهه لیگ برتر، به وضوح در فاز حمله مشکل داشت.

تیم پرسپولیس با وجود بهره بردن از سه گلساز برتر فصل قبل، سعید صادقی، سروش رفیعی و مهدی ترابی که جزو ثابت‌ترین بازیکنان تیم در یازده مسابقه ابتدای فصل بوده‌اند در خلق موقعیت جزو ضعیف‌ترین تیم‌ها بود. در واقع پرسپولیس با وجود مالکیت بالای توپ و رسیدن به رتبه نخست در این آیتم نتوانست فوتبال تهاجمی و جذابی ارائه دهد و غالباً به برد‌های اقتصادی بسنده کرد.

پرسپولیس یحیی مبنا را بر گل نخوردن گذاشت و غالباً با حداقل گل به پیروزی رسید تا صدرنشین شود و در نقش مدعی نخست قهرمانی ظهور کند. به عبارتی آمار خط دفاعی پرسپولیس برعکس فصل قبل جالب توجه بود، اما در فاز حمله جذابیتی دیده نشد و تعداد موقعیت‌های گل مسلم تیم در بسیاری از بازی‌ها به تعداد انگشتان یک دست نمی‌رسید.

پرسپولیس صدرنشین در آیتم خلق موقعیت و شوت به دروازه جزو ۵ تیم انتهای جدول بوده و آنچه در فاز تهاجمی این اتفاق افتاده اصلاً همسنگ پتانسیل فنی، بازیکنان شاخص و گرانقیمت، جایگاه تاریخی باشگاه و البته رتبه فعلی‌اش در جدول رده‌بندی نیست.

با وجود این مشکلات که تا پایان هفته یازدهم و با وجود تغییرات سیستمی و ترکیبی حل نشد حالا به نظر می‌رسد یحیی دنبال استفاده از دو مهاجم نوک در دربی است. تغییری که با وجود ریسک زیاد حداقل در ظاهر تیم پرسپولیس را تهاجمی‌تر جلوه می‌دهد و به خواسته غالب هواداران نزدیک‌تر خواهد کرد.

با این حال سؤال اینجاست که وقتی تیم در خط میانی به وضوح مشکل دارد آیا اضافه کردن مهاجم به خط حمله مشکلات فاز تهاجمی را کم خواهد کرد؟ آیا با سیستم ۲-۴-۴ پرسپولیس بیشتر موقعیت گل می‌سازد، بیشتر شوت می‌زند و بیشتر به گل می‌رسد؟

خط میانی پرسپولیس در این یازده بازی هیچ وقت شرایط خوبی نداشت و نه از کانال‌های کناری، نه از مرکز، خلق موقعیت به آن شکلی که باید انجام نمی‌شد. در این بین برخی به افت کیفی بازیکنان این خط اشاره کردند چرا که سروش رفیعی به هیچ وجه کیفیت فنی فصل قبل در سپاهان را ارائه نداد، ترابی به وضوح افت کرد، سعید صادقی آن چیزی نبود که فکرش را می‌کردند، از برخی بازیکنان مثل سیامک نعمتی هم استفاده نشد یا وحید امیری در دسترس نبود که به کار گرفته شود. در عین حال عالیشاه نوسان داشت یا محمد عمری آنقدر باتجربه نبود که بتواند گرهی باز کند.

اما آیا همه چیز به افت کیفیت بازیکنان ارتباط دارد؟ آیا می‌شود گفت همه این بازیکنان در این فصل افت کرده‌اند یا کیفیتی هم‌وزن پتانسیل‌های خود را ارائه نمی‌دهند؟ اگر بگوییم بله، کمی غیر طبیعی و غیر منطقی به نظر می‌رسد و اینجاست که می‌شود به مسائل دیگری هم اشاره کرد. مثل اینکه احتمالاً تیم برای خلق موقعیت از روش‌های مختلف خوب تمرین نمی‌کند یا برای فاز حمله پلن‌های مختلفی ندارد.

هر چه که هست به نظر می‌رسد ایراد پرسپولیس در خلق موقعیت از خط میانی شروع می‌شود. جایی که هافبک‌ها باید ضمن کار‌های ترکیبی، پاس‌های خلاقانه، حرکات تکنیکی و... موقعیت گل بسازند و بار فنی تیم در فاز حمله را به دوش بکشند. در چنین شرایطی یحیی یا باید کیفیت فنی هافبک‌هایش را بالا ببرد، یا مدل تمریناتش را تغییر دهد یا پلن‌های مختلف و متنوع‌تری را در فاز حمله تست کند تا مقابل دروازه رقبا حضوری پررنگ‌تر و مؤثر‌تر داشته باشد وگرنه اضافه کردن مهاجم به خط حمله شاید در نگاه اول جذاب به نظر برسد و تیم را تهاجمی جلوه دهد، اما بعید است به تنهایی متضمن حل مشکلات تیم در فاز حمله باشد و مشکلات پرسپولیس را حل نخواهد کرد.