به گزارش مجله خبری نگار، وقتی که ما خودمان را با دیگران مقایسه میکنیم، حالات متفاوتی از جمله غم، شادی، احساس ضعف یا قدرت را تجربه میکنیم. حتی گاهی به دلیل این قیاسها دچار احساس پوچی و ناامیدی میشویم. در صورتی که مقایسه ما با توانمندیها، پیشرفتها و پسرفتهای خودمان سالمترین مقایسه محسوب میشود.
باید آگاه باشیم که من شرایط رشد، موقعیتها و توانمندیهای خاص خودم را دارم و دیگران هم شرایط خاص خودشان را دارند که همین مسئله رسیدن به اهداف مشترک را تسهیل یا تحدید میکند و به همین دلیل است که مقایسه خودمان با دیگران اغلب کمکی به پیشرفتمان نمیکند.
فرض کنید که شما و دوستتان، هرکدام در یک اتاق مجزا پشت یک در بسته گیر کردهاید و هدف هر دوی شما باز کردن در و رهایی از اتاق است. در اتاقی که شما در آن قرار دارید هیچ ابزاری برای باز کردن در به جز یک چاقوی شکسته وجود ندارد و در مقابل دوست شما در اتاقی دیگر با اندکی جستوجو کلید اتاق را روی طاقچه پیدا و بلافاصله در را باز میکند، اما شما با کلی کلنجار و صرف وقت زیاد در را باز میکنید. حالا به نظر شما این مقایسه منصفانه است؟ آیا احساس ضعف شما ناشی از دیر باز کردن در یا احساس قدرت و هوشمندی دوست شما از زود باز کردن در منطقی است؟ قطعا این چنین نیست.
حتی میتوان گفت که شما به رغم تاخیر در باز کردن در و حتی آسیب به آن کار ارزشمندتری نسبت به دوست خود انجام دادهاید چراکه از حداقل ابزار موجود حداکثر استفاده را کردید. حال این مثال را میتوان به دیگر موقعیتها نسبت داد و ما میتوانیم با توجه به ویژگیهای منحصربه فردمان، عملکرد خودمان را با خودمان مقایسه کنیم تا ضمن مقایسه منصفانه و پیشرفت در امور، خود را از آفت مقایسههای مسموم با دیگران مصون بداریم.
منبع: خراسان