به گزارش مجله خبری نگار، «مغولان تمام شهرهای بزرگ را با خاک یکسان کردند. طبق آمار مورخان کلاسیک، مغولان هنگام تصرف شهر نیشابور در ۱۲۲۰ میلادی (۶۱۷ هجری) ۱۷۴۸۰۰۰ (یک میلیون و ۷۴۸ هزار) نفر را قتل عام کردند. طبق گفته ابنالاثیر، هنگام سقوط شهر مرو به دست مغولان در ۱۲۲۱ میلادی (۶۱۸ هجری) ۷۰۰۰۰۰ (۷۰۰ هزار) نفر به قتل رسیدند. عطاملک جوینی تعداد این کشتگان را ۱۳۰۰۰۰۰ (یک میلیون و ۳۰۰ هزار) نفر نوشته است.
در هرات، در سال ۱۲۲۲ میلادی (۶۱۹ هجری) ۱۶۰۰۰۰۰ (یک میلیون و ۶۰۰ هزار) نفر و طبق گفته بهاءالدین ولد در بلخ ۸۰۰۰۰۰ (۸۰۰ هزار) نفر، در سبزوار ۷۰۰۰۰۰ (۷۰۰ هزار) نفر و طبق گفته نَسَوی در شهر نسا، ۷۰۰۰۰ (۷۰ هزار) نفر به دست مغولان قتل عام شدند.
نخستین نتیجه حمله مغولان به ایران، کاهش شدید نفوس شهری و روستایی بود. مغولان اهالی شهرها و صنعتگران را قتلعام و یک تمدن شهری پررونق را نابود کردند. این ضربت آنچنان سنگین بود و انحطاطی که در سیستم کشاورزی و صنایع شهری روی داد، آنچنان عواقب وحشتناکی داشت که ایران هرگز نتوانست از فشار آن قد راست کند. مغولان علاوه بر نابودکردن شهرها و صنعتگران، تأسیسات آبیاری روی زمینی و زیرزمینی را نیز نابود کردند و به این ترتیب، کشاورزی نیز اهمیت خود را از دست داد.»
واپسین جنبش قرون وسطایی در دوران فئودال؛ محمدرضا فشاهی؛ انتشارات فردوس؛ صص ۲۳ و ۲۴