به گزارش مجله خبری نگار، آسیبهای ورزشی ممکن است در کسانی که به طور مرتب فعالیت ندارند، قبل از آغاز ورزش به طور صحیح بدنشان را گرم نمیکنند، فشار تمرینی آنها بالا است یا در اثر برخورد ورزشکاران با یکدیگر، با کف سالن، کف زمین و یا تجهیزات ورزشی ایجاد شود و از مقیاس جزیی تا شدید متغیر هستند و هر چند که اغلب جزیی به شما میروند، اما معمولا این آسیبهای ورزشی هستند که در اثر آن ها، عمر ورزشی ورزشکار را به پایان میرساند.
بر اساس این مطلب که از سوی حمید ملک شاهی، متخصص فیزیولوژی ورزشی تهیه و از سوی فدراسیون پزشکی ورزشی قرار گرفته است، بدترین آسیبهای ورزشی در شش دسته، تقسیم بندی شده اند که در ادامه به آنها اشاره شده است:
صدمات وارد بر رباط یا لیگامنت را اسپرین مینامند. هنگامی رخ میدهد که فشار وارد بر رباط بیش از توانایی تحمل آن باشد. علل ایجاد کشیدگی رباطها عمدتا ضربات هستند که سبب جابجایی استخوانها از هم در محل مفصل و کشیدگی رباط یا پارگی آنها میشوند.
این کشیدگیها سه درجه دارند که درجه یک آن کشیدگی خفیف و درجه سه آن پارگی کامل رباط است و نواحی از بدن که بیشتر در معرض این آسیب قرار دارند شامل مچ پا، زانو و مچ دست میشوند و علائم ایجاد اسپرین درجات مختلفی از حساسیت در لمس محل، درد، التهاب، تورم و عدم توانایی در حرکت عضو یا مفصل و یا شلی مفصل و ناپایداری آن است.
استرین به آسیب و کشیدگی واحد عضله تاندون میگویند که اغلب در اثر مقاومت در برابر فشارهای کششی در اثر انقباض شدید عضلانی در ورزشهای غیر تماسی ایجاد میشود و کشش بیش از حد سبب پارگی جزیی در واحد عضله اندون میشود و علائم و نشانههای آن شامل درد، اسپاسم عضله و فقدان قدرت عضله است.
در حرکت چرخش مفصل زانو، لقمه داخلی نقش بیشتری را در مقایسه با لقمه خارجی ایفا میکند، بنابراین مینیسک داخلی بیشتر در معرض ضرب و شتم قرار میگیرد. آسیبهای زانو میتواند خفیف یا شدید باشد؛ از آسیبهای خفیف میتوان به زانوی دوندگان و التهاب تاندونها و رباطهای زانو نام برد.
آسیبهای شدید زانو شامل آسیبهای استخوانی و غضروفی (غضروف مفصلی و مینسک ها) و آسیبهای شدید و پارگیهای رباطهای زانو (رباطهای صلیبی قدامی و خلفی و رباطهای جانبی خارجی و جانبی داخلی) است و آسیب دیدگی و صدمات زانو عمدتا به دنبال چرخش زانو رخ میدهد، اما میتواند به واسطه اصابت ضربات، افتادن روی پاها از ارتفاع، پریدن نادرست و دویدنهای طولانی و گرم کردن نامناسب روی دهد.
این درد معمولا در جلوی قسمت تحتانی ساق پا و نزدیک مچ و یا در سمت داخلی ساق رخ میدهد. این عارضه در دوندگان مشاهده میشود و معمولا ناشی از شکستگیهای استرسی یا خون رسانی ناکافی است. ریسک فاکتورهای این عارضه عبارتند از تمرین بیش از حد، روش دویدن نادرست، تمرینهای کششی نادرست، گرم کردن ناکافی، دویدن یا پریدن بر روی سطح سخت و کفش نامناسب ورزشی که چنین عارضهای را به دنبال دارد.
استرین تاندون آشیل در بین ورزشکاران بسیار عمومیت دارد. استرین تاندون آشیل به دلیل کمبود هماهنگی بین عضلات آگونیست و آنتاگونیست نیز صورت میگیرد. دورسی فلکشن بیش از اندازه منجر به استرین تاندون آشیل میشود و استرین تاندون آشیل ممکن است بسیار جزیی یا بسیار شدید اتفاق افتد.
استرین بسیار شدید میتواند شامل کشیدگی زائدهای ناقص و یا کامل و یا پارگی ناقص و یا کامل تاندون آشیل باشد. فردی که دچار استرین بسیار شدید تاندون آشیل شده است در قسمت خلفی مچ پا درد بسیاری را احساس میکند و ضمنا ضعف بسیار در هنگام پلانتار فلکشن پا از علائم استرین تاندون آشیل است.
همچنین طی روند پیری و نیز طی تمرین بیش از اندازه در ورزش این تاندون میتواند دچار التهاب شود و این امر تاندون را مستعد آسیب و پارگی در اثر اصابت ضربه میکند و اغلب در اثر افزایش ناگهانی شتاب حرکت دویدن و نیز در هنگام حرکات پرشی فرد دچار آسیب میشود.
در ورزش دو نوع شکستگی داریم؛ اول شکستگی حاد و دومی شکستگی مزمن است. شکستگی حاد ناشی از اعمال ضربه مستقیم به استخوان بوده و میتواند از نوع ساده (شکستگی ساده استخوان با کمترین آسیب به بافت نرم اطراف) و یا ترکیبی (بیرون زدگی استخوان شکسته از سطح پوست) باشد.
شکستگی مزمن نیز عمدتا در پا و ساق و به خصوص در ورزشهایی که تماس تکرار شونده با سطح زمین وجود دارد دیده میشود و در ژیمناستیک، ورزشهای رزمی، دو میدانی شایعتر است. اصولا در این نوع شکستگی واضح استخوانی نمیبینیم بلکه شکستگیها ریز و کوچک بوده و خود را با درد استخوان در هنگام اعمال نیرو روی استخوان نشان میدهد، البته گاهی هم تورم و حساسیت در لمس محل داریم.
تغییر محل دو سر استخوانی که در مجاورت یکدیگر قرار گرفته و تشکیل مفصل را داده اند دررفتگی نامیده میشود و زمانی که بعضی از رباطها عملکرد خود را از دست بدهند دررفتگی اتفاق خواهد افتاد، زیرا که رباطها طوری طرح ریزی شده اند که از تغییر محل و حرکت غیرطبیعی جلوگیری میکنند.
وقتی دو سر استخوانهایی که مجاور یکدیگر قرار گرفته اند به مقدار کمی نسبت به یکدیگر تغییر محل پیدا کنند، در این صورت دررفتگی ناقص اتفاق افتاده است و اگر نیرو آن قدر ادامه داشته باشد که سر استخوان کاملا از جای خود تغییر محل بدهد در این صورت دررفتگی کامل به وقوع پیوسته است و همراه هر دو حالت دررفتگی عملکرد رباط از بین خواهد رفت. در رفتگیها عمدتا در ورزشهای تماسی (فوتبال، بسکتبال و ...) و نیز ورزشهایی که در آنها کششهای شدید به اندام وارد میشود.