آیا «بادار» می‌تواند امید را به سیستان بازگرداند؟

به گزارش مجله خبری نگار، نفیسه خلیلی - فاطمه سلطانی، سرپرست نویسندگان سریال «بادار» درباره انتخاب این سوژه که گاو سیستانی را محور روایت خود قرار داده، گفت:، چون معاونت علمی - فناوری نهاد ریاست جمهوری در حوزه شرکت‌های دانش بنیان و پیشرفت فعالیت دارد، سوژه‌هایی که برای دریافت کمک هزینه به آنها مراجعه می‌کردند، به ما معرفی کردند. این سوژه‌ها برای اولین‌بار مطرح شده است، که می‌توان به چاه‌های ژرف، مرغ لاین و گلخانه‌های هیدروپونیک اشاره کرد.

سلطانی ادامه داد: از آنجایی که بنده در حوزه داستان‌نویسی فعالیت دارم، سوژه گاو سیستانی را به عنوان یک داستان نوجوان در نظر گرفته بودم. اما چون دیدم ظرفیت تبدیل به فیلمنامه را دارد و یکی از اولویت‌های سند تحول رسانه ملی پیشرفت است، این داستان را با همکاری همکاران گسترش داده‌ام.

این نویسنده به سختی‌های نگارش این سریال اشاره کرد و افزود: نه‌تنها من بلکه بسیاری از مردم اطلاعات چندانی از سیستان و بلوچستان ندارند و فقط اخبار بی‌آبی، حملات انتحاری و گردوغبار را از این استان شنیده‌اند. به همین دلیل، من و همکار نویسنده‌ام برای نگارش سریال عازم آنجا شدیم. ساخت و نگارش سریال «بادار» برای تیم تولید و نویسنده کار سختی بود؛ برعکس اکثر سریال‌های آپارتمانی که زحمت چندانی ندارد، در سریال «بادار» کار کردن با این تعداد گاو وحشی بسیار سخت بود.

وی با بیان اینکه ما در سفر به استان سیستان و بلوچستان متوجه شدیم مهمترین مقوله‌ای که جایش خالی است، امید است، گفت: ما در سریال «بادار» سعی کردیم علاوه‌بر اینکه یک فضای رئال را به تصویر می‌کشیم، به امیدافزایی هم توجه کنیم. در تمام منطقه سیستان یک باغ گل محمدی وجود دارد. ما در سریال تمام تمرکزمان را بر روی این باغ گذاشته‌ایم، تا نشان دهیم حتی اگر کسی بخواهد در آن شرایط بی‌آبی و گردوغبار کاری بکند، توانایی‌اش را دارد. یا تلاش کرده‌ایم راجع به گیاهانی صحبت کنیم، که در منطقه سیستان امکان رویش دارند و مردم می‌توانند از آن به عنوان منبع درآمد استفاده بکنند.

سلطانی با اشاره به تحول در دفتر فیلمنامه رسانه ملی خاطرنشان کرد: تا پیش از تحول در دفتر فیلمنامه رسانه ملی، انتخاب سوژه‌ها و سریال‌ها با محدودیت مواجه بود. بعد از اینکه دفتر فیلمنامه تشکیل شد، تمام تلاش آنجا این بود که عدالت برای همه به طور یکسان برقرار شود. یعنی هرکسی که می‌تواند یک سوژه را به کار نمایشی تبدیل کند، این امکان برایش مهیا شود. با اینکار فرصت دیده شدن برای استان‌های مختلف مهیا می‌شود. یکی از استان‌هایی که اصلاً دیده نشده بود، استان سیستان و بلوچستان بود. این در حالی بود که تمام سریال‌ها متمرکز در تهران یا شمال شده بود. در حال حاضر، در استان‌های مختلفی نظیر قزوین، اصفهان و... فیلمنامه نگارش شده و در حال تولید سریال هستند.