«موش سرآشپز»، شکار جدید پیکسار برای دنباله‌سازی

به گزارش مجله خبری نگار، در جدیدترین قسمت از پادکست The Hot Mic، جف اسنایدر فاش کرد که پیکسار در حال ساخت دنباله‌ای برای انیمیشن «موش سرآشپز» است. در آن زمان، نمایندگان استودیو این موضوع را رد کردند، اما این مربوط به گذشته است ـ خیلی پیش از آنکه موج فعلی دنباله‌سازی‌های پیکسار به اوج برسد.

حالا تقریباً بیست سال پس از آنکه «رِمی»، موش محبوب پاریسی، با شوق‌وذوق وارد آشپزخانه شد، ظاهراً وقت آن رسیده که یک وعده دوم نیز برای او سرو شود.

اسنایدر که سابقه‌ای مداوم در انتشار اخبار پشت پرده صنعت سینما دارد، اشاره کرده که این پروژه در مراحل اولیه ساخت در پیکسار قرار دارد. صرف‌نظر از این‌که پروژه در چه مرحله‌ای است، همین‌که وجودش تأیید می‌شود، نشان می‌دهد آنچه بسیاری در صنعت مدت‌ها به آن مظنون بودند واقعیت دارد: پیکسار دوباره سراغ آثار کلاسیکش رفته است.

این پروژه، تازه‌ترین نمونه از روند فزاینده‌ای است که در آن پیکسار بیش از همیشه به دنباله‌سازی و استفاده از آثار قدیمی‌اش تکیه کرده است. «درون و بیرون ۲» سال گذشته در گیشه جهانی یکه‌تازی کرد و با عبور از مرز ۱.۷ میلیارد دلار، موفقیتی عظیم برای استودیو رقم زد. در صف بعدی نیز آثاری، چون «داستان اسباب‌بازی ۵»، «شگفت‌انگیزان ۳» و «کوکو ۲» قرار دارند. روشن است که پیکسار تصمیم گرفته آینده‌اش را به گذشته‌اش گره بزند.

این در حالی است که این کمپانی اخیراً در دستیابی به موفقیت با آثار دست‌اول ناکام مانده است. در تازه‌ترین نمونه انیمیشن فضایی «الیو» با فروش ۱۴ میلیون دلار در سطح جهانی، بدترین افتتاحیه تاریخ را برای استودیو پیکسار رقم زد.

«الیو» که موضوع آن درباره موجودات فضایی است، توانست تنها ۲۱ میلیون دلار در آمریکای شمالی و ۱۴ میلیون دلار در سطح جهانی فروش کند—علی‌رغم اینکه نقد‌های نسبتاً مثبتی دریافت کرده است.

با این حساب تصمیم پیکسار برای بهره‌مندی از آثار کلاسیکش تا حدی منطقی به نظر می‌رسد. دیگر آثار اورجینال اخیر پیکسار مانند «المنتال»، «آنورد»، «لوکا»، «قرمزشدن» و «الیو» نیز گرچه هر کدام طرف‌داران خاص خود را دارند، اما هیچ‌کدام نتوانسته‌اند جایگاه فرهنگی یا موفقیت اقتصادی دوران طلایی دهه ۲۰۰۰ پیکسار را تکرار کنند.

در کنار این، بحران هویتی دیزنی در دوران استریمینگ و مخاطبانی که روزبه‌روز به آثار دنباله‌دار و آشنا تمایل بیشتری نشان می‌دهند، باعث شده استراتژی فعلی استودیو بیش از آنکه تلاش برای تحریک نوستالژی باشد، به یک تاکتیک بقا شبیه شود.

بااین‌حال، «موش سرآشپز» برای بسیاری حکم یک اثر مقدس را دارد. این فیلم محصول سال ۲۰۰۷ یکی از بهترین آثار پیکسار به شمار می‌رود؛ فیلمی با زیبایی بصری و احساسی عمیق که باگذشت زمان نیز غنا یافته است. پبکسار باید در نظر داشته باشد که بازگشت به آن جهان می‌تواند کاری خطرناک هم باشد و این نگرانی مطرح است که آیا دنباله «موش سرآشپز» می‌تواند قلب آرام و تپنده نسخه اصلی را حفظ کند یا به چیزی پرسروصداتر، سطحی‌تر و بی‌خطرتر بدل خواهد شد.