مطالعه: انزوای اجتماعی در دوران کودکی باعث آسیب به برخی از سلول‌های مغزی می‌شود

به گزارش مجله خبری نگار-نیویورک: دانشمندان اتفاق نظر دارند که تنهایی یا انزوای اجتماعی تهدیدی قابل توجه برای سلامت روان انسان است.

اگرچه جهان به طور فزاینده‌ای از طریق پلتفرم‌های دیجیتال مختلف به هم متصل می‌شود، جوانانی که در جوامع ما زندگی می‌کنند، به طور فزاینده‌ای احساس انزوا می‌کنند. همه‌گیری کووید-۱۹ که بسیاری از کشور‌ها را مجبور به تعطیلی مدارس و اجرای اقدامات مختلف فاصله‌گذاری اجتماعی به عنوان بخشی از تلاش‌ها برای مبارزه با این بیماری کرده است، نیاز به درک عواقب یا تأثیرات انزوای اجتماعی یا تنهایی به طور کلی بر سلامت روان را افزایش داده است.

در حالی که مطالعات قبلی تأیید می‌کنند که انزوای اجتماعی در دوران کودکی اثرات مخربی بر عملکرد‌ها و رفتار‌های ذهنی گونه‌های مختلف پستانداران در بزرگسالی دارد، هنوز باید از منظر مکانیسم‌های مدار‌های عصبی درون مغز، نور بیشتری بر این مشکل تابانده شود.

تیمی از محققان دانشکده پزشکی آیکان در مونت سینای در نزدیکی شهر نیویورک در ایالات متحده، از طریق مطالعه‌ای که بر روی گروهی از موش‌های آزمایشگاهی انجام دادند، دریافتند که زیرمجموعه‌ای از سلول‌های مغزی در قشر جلوی مغز به شدت تحت تأثیر انزوای اجتماعی در دوران نوزادی قرار می‌گیرند. آنها اظهار داشتند که این سلول‌ها در درجه اول مسئول تنظیم رفتار‌های اجتماعی لازم برای تضمین تعامل اجتماعی طبیعی در بزرگسالی هستند.

این مطالعه که نتایج آن در مجله علمی Nature Neuroscience منتشر شده است، نقش مهم این سلول‌ها را که سیگنال‌های عصبی را به بخشی از مغز که مسئول عملکرد پاداش است - گروهی از ساختار‌های عصبی مسئول انگیزه - منتقل می‌کنند، برجسته می‌کند. تیم مطالعه معتقد است که اگر این یافته‌ها در مورد انسان اعمال شود، می‌تواند منجر به کشف درمانی برای اختلالات روانی مرتبط با انزوا شود.

هیروفومی موریشیتا، استاد روانشناسی و عصب‌شناسی در دانشگاه ایکان، می‌گوید: «این مطالعه علاوه بر شناسایی مدار‌های عصبی خاص در قشر جلوی مغز که به طور خاص تحت تأثیر انزوای اجتماعی دوران کودکی قرار می‌گیرند، نشان داد که این سلول‌ها هدف امیدوارکننده‌ای برای درمان اختلالات رفتار اجتماعی در برخی از بیماران هستند.»

او در بیانیه‌هایی که توسط وب‌سایت علمی Science Daily منتشر شد، توضیح داد: «با تحریک برخی از سلول‌های قشر جلوی مغز در دوران بلوغ، می‌توانیم برخی از انواع اضطراب اجتماعی ناشی از انزوای اجتماعی در دوران کودکی را درمان کنیم.»

تیم تحقیقاتی به این نتیجه رسیدند که موش‌های نری که بلافاصله پس از شیر گرفتن به مدت دو هفته در معرض انزوای اجتماعی قرار گرفتند، در ارتباط بین قشر پیش‌پیشانی میانی و تالاموس پاراونتریکولار دچار مشکلاتی می‌شوند که بر تعاملات اجتماعی آنها در بزرگسالی تأثیر می‌گذارد. محققان توضیح دادند که انزوای اجتماعی در دوران نوزادی منجر به کاهش تحریک سلول‌های پیش‌پیشانی و توانایی آنها در ارسال سیگنال به تالاموس پاراونتریکولار و سایر نورون‌های مرتبط می‌شود.

برای تعیین اینکه آیا تلاش‌ها برای بازیابی فعالیت قشر جلوی مغز در بزرگسالان مسن می‌تواند نقص‌های اجتماعی را اصلاح یا درمان کند، تیم مطالعه از اپتوژنتیک برای تحریک نورون‌های خاص در مغز استفاده کرد. محققان همچنین در این مطالعه از شیمی‌ژنتیک استفاده کردند. در حالی که اپتوژنتیک به تیم مطالعه اجازه داد تا نورون‌های خاص را با پالس‌های نوری تحریک کنند، شیمی‌ژنتیک محققان را قادر ساخت تا جمعیت‌های سلولی مورد مطالعه را به صورت شیمیایی کنترل کنند.

با به کارگیری علم اپتیک و شیمی، محققان توانستند تعاملات اجتماعی بین موش‌های آزمایشگاهی را صرفاً با درمان آنها با پالس‌های نوری و تزریق مواد شیمیایی تسریع کنند.

موریشیتا گفت: «ما قبل از شروع فرآیند تحریک، نقص‌های اجتماعی را در موش‌های آزمایشی بررسی کردیم، سپس رفتار‌های اجتماعی موش‌ها را در طول فرآیند تحریک بررسی کردیم و دریافتیم که نقص‌های رفتار اجتماعی معکوس شده‌اند.»

با توجه به اینکه اختلالات در رفتار‌های اجتماعی جزء مشترک بسیاری از اختلالات عصبی-روانی مانند اوتیسم و ​​اسکیزوفرنی است، شناسایی نورون‌ها در قشر جلوی مغز به شناسایی مناطقی که باید با درمان داخل مغزی برای درمان طیف وسیعی از اختلالات روانی هدف قرار گیرند، کمک خواهد کرد.

محققان افزودند که مدار‌های عصبی شناسایی شده در این مطالعه را می‌توان با استفاده از تکنیک‌هایی مانند تحریک مغناطیسی داخل جمجمه‌ای یا تحریک جریان مستقیم ترانس‌کرانیال درمان کرد.

این مطالعه تحقیقاتی با کمک کمک‌های مالی از سوی مؤسسات ملی بهداشت، مؤسسه ملی سلامت روان و بنیاد تحقیقاتی سیمونز در ایالات متحده انجام شد.

(دی پی‌ای)