دانشمندان آلمانی دستورالعملی برای طول عمر ارائه می‌دهند: آموزش خوب و پیروی از توصیه‌های مادران

به گزارش مجله خبری نگار-برلین: من چقدر زنده خواهم ماند؟ این سوال بسیاری از افراد را نگران می‌کند، حداقل وقتی که یک همراه همیشگی ناگهان قبل از زمان مورد انتظار فوت می‌کند. رولند راو از دانشگاه روستوک در شمال آلمان می‌گوید اگرچه امید به زندگی در آلمان برای دهه‌ها روند صعودی داشته است، اما این روند اخیراً تا حدودی شتاب خود را از دست داده است.

رائو، استاد جمعیت‌شناسی و محقق ارشد موسسه تحقیقات جمعیتی ماکس پلانک در روستوک (MPIDR)، با اشاره به اینکه تغییر روند در کشور‌های صنعتی مانند آلمان، فرانسه و ژاپن در حال حاضر تنها پس از سن ۷۰ سالگی آغاز می‌شود، توضیح داد: «امروزه به ندرت کسی در سن ۶۰ یا ۷۰ سالگی می‌میرد.» طبق محاسبات دفتر آمار فدرال در سال ۲۰۲۲، امید به زندگی در آلمان در بدو تولد برای مردان ۷۸.۲ سال و برای زنان ۸۲.۹ سال است.

بر اساس مقاله‌ای که در سال ۲۰۰۲ در مجله Science منتشر شد و توسط جیم اویبین از دانشگاه کمبریج و جیمز ووپل از موسسه MBIDr نوشته شده بود، میانگین امید به زندگی در کشور‌های ثروتمند بیش از یک قرن و نیم با نرخ حدود ۲.۵ سال در هر دهه افزایش یافته است. رائو توضیح داد که این افزایش معادل حدود سه ماه در سال یا حدود شش ساعت در روز است. او گفت: «این یعنی کودکی که امروز متولد می‌شود، حدود شش ساعت بیشتر از کودکی که روز قبل متولد شده، عمر خواهد کرد.» او اظهار داشت که این موضوع بیش از ۱۵۰ سال است که در حال اجرا است.

رائو گفت که این نرخ از سال ۲۰۰۰ اندکی کاهش یافته است و افزود که احتمال مرگ در سنین خاصی با شدت کمتری نسبت به گذشته در حال کاهش است و همه به طور یکسان به زندگی طولانی دسترسی ندارند. او به مطالعه‌ای اشاره کرد که توسط تیمی به رهبری استیون هابرمن، متخصص آمار از مدرسه بازرگانی بیز در لندن، ارائه شده و در سال ۲۰۲۲ در مجله آماری اروپا منتشر شده است؛ او گفت که این مطالعه به این نتیجه رسیده است که نابرابری در میزان مرگ و میر بین گروه‌های اجتماعی-اقتصادی در بسیاری از کشور‌ها در حال افزایش است و میزان مرگ و میر در میان ضعیف‌ترین گروه‌های اجتماعی منجر به کاهش سرعت توسعه کلی می‌شود.

بنابراین، امید به زندگی ثروتمندان در آلمان و سایر کشور‌های اروپایی هر ساله با شدت بیشتری نسبت به فقرا افزایش می‌یابد و این شکاف دائماً در حال افزایش است. به گفته کارشناسان، این همچنین به این معنی است که افراد فقیری که تمام عمر خود حق بیمه بازنشستگی پرداخت کرده‌اند و تنها چهار یا پنج سال پس از بازنشستگی زنده می‌مانند، اساساً به تأمین مالی حقوق بازنشستگی افراد ثروتمندتر و با طول عمر بیشتر کمک می‌کنند.

برای آلمان، در سال ۲۰۲۰، رائو و کارل اشمرتمن از دانشگاه ایالتی فلوریدا در تالاهاسی (ایالات متحده آمریکا) امید به زندگی را بر اساس منطقه تجزیه و تحلیل کردند. رائو گفت: «ما توانستیم نشان دهیم که امید به زندگی در جنوب، به ویژه در مونیخ و اطراف آن، بالاترین میزان را دارد.» در حالی که ایالت زاکسن-آنهالت در شرق، پایین‌ترین میانگین را ثبت کرد، میانگین در منطقه روهر در غرب کشور به طرز شگفت‌آوری پایین بود.

تحلیل‌های منتشر شده در مجله پزشکان آلمان که امید به زندگی را به شاخص‌های ساختاری مرتبط می‌کند، نشان داد که بیکاری بیشترین تأثیر را دارد. نتایج بیان کرد: «حتی اگر این موضوع تمام تفاوت‌ها را توضیح ندهد، می‌توان استدلال کرد که هرچه نرخ بیکاری بالاتر باشد، امید به زندگی در منطقه کمتر است.»

ممکن است برای برخی تعجب‌آور باشد که ثروت برای یک زندگی نسبتاً طولانی بسیار مهم است. رائو، کاهش تولید ناخالص داخلی را در صدر فهرست عواملی قرار می‌دهد که می‌توانند بر امید به زندگی تأثیر منفی بگذارند، در کنار سیگار کشیدن و رژیم غذایی ناسالم، و بالاتر از مسائلی مانند کمبود ورزش، افزایش مقاومت آنتی‌بیوتیکی، افزایش موارد زوال عقل و آلودگی محیط زیست.

رائو دریافت که پاسخ به این سوال که سموم محیطی و جذب مواد شیمیایی سمی چه نقشی در امید به زندگی دارند و در آینده چه نقشی خواهند داشت، عموماً دشوار است.

راو می‌گوید داده‌های جمهوری دموکراتیک آلمان (GDR) و همچنین کشور‌هایی با قوانین مشابه در آن زمان، مانند لهستان، مجارستان و جمهوری چک، نشان می‌دهد که امید به زندگی در آنجا پس از سقوط پرده آهنین به شدت و با سرعت قابل توجهی افزایش یافته است. کارشناسان معتقدند این نشانه‌ای است که امید به زندگی به این بستگی دارد که آیا در یک دموکراسی یا دیکتاتوری زندگی می‌کنید.

نتایج نشان داد که یکی از عواملی که اغلب بیش از حد تخمین زده می‌شود، ساختار ژنتیکی است. خیلی رایج است که مردم وقتی درباره مادربزرگ ۹۰ ساله و دیگر اقوام همسن خود صحبت می‌کنند، می‌گویند: «خانواده من ژن‌های خوبی دارند».

از سوی دیگر، تجزیه و تحلیل‌ها نشان داده‌اند که اندازه بدن در طول عمر نقش دارد. در انسان، مانند سایر پستانداران، افراد کوچکتر بیشتر از افراد بزرگتر عمر می‌کنند. مردم ساردینیا از کوچکترین و طولانی‌ترین عمر‌ها را در اروپا دارند، همانطور که مردم استان اوکیناوا در ژاپن نیز همینطور هستند. ژان کالمنت، پیرزن ۱۲۲ ساله فرانسوی، تنها ۱۵۰ سانتی‌متر قد دارد. کارشناسان خاطرنشان کردند که حتی با وجود افرادی که عمر بسیار طولانی در سراسر جهان داشته‌اند، تشکیل یک تیم بسکتبال از آنها کاملاً غیرممکن بوده است.

بنابراین، برای اکثر افرادی که امروزه در آلمان متولد می‌شوند، این امکان وجود دارد که تا ۱۰۰ سالگی زندگی کنند، اما این قطعی نیست. رائو در مورد پیش‌بینی‌های دفتر فدرال گفت: «مثل این است که زمان را متوقف کنیم و بپرسیم، اگر در ۱۰۰ یا ۱۲۰ سال آینده هیچ تغییری در میزان مرگ و میر ایجاد نشود، امید به زندگی چقدر خواهد بود؟» و خاطرنشان کرد که با نگاهی به گذشته، امید به زندگی واقعی اغلب بیشتر از امید به زندگی در بدو تولد بوده است.

شاید همه دوست داشته باشند که در آینده هم به همین شکل ادامه پیدا کند. هر کسی می‌تواند با توجه دقیق به تحصیلات خوب در مدرسه، شانس طول عمر خود را افزایش دهد. مطالعه‌ای که اخیراً در مجله Gamma Network Open منتشر شده است، بار دیگر تأیید کرده است که تحصیلات عالی با کندتر شدن روند پیری و افزایش امید به زندگی مرتبط است.

به گفته رائو، یک دستورالعمل کلی بسیار ساده وجود دارد: «کاری را که مادرتان به شما گفته است انجام دهید: سیگار نکشید؛ اگر مشروب می‌نوشید، در حد اعتدال بنوشید؛ ورزش کنید و غذای سالم بخورید.» رائو گفت: «من معتقدم که تغذیه بیشترین پتانسیل را برای ایجاد بهترین شرایط برای یک زندگی سالم و طولانی در سطح فردی دارد.»

داده‌های یک مطالعه طولانی‌مدت روی پرسنل سابق ارتش آمریکا نشان داد که مردان و زنان میانسالی که سبک زندگی سالمی را دنبال می‌کنند، می‌توانند به طور متوسط ​​۲۰ سال بیشتر از افرادی که سبک زندگی بسیار ناسالمی دارند، عمر کنند.

(دی پی‌ای)