به گزارش مجله خبری نگار،شرکت هواپیماسازی North American در مجموع ۲،۲۹۴ فروند F-۱۰۰ تولید کرد و از این تعداد، ۱،۲۷۴ فروند از نوع F-۱۰۰D بود که پیشرفتهترین و محبوبترین نسخه این هواپیما بود. این نسخه همراه با خلبان خودکار مافوق صوت عرضه شد. اولین F-۱۰۰D در ژانویه ۱۹۵۶ پرواز کرد و تحویل به نیروی هوایی در پاییز همان سال آغاز شد.
ایالات متحده از F-۱۰۰D برای پشتیبانی زمینی، نابود کردن پلها و سایر اهداف ارزشمند استفاده نی کرد. در حالی که Super Sabre به سختی دیوار صوتی را میشکست، راه را برای جتهای جنگنده دیگری هموار کرد که قادر به پرواز دو برابر سرعت صوت و سایر هواپیماهایی بود که سرعتشان بیش از ۳ ماخ بود.
F-۱۰۰D Super Saber با موتور Pratt & Whitney J۵۷-P-۲۱ ساخته شد که با فعال کردن پس سوز ۱۶،۰۰۰ پوند پیشرانه تولید میکرد. این قدرت پیشرانه به آن حداکثر سرعت ۱،۴۸۳ کیلومتر در ساعت – سریعتر از هر جت جنگنده پیش از خود- را میداد. در ابتدای جنگ ویتنام، خلبانان آمریکایی در درجه اول باید نگران MiG-۱۷ها بودند که در مقایسه با چیزی مانند Super Saber به طرز چشمگیری قدیمیتر بودند. MiG-۱۷ یک هواپیمای مادون صوت بود که فقط میتوانست به سرعت ۱،۱۴۴ کیلومتر در ساعت برسد. این در حالی است که سرعت صوت تقریباً ۱،۲۱۸ کیلومتر در ساعت است. مسلماً در نبردهای هوایی سرعت همه چیز نیست، اما کم اثر هم نیست. با این حال، MiG-۱۷ در درجه اول مجهز به توپ بود.
MiG-۱۷ میتوانست بمب پرتاب کند، اما این موضوع چندان برای نبرد هوا به هوا مفید نبود. از سوی دیگر، با وجود هوا به زمین بودن، F-۱۰۰D میتوانست موشکهای هوا به هوای ساید وایندر شلیک کرده و در این زمینه از میگ-۱۷ پیشی میگرفت. برای کاهش تلفات، نیروهای ویتنام شمالی فقط در ایده آلترین شرایط به هواپیماهای دشمن حمله میکردند، از جمله هواپیماهای بارگیری شده برای مأموریتهای بمباران، هواپیماهای آسیب دیده یا جتهای با سوخت باقیمانده اندک.
MiG-۲۱، قدیمیترین جت جنگنده که هنوز در خدمت است، با ورود به جنگ ویتنام در سال ۱۹۶۶ اوضاع را تغییر داد و به شدت برای ایالات متحده دردسرساز شد. میگ-۲۱ نه تنها میتوانست با سرعت مافوق صوت، سریعتر از F-۱۰۰D پرواز کند، بلکه ویتنامیها میتوانستند آن را به موشکهای هوا به هوای فروسرخ K-۱۳ مسلح کنند که شانس آن را در برابر جنگندههای آمریکایی افزایش میداد.